Բողոքող ուսանողներին փողոցներից հանեցին։ Մեծ աղմուկ արած տարկետման հարցը քննարկվելու է կառավարությունում՝ բոլոր շահագրգիռ կողմերի ներկայությամբ։ Sputnik Արմենիայի սյունակագիր Սերգեյ Բաբլումյանը զուգահեռներ է անցկացնում Հայաստանի ոչ այդքան վաղ անցյալի հետ։
Ներքին գործերի նախարարության կապիտանի դեմքին հիստերիկացած բղավում էր ազատախոհ ուսանողը։ Ամեն ինչ տեղի էր ունենում հենց նույն Բաղրամյան փողոցի վրա, որտեղ այսօր Ազգային Ժողովն է, իսկ այն ժամանակ Կոմկուսի ԿԿ-ն էր։ Բղավող առաջնորդի կողմից էին նրա բազմաթիվ հասակակիցներն ու կուրսեցիները։ Այն ժամանակ չհաջողվեց խուսափել կրակոցներից։
Պատմությունը կրկնվում է (ջերմ ողջյուններ Սորոսից)։ Փողոցներում երիտասարդների նոր սերունդ է, նրանց դեռ չեն սովորեցրել։ Խարակիրի անելու հրապարակային կոչերը՝ իշխանության համար ծանր հետևանքներով, դեռ բացահայտորեն չեն հնչում, սակայն նշմարվում են։ Բողոքողների հետ բանակցությունները միշտ Վալերի Օսիպյանն է վարում։ Գնդապետին ականջի պոչով են լսում։ Գնդապետը հասկանում է, որ ազատախոհներն իենց առաջադրանքները բջջայինով են ստանում՝ մեծերը թելադրում են փոքրերին։ Դժվար չէ գուշակել՝ ինչ հրահանգներ են տրվում․ուժով անցնել փողոցն ու արգելափակել երթևեկությունը։
Ինչի՞ համար են պետք բախումները։ Տուժածները (ֆիզիկապես) կլոր սեղանի շուրջ չեն լինում, իսկ նրանք ոչ թե պարզապես պետք են, այլ անհրաժեշտ են։ Որտե՞ղ եք տեսել արյունոտ ռեժիմ առանց արյունի։ Ուրեմն պետք է, որ այն թափվի։ Բոլոր տեսախցիկների նկարած երիտասարդի երեսի փոքր վնասվածքը հաշիվ չէ, այն միայն ծաղիկն է, իսկ պետք են պտուղներ։ (Կարծես երիտասարդները բացում են մի դուռ, որը հետո չեն կարողանալու փակել)։
Ի՞նչ է դա նշանակում։ Նշանակում է, որ պատմությունը կրկնվելու է։ «Կրակեք մեզ»։ Հնարավոր է, այս անգամ այդքան գռեհկորեն չհնչի, սակայն Երևանի փողոցներում փոքր «Սարդարապարտի ճակատամարտի» համար կարվի ամեն հնարավոր բան։
Իսկ կրակոցներ կհնչեն, ամենայն հավանականությամբ, ՀՀ-ի ու Արցախի սահմանին։ Բաքվում էլ հիմար չեն ու ուշադիր հետևում են Երևանում տեղի ունեցող զարգացումներին։ Հարևանների ամենամեծ ուրախությունն այն է, որ հայ ուսանողները չեն ուզում բանակ գնալ։ Ինչպե՞ս կարող է նա օգնել, որ ընդունեն ուսանողների պահանջները։ Վիրավորների ու սպանվածների քանակությամբ։ Ինքան շատ լինեն մահացածները, այնքան ավելի վատ Հայաստանի ու այդքան ավելի լավ Բաքվի համար ։ Նշանակում է՝ կրակել ենք, կրակում ենք ու կրակելու ենք։ Բայց հիմա ավելի հաճախ։
Այդ ամենն ավելի լավ հասկանում են հայ զինվորների մայրերը ու առաջին հերթին նրանք, ում որդիները հիմա զենքը ձեռքին կանգնած են առաջնագծում։ Նշանակու՞մ է դա արդյոք, որ Երևանի խաղաղ փողոցներում այֆոններով ու պաստառներով շրջող տղաների ծնողները կարող են հանգիստ լինել։ Ամենևին։ Եթե վաղը պատերազմ սկսվի՝ բոլորին կտանեն, իսկ անվարժ զինվորներին ավելի դժվար կլինի հաղթել ու գոյատևել։ Էլ ինչ բակալավրիատներ ու մագիստատուրաներ․․․
Նրանք, ովքեր բուհերում են սովորում ու բանակում են ծառայում, մեր որդիներն են։ Բայց եթե ուսանողի մայրն ու զինվորի մայրն այսօր լռում են, դա չի նշանակում, որ զինվորի մայրերը չեն հասկանում․ ուսանողը, որը հիմա այդպես կատաղի պայքարում է տարկետման համար, կամավոր թե ակամայից հարվածի տակ է դնում իր որդուն, զինվորին, մարտիկին, որը նշանառության տակ է, ինչի մասին վաղ թե ուշ կհայտարարվի։
Անցած տարվա ութսունականներին, երբ իր վրա կրակելու կոչ անողը նոր-նոր էր կառուցում իր քաղաքական կարիերան, ընկերոջս որդին ուսանող դառձավ։
Տղան լսարան էր գալիս, իսկ նրան ասում էին, որ այսօր դաս չի լինելու, բոլորը դասադուլ են անում, առաջ դեպի հրապարակ։
Նա ուսանող էր դարձել սովորելու համար, բայց երբ դասախոսներն են դասադուլ անելու կոչ անում․․․ Կարճ ասած՝ ուսման երկրորդ տարին, երբ նա բացակաների փոխարեն ոչ թե նկատողություն, այլ ստուգարքներ ստացավ, հասկացավ՝ պետք է ընտրել․ կամ գիտելիքներ, կամ ամոթ, ամոթ։ Նա ընտրեց առաջինը, բայց արդեն ոչ թե Երևանում, այլ Մոսկվայում։
Ի՞նչ կընտրի այսօրվա ուսանողը։ Այս առումով մեզ մոտ ամեն ինչ առջևում է։ Բայց մտահոգող եմ։
