Խաչիկ Չախոյան, Sputnik.
Ընտրական խմբում մեր հավաքականն արդեն վեց հանդիպում է անցկացրել ու ներկայումս վաստակել է յոթ միավոր: Իհարկե, արդյունքը գոհացուցիչ չէ, բայց ռուսների հետ խաղում մեր երիտասարդականը, չնայած պարտությանը, իր լավագույն խաղը ցուցադրեց:
Նախ` սկսենք նրանից, որ Ռուսաստանի երիտասարդականի կազմում հանդես եկող ֆուտբոլիստների մեծամասնությունը ներկայացնում է այդ երկրի Պրեմիեր լիգային: Այսինքն` անհամեմատ ավելի փորձառու ու արդեն կայացած ֆուտբոլիստներ են մրցակցի կազմում: Իսկ Հայաստանի հավաքականի կազմը հիմնականում ներկայացնում է մեր առաջին լիգան: Սա արդեն նշանակում է, որ մենք մրցակցին զիջում ենք կարգով:
Ընտրական այս մրցաշարում մեր երիտասարդականը այնքան էլ լավ հանդես չէր եկել մինչ այս հանդիպումը: Ճիշտ է` երկու հաղթանակ ունեինք, բայց երկու դեպքում էլ` Ջիբրալթարի թիմի նկատմամբ: Բացի այդ էլ մինչ այս հանդիպումը մեր թիմը գրավել էր միայն Ջիբրալթարի թիմի դարպասը(3:0 և 1:0): Հաշվետու խաղում տեսանք, որ մեր թիմն, անկասկած, կարող է ավելի լավ խաղալ ու ավելի լավ արդյունքների հասնել: Բայց դրա համար պետք է կայուն խաղ ցուցադրել, ինչը մեր երիտասարդականի գլխավոր խնդիրներից մեկն է: Կայունությունը վարպետության նշան է` սրանով շատ բան է ասված:
Ռուսաստանի իր հասակակիցների հետ խաղի առաջին 15 րոպեներին մեր թիմը վստահ էր գործում, սակայն աստիճանաբար զիջեց նախաձեռնությունն ու 25-րդ րոպեին գնդակ ընդունեց սեփական դարպասը: Գոլն իր ազդեցությունն ունեցավ մեր տղաների վրա, որոնք մինչև ընդմիջում ուղղակի ցայտնոտի մեջ էին: Ռուսները բազմաթիվ գոլային պահեր ունեցան, բայց զարգացնել հաջողությունը կարողացան միայն երկրորդ կեսի երրորդ րոպեին:
Թվաց թե, խոշոր հաշիվ է գրանցվելու մրցակցի օգտին: Բայց մեր հավաքականն «արթնացավ» ու սկսեց կոմբինացիոն ու արագ ֆուտբոլ խաղալ: Իհարկե, փոփոխություններն էլ իրենց դերն ունեցան: Ու այն, որ Էմիլ Եղիազարյանը կրճատեց հաշիվը` թելադրված էր խաղի ընթացքով: Ավելին` մեր թիմը հետագայում կարող էր և՛ գնդակ բաց թողնել, և՛ հավասարեցնել հաշիվը: Իսկ վերջին վայրկյաններին թվաց, թե Հակոբ Համբարձումյանը խփեց երկրորդ պատասխան գնդակը: Սակայն մեր պաշտպանին մի քանի սանտիմետր չբավարարեց դա անելու համար:
Լավ խաղացինք, բայց պարտվեցինք: Հնչում է, որպես արդարացում: Հասկանալի է, որ խաղից հետո կարևորը արդյունքն է, ու այդ առումով մենք ուրախանալու առիթ, իրոք, չունենք: Բայց մենք տեսանք, որ մեր երիտասարդ խաղացողներն ավելի համարձակ, ավելի համառ խաղալու դեպքում կարող են հավասար մրցակից լինել: Իսկ այդ համարձակությունն ու համառությունը պետք է ֆուտբոլիստների մոտ դրվի ակումբային ֆուտբոլում: Արդյո՞ք դրան համապատասխանում է Հայաստանի առաջին լիգայի մրցաշարը: Կարծում եմ` ոչ:
