Նախօրեին կայացած Հայաստան-Լեհաստան խաղի ամբողջ ընթացքում մեր ընտրանին զիջում էր մրցակցին խաղային բոլոր գործոններով: Լեհերը, բացելով խաղի հաշիվը հանդիպման երկրորդ րոպեին, հետագայում անում էին այն, ինչ ուզում էին:
«Հույսը մեռնում է վերջինը». նման արդյունքներից հետո թևավոր է դառնում այս արտահայտությունը: Բայց արդյոք հույս կա՞ր, որ մեր հավաքականը կարող է հաղթել Լեհաստանի ընտրանուն: Հայաստանի հավաքականի պատմության մեջ եղել են խաղեր, երբ մեր թիմը, լուրջ կադրային խնդիրներ ունենալով, կարողացել է չպարտվել ու լավ խաղ մատուցել: Բայց դրանք եզակի դեպքեր են:
Աշխարհի 2018 թվականի ընտրական փուլի վիճակահանությունից հետո պարզ էր, որ մենք շատ բարդ խմբում ենք հայտնվել, որտեղ նույնիսկ Լեհաստանի հավաքականն ընդգծված առաջատար չէր: Ոմանք հավատացին, որ անհնարինը կարող է հնարավոր դառնալ: Սակայն ժամանակն ապացուցեց հակառակը ու, ընդ որում, շատ ուժեղ հիմնավորումներով:
Լեհաստանի հավաքականի խաղից հետո մեր թիմն իր ամբողջ կազմով սթրեսի մեջ էր: Դե, իհարկե, 1:6 հաշիվը ոչ միայն սթրես է, այլ նաև շոկ: Հավաքականի մարզիչ Արթուր Պետրոսյանը մամուլի ասուլիսի ժամանակ այնքան վատ վիճակում էր, որ նկարագրելն էլ իմաստ չունի: Ու հիմա շատերը կփորձեն գտնել մեղավորներին ու մեղադրել նրանց նման պարտության մեջ: Բայց մեղավորը մեկը կամ թիմը չէ:
Այս տխուր արդյունքի մեղքը միայն այս խաղով կամ նրա մասնակիցներով չի սահմանափակվում: Վերջին անգամ մեր հավաքականն ընտրական մրցաշարերում 25 գնդակ էր բաց թողել աշխարհի 2006 թվականի ընտրական խմբում, բայց երեք գնդակից ավելի տարբերությամբ չէր պարտվել:
Երբ թիմը վատ է խաղում, բոլորից հաճախ հեռանում է մարզիչը: Բայց արդյո՞ք մեր պարագայում այդ է ելքը։ Մեր դեպքում պետք է հաշվի առնել շատ այլ հանգամանքներ, օրինակ` մեր ներքին առաջնության մակարդակը, որտեղ ազգային հավաքականին համապատասխանող ֆուտբոլիստներ համարյա չկան: Հայացք գցենք մյուս տարիքային հավաքականներին, որտեղ մեր ֆուտբոլի ապագան է, ու նորից նույն պատասխանը: Իզուր չէ, որ մենք հայ ֆուտբոլիստներ ենք փնտրում այլ երկրներում: Բայց այստեղ էլ տեսնում ենք, որ եվրոպական թոփ թիմում հանդես եկող միակ հայը հայկական ֆուտբոլի սան է:
Շատ ծանր է լսել, թե ինչպես է հավաքականի մարզիչն ասուլիսի ժամանակ ասում. «Ավելի լավ է` գետինը մտնեի, քան թե գայի ու խոսեի»: Եվ դա ասում է մեր հավաքականի պատմության մեջ լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկը, որը ոչ պակաս նվիրվածությամբ կատարում է իր աշխատանքը մարզչի պաշտոնում:
Մեր ֆուտբոլին միանշանակ նոր արյուն է հարկավոր: Կտրուկ շրջադարձ: խաղադաշտում կատարողներ են հարկավոր, թե չէ միտքն առանց կատարողի երբեք իրականություն չի դառնա: Բա ո՞ւր մնացին «մենք քիչ ենք, բայց մեզ հայ են ասում» խոսքերը: Ժամանակն անցնում է, մենք տեղում էլ չենք դոփում, այլ նահանջ ենք ապրում:
Հայաստան-Լեհաստան խաղին «Հանրապետական» մարզադաշտում հինգ հազարից ավելի հանդիսականներ կային, ու կեսից շատը լեհերի երկրպագուներն էին: Նման բան երբեք չէի տեսել մեր հավաքականի խաղերի ժամանակ: Նույնիսկ մեր ֆան ակումբները միասին չեն աջակցում հավաքականին: Ու նորից ու նորից`ափսոս: Ափսոսանքի խոսքերից հոգնել ենք. արյունը փոխել է հարկավոր։
