Գաղտնիք չէ, որ Չինաստանն արդեն վաղուց տնտեսական էքսպանսիա է իրականացնում։ Հնարավոր է՝ դա է առաջացրել օտար լեզուների ուսուցիչների մեծ պահանջարկը։ Հենց այդ պատճառով է, որ «մասնագետները», հատկապես՝ անգլախոս երկրներից, Չինաստանում չափազանց բարձր են գնահատվում։
Հարց է առաջանում՝ Հայաստանն ի՞նչ կապ ունի։
Բանն այն է, որ չինական գործակալները, որպես ուսուցիչ, գրավում են Արևելյան Եվրոպային, հետխորհրդային տարածքի, այդ թվում՝ Հայաստանի քաղաքացիներին։ Սովորաբար, դրանք երիտասարդներ են, որոնք «բավարար» կամ «լավ» տիրապետում են անգլերենին։
Ոչ շատ դժվար հարցազրույցից հետո նրանց հետ պայմանագիր են կնքում մեկ տարով, ու ապագա «դասախոսները» Չինաստան են ուղևորվում։ Նրանք նախապատրաստական փուլ են անցնում (մոտ մեկ տարի) ու գնում են չինական գավառներից մեկի (դա կարող է բազմամիլիոնանոց քաղաք լինել) մասնավոր դպրոց։
Դասավանդումն իրականացվում է մասնագիտացված դպրոցներից մեկում, 4-11 տարեկան երեխաների համար, օրը մեկ-երկու ժամ՝ երեկոյան, դրան գումարվում է նյութեր պատրաստելը։ Երեխաները անգլերեն են ուսումնասիրում՝ տառեր, պարզ բառեր։ Կարևորը, որ դասավանդումը խաղի ձևով անցկացվի, բուն անգլերենը երեխաները դպրոցում անցնում են։
Ինչպես Sputnik Արմենիային հայտնեց այդպիսի ուսուցիչներից մեկը, ամենակարևորը ոչ թե լեզուն սովորեցնելն է, այլ դեպի լեզուն սերն արթնացնելը։
Վարձատրությունը տատանվում է ամսական 1200-ից 1500 դոլարի միջև։ Ընդ որում, դասախոսներին տրամադրվում է հարմարավետ բնակարան՝ բոլոր հարմարություններով։ Նրանք վճարում են միայն կոմունալ վարձերը։
Որոշ հայ դասախոսների խոսքով՝ նորմալ կյանք վարելու համար ամսական 1500 դոլարը բավական է։
Մասնավոր դպրոցներում վճարման վարձը բարձրացնելու համար ասում են, թե մասնագետները, որոնց համար անգլերենը մայրենի լեզու է, եկել են ոչ թե Հայաստանից կամ Լեհաստանից, այլ Ավստրալիայից կամ Հարավային Աֆրիկայից։ Դա բարձրացնում է ինչպես դասախոսների, այնպես էլ մասնավոր դպրոցների հեղինակությունը։
Եվրոպական արտաքինը միանգամից աչքի է ընկնում, հատկապես՝ մայրաքաղաքից հեռու տարածաշրջաններում։ Երբեմն, մարդիկ օտարերկրացիների մոտ են գալիս ու խնդրում իրենց երեխաներին անգլերեն սովորեցնել՝ պատրաստականություն հայտնելով մի դասի համար վճարել 20-50 դոլար։
Վերջին տարիներին այդպիսի պրակտիկան թափ է հավաքում։
