Այնպես է ստացվել, որ Ռուսաստանի և Թուրքիայի նախագահների` Անկարայում կայանալիք հանդիպման նախապատրաստական աշխատանքներն անընդհատ փոփոխվում էին։
Ռազաքաղաքական բնույթի հարցերին (Սիրիա և դեէսկալացիայի գոտիներ, С-400 զենիթահրթիռային համակարգերի վաճառք, Սև ծովի հատակով գազամուղի կառուցում և «Ակկույու» ատոմակայանի շինարարություն) ավելացել է նաև աշխարհաքաղաքական բաղադրիչը` Քրդստանի հանրաքվեն, որն այսօր Թուրքիային, թերևս, մտահոգում է ավելի շատ, քան որևէ այլ հարց։
Քրդստանը գլխացավանք է դարձել տարածաշրջանի համար
Առանց կասկածի կարելի է ասել` Էրդողանը կպնդի, որ ռուս առաջնորդն ավելի ակտիվ դիրք բռնի Իրաքի տարածքային ամբողջականության հարցում։
Ճիշտ է` Կրեմլն արդեն հայտարարել է, որ տարածաշրջանում քաղաքական քարտեզը չի ցանկանում շեղել այն ճանապարհից, որ ընտրել է Էրբիլը, քանի որ դա կնշանակի սրել տարածաշրջանի լարվածությունն ու նոր «թեժ կետ» վառել Ռուսաստանի քթի տակ, սակայն թուրքերը ուզում են, որ տարածաշրջանի ամենաազդեցիկ դերակատաներից մեկն ավելի ակտիվ լինի այս հարցում։
Թուրքիայի վախը բացատրելի է։ Անջատողական տրամադրությունները ներկայիս աշխարհաքաղաքականության դավադիր մասն են կազմում։ Դա արդյունավետ գործիք է, որից կշտապեն օգտվել նրանք, ում ձեռնտու է տարածաշրջանի ապակայունացումը։ Այնպես որ այսօր կարելի է վստահաբար ասել, որ երկրների առաջնորդները բավականին մանրամասն քննարկելու են Քրդստանի իրավիճակը։
Ավելին` թուրք նախագահի իմպուլսիվ պահվածքը (նա արդեն լուրջ սպառազինություն է ուղարկել Հյուսիսային Իրաքի տարածք, որտեղ արդեն երկու տարի է` տեղակայված են թուրքական կադրային ուժերը), ինչպես նաև նրա արտահայտություններն ու Իրաքի քրդերի հասցեին ուղղված սպառնալիքները մեծ վտանգ են ներկայացնում տարածաշրջանի ավելի մեծ էսկալացիայի համատեքստում։
Հավանաբար, Անկարայում հանդիպման ժամանակ Պուտինn այդ խնդիրն էլ կլուծի։ Որպեսզի գործընկերն աշխարհաքաղաքական ասպարեզում այնպիսի անդառնալի գործողություններ չանի, որոնցից բոլորը տուժեն տարածաշրջանում։ Այնքան էլ հասկանալի չէ` ինչպես է դա անելու Ռուսաստանի Դաշնության նախագահը, քանի որ Թուրքիայի տարածքային ամբողջականությանն, իրոք, մեծ վտանգ է սպառնում։ Սակայն հույս կա, որ քրդական գործընթացում Ռուսաստանի ակտիվ մասնակցությունը որևէ կերպ կմեղմի չափազանց պայթյունավտանգ իրավիճակը։
Սիրիական գործեր. Թուրքիային բաժին է ընկել «փափուկ բարձի» դերը
Սակայն սխալ կլիներ ենթադրել, որ Քրդստանի հարցն իր ողջ սրությամբ կարող է երկու առաջնորդի ուշադրությունը շեղել այն հարցից, որի լուծման համար Պուտինն ու Էրդողանը նախատեսել էին հանդիպել քրդական հանրաքվեից շատ ավելի շուտ։ Իհարկե, Սիրիայի տարածքային ամբողջականությունը, որը պնդում է Կրեմլը, խոսակցության ամենակարևոր թեման է լինելու։
Եթե պատկերացնենք սիրիական ճակատներում դասավորվող իրավիճակը, ապա կարելի է հասկանալ, որ արևմուտքում` Իդլիբում, հիմնավորված «չափավոր ընդդիմության» գրոհայինների զինված ջոկատները, առաջին հերթին, երկրի կանոնավոր զորքին շեղում են հիմնական խնդրից, այն է` ազատագրել Եփրատի ձախ ափը և դուրս գալ Հյուսիսային Իրաքի հետ սահման։ Սիրիայի ու Քրդստանի պետական սահման, որի շուրջ էլ ծավալվում են «քրդական գործընթացները»։
Իսկ Թուրքիան կարող է լրջորեն ազդել հենց Իդլիբում հիմնավորված գրոհայիների վրա։ Կամ ծայրահեղ դեպքում ուժ գործադրել, չէ որ հենց այդ դեէսկալացիայի գոտին է հանձնվել Թուրքիային` Աստանայում տեղի ունեցած պայմանավորվածությունների համաձայն։
Ու ստացվում է, որ երկու խնդիրը միմյանց հետ սերտ կապ ունեն, ինչպես հաճախ է լինում Մերձավոր Արևելքում։
Բացի այդ, պետք չէ մոռանալ, որ իդլիբյան գրոհայինները փաստացի կտրել են սիրիական երկու խոշոր քաղաքների` Հալեպի ու Դամասկոսի միջև ճանապարհը։ Այդ երկու քաղաքի միջև նորմալ ու անվտանգ հաղորդակցությունն էլ, ամենայն հավանականությամբ, կլինի Պուտինի ու Էրդողանի քննարկման թեման։
Բոլոր մյուս հարցերը` С-400-ն, «Ակկույու» ԱԷԿ-ը, ծովի հատակով գազատարի առքն ու վաճառքը, հարցեր են, որոնք կարելի է լուծել աշխատանքային կարգով, նախագահների միջև հեռախոսային խոսակցությունների, մասնագետների հանդիպումների ու ավելի ցածր կարգ ունեցող ղեկավարների մակարդակով։
