Այս իմաստով ավելի հետաքրքիր էր Ազգային Ժողովի միջանցքներում: Այս շաբաթ խորհրդարան եկավ Գագիկ Ծառուկյանը, լրացավ Կարեն Կարապետյանի կառավարության մեկ տարին ու էլի ակտիվացավ քաղաքական ապրիլի թեման:
Ով է լինելու վարչապետը խորհրդարանական Հայաստանում
Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունում այս հարցի` գոնե հրապարակման ենթական պատասխանը դեռ չունեն: Օրինակ` Ազգային ժողովի նախագահն ասաց, որ պետք է համբերել ևս մի քիչ ու կիմանանք: Փոխնախագահ Շարմազանովն ասում է, թե ինչ տարբերություն՝ ժողովուրդն արդեն ՀՀԿ-ին է ընտրել, ու վարչապետ նշանակելու իրավունքը նրան է տվել:
Գործող վարչապետը, պարզվեց, Ծառուկյանի ընկերն է: Դաշնակցականներն էլ դրական փոփոխություններ շատ են տեսել այս մեկ տարվա ընթացքում, մնացածն՝ էլի հանրապետականը թող որոշի:
Տպավորություն է,որ քաղաքական բոլոր ուժերը` չստացած ձայների պատճառով ժողովրդից նեղացած, ամեն բան դրել հանրապետականի բուռն ու սպասում են: Լավ, բա գործընկերությունը…Այստեղ ահա մի քիչ բացվում են չակերտները։
«Ծառուկյան» դաշինքից ԱԺ փոխնախագահ Միքայել Մելքումյանը շտապեց հայտարարել՝ դեռ այդպիսի հարց իրենց օրակարգում չունեն:
«Ելքն» էլ, թե բոլորի հետ հնարավոր է, բացի Հանրապետականից:
Առայժմ միասին են Դաշնակցականներն ու Հանրապետականը: Ընդհանրապես կոալիցիաների հայկական պատմությունն այդքան էլ հին չէ: Ընդամենը 14 տարվա: Բայց այս տարիները մեկ բան ապացուցեցին՝ հայաստանյան կոալիցիաներից և ոչ մեկը չի ապրել մինչև հաջորդ ընտրությունները: Անգամ ՀՀԿ փոխնախագահ Աշոտյանը դաշնակցականների հետ հուշագրի ստորագրման օրը հայտարարեց՝ կոալիցիոն գործընկերները տարաձայնություն ունենալու տեղ են թողել:
Այս նոր կոալիցիոն հուշագրի նրբություններից մեկն այն է, որ նշվել է համագործակցության կոնկրետ ժամկետ՝ 2022 թվական: Ստորագրված փաստաթղթում նշված է, որ պաշտոնները բաշխում են խորհրդակցությունների միջոցով՝ մեկ բացառությամբ՝ վարչապետի առաջադրման իրավունքն ունի միայն հանրապետական կուսակցությունը: Փաստաթղթով նաև քաղաքական երկու ուժն էլ պատասխանատվություն է ստանձնում կառավարության ողջ գործունեության համար:
ՀՀ–ում առաջին կոալիցիան 2003-ին կազմվեց: Ռոբերտ Քոչարյանին նախագահական ընտրություններում սատարեցին Հանրապետականը, «Օրինաց երկիրն» ու Դաշնակցությունը: Առաջին կոալիցիայի հուշագիրը ստորագրվեց նախագահի նստավայրում:
«Օրինաց երկիրը», օրինակ, կոալիցիայի անդամ է եղել երեք անգամ՝ 2003-ին, 2008-ին և 2013-ին: Այս դեպքում կոնկրետ ռազմավարություն կար: Ընտրություններից առաջ քննադատել, դուրս գալ, ընտրություններից հետո միանալ իշխանություններին: Վերջին ընտրություններում, սակայն, ժողովուրդը խայծը կուլ չտվեց, գործընկերն էլ չսատարեց ու հիմա «Օրինաց Երկիրը» խորհրդարանում չկա, ուր մնաց կոալիցիայում:
«Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը երկու անգամ է ստորագրել կոալիցիոն հուշագիր՝ 2007-ին ու 2008-ին:
Ստացվում է` Հանրապետականի մշտական կոալիցիոն գործընկերը շարունակում է մնալ Դաշնակցությունը: Գործընկերոջից ՀՅԴ–ն նեղացել էր 2009-ին, երբ ստորագրվեց հայ-թուրքական արձանագրությունը:
Հանրապետականներն այս տարիների ընթացքում երեք գործընկեր են փոխել՝ «Բարգավաճ Հայաստան», «Օրինաց երկիր» ու «Դաշնակցություն»: Եվս մեկ փաստ՝ գործընկերներից և ոչ մեկը մինչև վերջ այդպես էլ պատասխանատվությունը չի կիսում հանրապետականի հետ: Միավորվելը միավորվում են, բայց հենց հերթը հասնում է քննադատությունը կրելուն, անցնում են ընդդիմադիր ճակատ:
Ով ում հետ կամուսնանա, կամ հետ կտան արդյո՞ք նշանի մատանին այս գարուն, ժամանակը ցույց կտա: Մի բան հաստատ է՝ հնարավոր կոալիցիան անկտրել ձմերուկի պես բան է դարձել, ու հանրապետականը պիտի որոշի տանը՝ կոալիցիայի ներսում, թե դրսում՝առանց կոալիցիայի են իրեն նոր հարաբերություններ անհրաժեշտ:
Առաջարկ. ոչ թե խորհրդարանական ուժերին, այլ հանրապետականների հարցնենք՝ արդյո՞ք նոր կոալիցիոն գործընկերների կարիք ունեն:
