Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Վրաստանի, Ադրբեջանի և Թուրքիայի եռակողմ հարաբերությունների հետագա խորացումն ու զարգացումը չի կարող չմտահոգել Հայաստանին, Sputnik Արմենիային ասել է Վրաստանի հարցերով փորձագետ, Հայաստանի պետական կառավարման ակադեմիայի տարածաշրջանային հետազոտությունների կենտրոնի գիտաշխատող Ջոնի Մելիքյանը։
«Որքան խորն ու սերտ է Թուրքիայի, Վրաստանի և Ադրբեջանի եռակողմ համագործակցությունը, այնքան այդ փաստն ավելի շատ է մտահոգելու Հայաստանին, որն առանց այդ էլ քիչ խնդիրներ չունի»,– Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում նշել է Մելիքյանը։
Հայաստանին և Վրաստանին հաջողվում է կառուցել հարաբերությունները, առավելագույնս հեռու մնալով երրորդ երկրների ազդեցությունից, սակայն նախօրեին Վրաստանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի արտգործնախարարներ Միխեիլ Ջանելիձեի, Մևլյութ Չավուշօղլու և Էլմար Մամեդյարովի ստորագրած 2017-2019 թվականների եռակողմ համագործակցության գործողությունների ծրագիրը կարող է նոր արգելքներ ստեղծել Երևանի և Թբիլիսիի համար։
Վրաստանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի համագործակցության ծրագիրը առնչվում է տնտեսական, էներգետիկ և քաղաքական ոլորտներին, սակայն Երևանի համար առավել վտանգավոր է այդ երկրների փոխգործակցությունը ռազմական ոլորտում։ Բաքուն, Թբիլիսին և Անկարան արդեն հինգ տարի է աշխատում են միասին նաև «Եռամիության» շրջանակներում, որը ստեղծվել է 2012 թվականին՝ Վրաստանի նախագահ Միխայիլ Սահակաշվիլու նախաձեռնությամբ։
Թբիլիսի-Բաքու-Անկարա գործակցությունը ռազմական ոլորտում նույնպես լուրջ մարտահրավեր է հայ-վրացական կապերի համար, կարծում է Մելիքյանը։
Նրա խոսքով` այդ գործակցության հավանական սպառնալիքները չեզոքացնել կօգնի վրացական ուղղությամբ Երևանի ակտիվությունը։
Երևան–Թբիլիսի հարաբերությունների վրա կարող է ազդել նաև ռուս-ամերիկյան դիմակայությունը, կարծում է փորձագետը։
«Վրաստանին ձեռնտու է Ռուսաստանի և Արևմուտքի դիմակայությունը, դա բարձրացնում է նրա աշխարհաքաղաքական դերը։ Բրյուսելն ու Վաշինգտոնը գնալով ավելի շատ են հույսները դնում Թբիլիսիի վրա` բարձրացնելով Վրաստանի տարածքային ամբողջականության հարցը», – ասել է Մելիքյանը։
Վրաստանը փորձում է արագացնել ԵՄ–ին և ՆԱՏՕ–ին ինտեգրվելու գործընթացը։ Հայաստանը, հակառակը, զգույշ և հավասարակշիռ քաղաքականություն է վարում տարածաշրջանի առանցքային խաղացողների նկատմամբ` չմոռանալով իր արտաքին քաղաքականության հիմնական ուղղվածության մասին։
Թբիլիսին և Երևանը հաջող համագործակցում են` անկախ նրանից, որ Վրաստանը ձգտում է մերձենալ Արևմուտքի հետ, իսկ Հայաստանը ԵԱՏՄ և ՀԱՊԿ անդամ է։
Ակնհայտ է, որ Երևանը ստիպված է մեծ ջանքեր գործադրել Թբիլիսիի հետ ներկա բարիդրացիական հարաբերությունները պահպանելու համար։ Դրան կարող են նպաստել վերջին քառորդ դարի ընթացքում ստեղծած սերտ հարաբերություններն ու կապերը։
