ԵՐԵՎԱՆ, 22 հուլիսի — Արմենուհի Մխոյան, Sputnik. Մեկ տարի առաջ Խորենը Լեհաստան էր գնացել, բայց ոչ ուսման համար: 2016թ-ի ամռանը տղան հիվանդանում է թոքաբորբով, որոշ ժամանակ բուժվում է Գյումրիում, ապա՝ Երևանում, իսկ 3 ամիս անց՝ հեռանում երկրից: Հրավիրող կողմը՝ «Մայա Բրանթ» բարեգործական հիմնադրամը, Խորենին Լեհաստանում ապահովել է բնակարանով, հոգում է ծախսերը, վճարում ուսման վարձը: Մեր հետ ունեցած զրույցի ժամանակ խոստովանում է՝ սովորում է, բայց լրագրությունն իրենը չէ:
«Ինձ համար կարևորը երգելն է, ուղղակի սա կողքից մասնագիտություն է: Համ էլ այստեղ մնալու համար է ուսումը պետք: Բայց երգել շատ եմ սիրում: Երգն իմ համար ուրիշ աշխարհ է»ՙ-ասում է Խորենը:
Խորենին Գյումրիում բոլորը գիտեն: Մինչև 12 տարեկան դառնալն ապրել է Գյումրու «Երեխաների տուն» մանկատանը, ապա տեղափոխվել է «Նանսենի անվան երեխանեի խնամքի կենտրոն»: Երբ է առաջին անգամ հայտնվել մանկատանն ու ինչպես՝ չգիտի: Այդ տարիներին սովորել է Գյումրու թիվ 30 դպրոցում: Ֆ.Նանսենի անվան Գյումրու գիշերօթիկ տեղափոխվելուց հետո Խորենը ուսումը շարունակել է քաղաքի թիվ 4 դպրոցում, ավարտել է Գյումրու Կարա Մուրզայի անվան պետական երաժշտական քոլեջը:
Հաշմանդամության թոշակը չէր բավարարում մենակ ապրելու համար: «Ինձ Հայաստանում ոչ մի բան չի պահում, ծնողներ չունեմ, աշխատանք չունեմ: Խնդրում եմ ասեք, թե 13-16 հազար դրամ թոշակով ես ինչպես ապրեմ: Կոմունալ վճարները տամ, թե ապրեմ: Եթե ինձ տրամադրված բնականաում մնայի կսառեի, դրա համար էլ խնդրում կա՛մ մանկատան էի մնում, կամ ընկերներիս տանը,-ասում է նա՝ ավելացնելով՝ ընկերներին,
ճիշտ է, կարոտում է ու պարբերաբար գրում կամ խոսում է նրանց հետ, իսկ ծնողներին…:
Այսօր, արդեն տարիներ անց, չի էլ մեղադրում իր ծնողներին: Մեր հետ ունեցած զրույցի ժանանակ ասում է՝ հիմա արդեն կուզեր գտնել նրանց, բայց ոչ մեղադրելու համար: «Ես լավ եմ հասկանում՝ ուրեմն ստիպված են բերել մանկատուն: 91-92 թվականներն էին՝ դժվարին տարիներ, հավանաբար, մտածում էին՝ ինչպես պահեն, նաև առողջական խնդիրնես հաշվի առնելով, երևի»,-ասում է Խորենը՝ չմոռանալով շնորհակալություն հայտնել այն բոլոր մարդկանց, ովքեր այդ տարիներին իր կողքին են եղել, հատկապես, մանկատներին, որոնք այդ տարիների ընթացքում «հյուրընկալել» են իրեն:
Տղան այս ընթացքում շատ բան է հաղթահարել ու հաղթահարում է, բայց հիմա «իր ոտքերի վրա ամուր կանգնելու» համար, իրեն այնքան քիչ բան է պետք՝ հնավարություն իր սիրած զբաղմունքի մեջ խորնալու, իսկ դա կհաջողվի մասնագիտական որակավորումը բարձրացնելու, երգերը ձայնագրելու ու համերգներ ունենալու դեպքում:
