Ամառը երեխաների համար ամենասպասված և ուրախ ժամանակահատվածն է. գնդակ են խաղում, վազվզում, մրցում հեծանիվներով, և ծիծաղով ու խաղով տարված՝ չեն էլ նկատում, թե ինչպես է օրը մթնում: Մի՞թե սա չէ մանկական երջանկությունը:
Սակայն, եթե նախկինում ծնողները մտածում էին այն մասին, թե բակի որ անկյունից գտնեն իրենց փոքրիկին և նրան տուն տանեն, ապա այսօր նրանց մեծ մասը մտածում է, թե ինչ գաջեթ ընտրի երեխայի համար:
Ամառ, դրական հույզերի ու խաղեր
Այսօր արդեն զարմանք չի առաջացնում պլանշետը ձեռքում պահած մեկ տարեկան երեխան: Բայց ախր գաջեթի հիմնական դերը տեղեկատվության փոխանակումն է նրանց հետ, ովքեր հեռու են գտնվում, սարք է, որը թույլ է տալիս հեռավորության վրա աշխատել և փոքր-ինչ «փարատել միայնությունը»:
Ուրեմն ինչո՞ւ են մարդիկ թույլ տալիս, որ իրենց երեխաներն օրվա մեծ մասը վատնեն համակարգչային խաղերի վրա և զրկվեն բակային խաղերի հաճույքից: Ընդ որում՝ պլանշետներն ու սմարթֆոնները շատ արագ են փոփոխվում, և երեխան կամա, թե ակամա չարանում է (հատկապես դեռահասները). հասակակիցները ժամանակակից IPhone ունեն, իսկ ինքը՝ ոչ:
Զուգահեռներ
XXI դարի երեխան շփվում է իր հասակակիցների հետ առցանց ռեժիմում, թեման հիմնականում խաղերն են՝ «որքա՞ն գումար ես փոխանցել խաղին ոսկիներ ստանալու համար», «այսօր երեկոյան կրակելո՞ւ ենք», «ես նոր անիմացիա պետք է գնեմ հերոսիս համար, լավ կլիներ ծնողներս ավելի շատ գումար տային»:
Բակային խաղերը հետին պլան են մղվել, թեև Հայաստանում երեխաները դեռ լիովին չեն մոռացել դրանց մասին: Բայց դե դա էլ է ժամանակի հարց: Հաճախ տեսնում ես, թե ինչպես են երեխաները 15 րոպե բակում խաղալուց հետո նորից ձեռքը վերցնում սմարթֆոնը:
Հատկապես սա վերաբերում է տղաներին, որոնք սիրում են պարծենալ թանկարժեք հեռախոսներով ու դրանց հնարավորություններով: Իսկ ժամանակին երեխաները մրցում էին խաղում առաջատար լինելու համար:
Երեխա լինելու արվեստը
Մեծ հարգանք են ներշնչում այն ծնողները, որոնք երեխաներին վաղ տարիքից սովորեցնում են լինել հասակակիցների միջավայրում, խելացի խաղեր խաղալ մանկապարեզում, զարգացնող էքսկուրսիաների մասնակցել համադասարանցիների հետ, խաղալ բակում, ստանալ ճիշտ և դրական հույզեր խաղերից ու մարդկանց հետ շփումից:
Իսկ ի՞նչ կարող է տալ բջջային սարքը: Ակնթարթային հույզեր՝ տեսահոլովակից, ֆիլմից կամ առցանց խաղից, որոնք հնարավոր չէ համեմատել բակային արկածների հետ: Չխոսենք այն մասին, որ երեխաների մեծամասնությունը, հատկապես՝ տղաներն ագրեսիվ են դառնում համակարգչով «կռիվ-կռիվ» խաղալու և խաղի համար բավականաչափ գումար չունենալու պատճառով:
Իսկ 90-ականներին ծնված երեխաները դեռ հիշում են ուրախության համը, ավազոտ ձեռքերը, գնդակ խաղալն ու պահմտոցին: Հայաստանում դա սովորական զբաղմունք էր, հատկապես՝ մութ ու ցուրտ 90-ականներին, երբ մարդիկ ստիպված էին լինում օրն անցկացնել բակում:
Ծնողներին, մասնավորապես մայրիկներին ձեռնտու է երեխային նստեցնել համակարգչի դիմաց կամ նրա ձեռքը բջջային սարք տալ՝ տան գործերն արագ վերջացնելու կամ հեռախոսով խոսելու ու իր խաղացած խաղում նոր մակարդակներ նվաճելու համար: Ժամանակին մայրերն իրենց սերը փոխանցում էին երեխաներին, իսկ այսօր` համացանցին:
