ԵՐԵՎԱՆ, 2 հուլիսի — Sputnik, Արմենուհի Մխոյան. Երևանն ունի մի քանի պետական անսամբլ, պետական է նաև Վանաձորի «Հորովելը», իսկ Գյումրին նման համույթ չունի, ունի միայն քաղաքապետարանի ենթակայության տակ գտնվող մի քանի խմբեր: Խնդիրը միշտ եղել է ու բարձրաձայնվել բայց «սայլը տեղից չի շարժվել»:
Նշենք, որ ժամանակին՝ մինչև 1945 թվականը, Լենինականն ունեցել է երգի-պարի պետական անսամբլ, որը գործել է ֆիլհարմոնիայում: 1949 թվականին անսամբլը լիկվիդացել է և ինքնագործ կարգավիճակով տեղափոխվել է Սևյանի անվան մշակույթի պալատ:
«60- ական թվականին խոսք է եղել, որ Լենինականում կբացվի պետական անսամբլ ու այդպես էլ ինչ-ինչ պատճառնեորով չի բացվել: Այդ տարիներից արդեն քաղաքում գործում էր «Շաբոյանի» անսամբլը, որը ոչ մի բանով չէր զիջում պետականին, պարզապես աշխատավարձ չէին ստանում»,- Sputnik Արմենիայի թղթակցին տեղեկացրեց Գյումրու պարարվեստի դպրոցի տնօրեն, «Գյումր», «Ալեքպոլ», «Գյումրվա վարպետներ» անսամբլների գեղարվեստական ղեկավար և գլխավոր բալեյտմաստեր, ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ Սամվել Գասպարյանը։
Նա ավելի քան 40 տարի պարուսույց է և 53 տարվա պարող:
«Քաղաքում պետական անսամբլ ստեղծելու համար հույսը միայն քաղաքապետարանի վրա պետք չէ դնել, այլ նաև ՀՀ մշակույթի նախարարության: Մենք այսօր քաղաքում ունեք պարարվեստի դպրոց, թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտում կա հատուկ բաժին, ունենք լավ տղաներ ու աղջիկներ, բայց այդ կադրերը չունեն հեռանակար՝ ու՞ր են գնալու աշխատելու այսքանից հետո: Այդ պատճառով նրանց համար պարավեստը շատ կարճ կյանք է ունենում, հատկապես տղաների մոտ»,-նշեց Սամվել Գասպարյանը:
Ի դեպ, քաղաքում այսօր կա երկու տասնյակից ավել պարային խումբ, խորհրդային տարիներին դրանք 4 էին՝ Գուլբայագործների մշակույթի կենտրոնը, Շաբոյանի անվան անսամբլը, Սևյանի մշակույթի տունը և Պիոներների պալատը:
Իսկ ի՞նչ կտա պետական բառը համույթի անվանը կցելով, պարզվում է մեծ արտոնություն, ամենակարևորը՝ լրացուցիչ ֆինասավորում, ինչը ոչ միայն աշխատավարձի, այլ նաև շատ տարազների հարցը կլուծի:
«Այսօր մենք քաղաքում չունեք այն կոլեկտիվը, որը հագեցած լինի նորմալ տարազներով: Մեր կոլեկտիվի տարազն, օրինակ, կարվել է 1990 թվականին: Մենք օգտագործում ենք նույն տարազը մի քանի պարի մեջ, ինչը չի կարելի»,- ասաց Գասպարյանը:
Ժամանակին ինքնագործունեությամբ զբաղվող համույթները բավական լավ մակարդակի վրաեն եղել, և քաղաքի իշխանությունները չեն ունեցել շահագրգվածություն պետական համույթ ունենալու: Այդ հարցին հիմա պետք է միայն պետական մոտեցում: Այն այսօր պարարվեստի մշակները հրատապ են համարում:
