Յանա Սինցովան և «5 պերսոն» խմբի անդամները երիտասարդ մոսկովյան երաժիշտներ են։ Օրերս ավարտվեց նրանց առաջին համատեղ հայաստանյան շրջագայությունը։ Խմբի մենակատար Յանան տղաներին արդեն Մոսկվա է ուղարկել, բայց չի կարողանում հրաժեշտ տալ քաղաքին։ Աղջիկը պատմեց հայ հանդիսատեսի, շրջադարձային 12 օրվա և այն մասին, թե ինչ են «գոչում» Երևանյան փողոցները։ Նյութը պատրաստել են Ռայա Խաչատրյանն ու Անուշ Ալեքսանյանը։
«Երևանի հետ ժամադրության եմ գնացել»
Բազմաթիվ հայ ընկերներ ունեմ։ Հայերն ինձ միշտ գրավել են։ Մենք խմբի հետ անհամբեր սպասում էինք Երևան գալուն։ Օրուգիշեր սպասում էի, թե երբ եմ այստեղ հայտնվելու։ Սիրահարվեցի այս քաղաքին, այս մարդկանց։
Շատ եմ շրջել քաղաքում, ամբողջ կենտրոնով ման եմ եկել եմ ոտքով՝ Երևանի հետ ժամադրության եմ գնացել։ Մի պահ փախա տղաներից, ականջակալներս վերցրի և գնացի քաղաք՝ առանց կապի որևէ միջոցի։ Ես գիտեի, որ չեմ կորչի։ Ցանկացած պահի կարելի է սրճարան մտնել, համացանցին միանալ և իմանալ՝ ուր է պետք գնալ։ Ես քայլում էի փողոցով, ժպտում էի՝ ինձ ժպիտով էին պատասխանում։ Այստեղ անգամ փողոցներն են ինձ իրենց էներգիայով սնում, ես էլ նրանց եմ սնում։ Ես տղաներին միշտ ասում եմ՝ «երբ տալիս են՝ վերցրեք», նույն այս միտքն ինձ գոչում է Երևանի ամեն մի փողոց։
Այստեղ ես պարբերաբար դեժավյու եմ ապրում։ Ես առաջին անգամ եմ այս քաղաքում, բայց իմ մեջ տպավորություն է, որ այս ամենն արդեն տեսել եմ․ շենքերը, թաղերը։ Հնարավոր է՝ նախորդ կյանքում հայ եմ եղել։ Աշխարհի ոչ մի անկյունում ինձ այսքան հարմարավետ չեմ զգացել, ինչպես այստեղ։ Չեմ ուզում վերադառնալ, ամեն օր մեկնելուս օրը տեղափոխում եմ։
«Ամեն օր էսթետիկ շոկ եմ ապրում»
Հայ հանդիսատեսը զարմացրեց ինձ լսելու ունակությամբ։ Մենք առաջին անգամ էինք Երևանում։ Մեզ համար ամենակարևորն էր, որ մեզ հասկանան, զգան մեր երաժշտությունը։ Բարեբախտաբար, դա տեղի ունեցավ։ Այնքան հուզված էի, ուր նույնիսկ ելույթի ժամանակ բառերը մոռացա։
Երևանում բազմաթիվ երաժիշտների հետ ծանոթացա։ Ես ամեն օր էսթետիկ շոկ եմ ապրում։ Ulikhanyan ակումբում հիմա ժողովրդական երաժշտության շաբաթ է։ Կարծում եմ՝ ցանկացած երաժիշտ պետք պատկերացում ունենա ցանկացած երկրի մշակութային ժառանգության մասին։ Երեկ համերգից հետո դուրս եկա, նստեցի փողոցում և տասը րոպե «ես չկայի»։ Այն ինչ անում են երիտասարդ հայ երաժիշտները, չտեսնված է։
«Շնորհակալություն, Երևան»
Ես, անպայման, կվերադառնամ իմ ակուստիկ ծրագրով։ Դա Երևանի հետ նոր ծանոթություն կլինի։ Ես դա խենթի պես ուզում եմ, Երևանն էլ է ուզում։ Պատահական չէ, որ այստեղ կորցրեցի գլխարկս, որն իմ թալիսմանն էր՝ ես այն ամենուր տանում էի հետս։ Երևի, ես այնքան չեմ ուզում գնալ, որ ինչ-որ տեղ թողել եմ իմ մի մասը։
