Sputnik, Լև Ռիժկով
Սոֆիա Կոպպոլայի «Ճակատագրական գայթակղություն» ֆիլմով ավարտվեց 39-րդ Մոսկովյան միջազգային փառատոնը։
Ի տարբերություն փառատոնային ֆիլմերի մեծամասնության, «Ճակատագրական գայթակղությունը» շուտով հասանելի կդառնա լայն հասարակությանը։
Միանգամից ասեմ, որ ուզում էի դիտել այդ ֆիլմը։ Ես հավանեցի այն թրեյլերի առաջին իսկ կադրերից։ Եվ աստղերը չէին, որ գրավեցին ինձ։ Բանն այն է, որ ամեն մի կադրում թեթև և անըմբռնելի մի գեղեցկություն կար։
Սոֆիա Կոպպոլան մեծ ռեժիսոր Ֆրենսիս Կոպպոլայի դուստրն է։ Մենք տեսնում ենք, որ հանճարեղ մարդու երեխային ստեղծելիս բնությունը ջանք չի խնայել։ Սոֆիա Կոպպոլայի նկարահանածն ուզում ես նայել կրկին ու կրկին։ Ընդ որում՝ խնամքով ու նրբորեն։
Թե ինչ մեծության վարպետ է այս՝ դեռ երիտասարդ կինը, ժամանակը ցույց կտա։ Բայց նա, անտարակույս, սեփական ստեղծագործական ձեռագիր ունի։ Ընդ որում՝ այպիսի ձեռագիր, որը հնարավոր չէ կրկնօրինակել նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում։
Ամբողջ ֆիլմը լցված է ազնվական անկման գեղեցկությամբ։ Նման աշխարհընկալում էին տարածում ժամանակին անգլիական պրեռաֆայելիտներ և, երևի, Արծաթե դարի ռուս բանաստեղծները։ Ամեն կադրով կարելի է հիանալ՝ ասես կտավով։ Ամեն ինչ ներդաշնակ է, ամեն ինչ փափուկ, հարմարավետ կիսախավարի մեջ է։ Երբ շուրջբոլորն այդպես գեղեցիկ է, սպասում ես, որ անկյունից դուրս կգա տխուր և հուզիչ կերպով անբարոյական ուրվականը։ Իզուր չէ, որ ֆիլմը «Ճակատագրական գայթակղություն» է կոչվում՝ ակնարկելով, որ հանդիսատեսի համտեսած պտուղն արգելված է։
Գեղեցիկ են կիսալքված այգիների և անտառային ծառուղիների տեսարանները։ Չափազանց ազնվական, բայց համեստ են ինտերիերները։ Կայանք (ֆիլմում հիմնականում կանայք են ներգրաված) այնպիսի գեղեցիկ կրինոլիններով են շրջում, որ լավագույն զգեստների համար «Օսկարը», կարծում եմ, ապահովված է։
Մի խոսքով՝ ֆիլմը գրավում և հիպնոսացնում է։ Չեմ զարմանա, եթե մեծ վարպետի աղջիկը ձեռքի հետ նեյրո-լեզվաբանական ծրագրավորում է սովորել։
