Հայտնի ռեժիսոր, դերասան և հեռուսատահաղորդավար Տիգրան Քյոսայանը Հայաստանում է գտնվում մասնավոր այցով: Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում նա պատմեց ներկա Երևանի մասին տպավորությունների, ինչպես նաև իր մանկության Երևանի մասին: Զրուցել է Կարեն Ավետիսյանը:
-Ինչ է փոխվել Երևանում Ձեր վերջին այցելությունից հետո:
Կարծում եմ՝ Երևանի փողոցներում զբոսաշրջիկներն ավելի շատացել են, տարբեր լեզուներ եմ լսում: Տարբեր ազգի ներկայացուցիչների եմ հանդիպում ամեն քայլափոխի: Ակնհայտ է: Երբ փողոցով քայլում եմ, իսկ ինձ քիչ թե շատ ճանաչում են, մոտենում են մարդիկ, ցանկանում լուսանկարվել:
-Հետաքրքիր է՝ արդյո՞ք հասցրել եք քայլել Մատենադարանից մինչև ժամանակին հայտնի «Կոզիրյոկ» սրճարանը: Չէ՞ որ Երևանի այդ հատվածը, կարելի է ասել, Ձեր կյանքում առանցքային դեր է խաղում:
Այո, դա այդպես է: Մատենադարանից մինչև «Կոզիրյոկ» երկու ժամում էի հասնում, քանի որ ամեն քայլափոխի ծանոթներ էի հանդիպում:
Այսօր, տարիքիս բարձունքից կարող եմ հստակ ասել, թե ինչու էի այդքան սիրում այստեղ գալ արձակուրդներին:
Այստեղ միշտ շատ ջերմ և հարմարավետ էր. ավելի շատ ընկերներ ունեի, քան Մոսկվայում: Այդ պատճառով էլ 300 մետր երկարություն ունեցող ճանապարհն ինձ համար շատ երկար էր:
-Ձեր կինը` Մարգարիտա Սիմոնյանը, կարելի է ասել, առաջին անգամ է իրականում բացահայտում իր համար Հայաստանը: Հավանաբար, նրա զգացողությունները տարբերվում են Ձեր զգացողություններից: Ուրիշ ի՞նչ նոր բան եք հասցրել նկատել քաղաքում:
Ես, որպես կողքից դիտող, կարող եմ դրական կամ բացասական տարբերություններ զգալ, իսկ Մարգարիտայի համար, ինչպես ինձ է թվում, կարևոր է ընկղմվել Հայաստանի մթնոլորտի մեջ` պատմական, այլ ոչ զբոսաշրջային, որպեսզի զգալ այն: Նա պետք է ջանք գործադրի դրա համար:
- Իսկ Ձեր կարծիքով՝ ինչն է պակասում Հայաստանին:
Մի կենացի պատմություն պատմեմ, գուցե սա լինի պատասխանս: 1973 թվականին Նիկիտա Սիմոնյանը «Արարատ» ֆուտբոլային թիմի հետ հաղթեց ԽՍՀՄ գավաթն ու չեմպիոնի ոսկե մեդալներ նվաճեց: Դա հրաշքի էր նման: Թեև, զարմանալի ոչինչ չկար, մենք հիանալի թիմ ունեիքն: Ես հիշում եմ նրա խաղերը: Հիշում եմ նաև, որ հայրիկս գրեթե ապրում էր այդ թիմով:
Նրանք մտերիմ էին Նիկիտա Պավլովիչի հետ: Նա նույնիսկ կինոյի նկարահանումներն էր տեղափոխում, երբ ֆուտբոլային խաղ էր լինում: Եվ ահա կերուխումներից մեկի ժամանակ, իսկ դրանք շատ էին լինում, հայրս մի կենաց ասաց:
«Գիտես, Նիկիտա, մենք գեներալների, մարշալների, առաջնորդների ազգ ենք: Իսկ դու աշխարհի ութերորդ հրաշալիքն արեցիր, քանի որ միայն այդպես կարելի է անվանել այն, որ 11 հայ միասին ինչ-որ բանում հաղթանակ տարավ՝ միավորվելով ամբողջ 11 հոգով: Բոլորը մոռացան, որ նրանցից մեկը մարշալ է, մյուսն` ադմիրալ, այն մյուսը` գեներալիսիմուս: Նրանք համախմբվեցին և գործեցին այդ հրաշքը»:
Գուցե պարզապես մոռանալ է պետք, որ մենք գեներալներ ենք, պետք է միավորվել և միասին շարքային դառնալ: Սակայն այստեղ մի կարևոր պայման կա. ճիշտ գեներալ է հարկավոր:
