ԵՐԵՎԱՆ, 10 մայիսի — Sputnik, Դավիթ Գալստյան. Արցախում 2016 թվականի ապրիլյան պատերազմի ժամանակ վիրավորված մարտունեցի աշակերտ Վարդան Անդրեասյանն իր դպրոցին ժամացույց էր ուզում նվիրել։ «Գրադ» հրթիռային համակարգի հրթիռակոծության ժամանակ դպրոցի ժամացույցը կանգ էր առել։
Sputnik Արմենիայի թղթակիցները վերջին անգամ դպրոցականների հետ հանդիպել էին 2016 թվականի արցախյան քառօրյայի մարտական գործողությունների ժամանակ։ Տղաներն առաջիններից էին, որոնք տուժել էին ադրբեջանական ագրեսիայից։ Վիրավորվել էին և երկու օր էր՝ գտնվում էին Ստեփանակերտի «Արևիկ» մանկական հիվանդանոցում՝ բժիշկների հսկողության ներքո։
Այս անգամ արդեն մենք նրանց հանդիպեցինք Մարտունու հարազատ դպրոցում, որտեղ 12-ամյա Վաղարշակ Գրիգորյանի (վիրավոր Գևորգի եղբոր) կյանքը խլած ողբերգության մասին հիշեցնում են շենքի առջև տեղադրված խաչքարն ու ցայտաղբյուրը, ինչպես նաև շենքի ճակատային հատվածում թողնված բեկորների հետքերը։
Ապրիլին վիրավորվելուց հետո և մինչև ուսումնական տարվա ավարտը երեխաները դպրոց չէին հաճախում։ Վարդանը պատրաստվում էր սեպտեմբերի 1-ին և մայրիկին առաջարկեց նվեր տանել դպրոց։
«Մամ, ժամացույց բեր, մեր դպրոցի ժամացույցը, հավանաբար, կանգնել է։ Կկախենք այն պատից, որ զանգն այդ ժամացույցով տան ու մեզ դպրոց կանչեն»,- Sputnik Արմենիային է պատմում Վարդանի մայրը` Անուշիկ Անդրեասյանը։
Նրա խոսքով` վնասվածք ստանալուց հետո ծնողներն ուզում էին նրան տնային ուսուցման տալ, սակայն Վարդանը կտրականապես հրաժարվեց։ Ասաց, որ պետք է հաղթահարի ամեն բան, դժվար կլինի, բայց հաճախելու է դպրոց։ Այդպես էլ եղավ. թեև այսօր նա հենակներով է քայլում, բայց դպրոց ինքնուրույն է հաճախում։ Իհարկե, պարբերաբար հետազոտություններ է անցնում։
Վարդանի հայրը զինվորական է, և, երբեմն, օբյեկտիվ պատճառներով ներկա չի լինում որդու ծննդյան տոներին։ Այդպես եղավ նաև վերջին անգամ։ Առաջ տղան սրտնեղում էր, սակայն այսօր նրա վերաբերմունքը փոխվել է։
«Մամ, հիմա ես հասկանում եմ, թե ինչու հայրիկը ներկա չէր լինում ծննդյանս օրերին։ Մինչ այդ ես սրտնեղում էի, իսկ հիմա` հասկանում եմ»,- պատմում է տղայի մայրը։
Այդ մասին իմանալով` հարևաններից մեկը զանգահարել էր զորամաս և խնդրել, որ գոնե այս անգամ հորը տուն թողնեն ծառայությունից։
Ինքը` Վարդանը, խոստովանում է, որ բուժումը բարդ չի ընթացել։ Ամենաբարդը մշտապես պառկած լինելն էր։ Նա ժամանակ էր անցկացնում պլանշետով շախմատ խաղալով։
Վարդանը գրեթե ամբողջությամբ կազդուրվել է և արդեն հեծանիվ էր քշում, սակայն նրա բախտը կրկին չբերեց. «երկաթե ձիուց ընկնելով», նա կրկին կոտրեց ոտքը։ Այժմ նա նորից հենակներով է քայլում, սակայն լավ տրամադրվածություն ունի։
Ապագայում մտադիր է վիրաբույժ դառնալ։ Նրան այս որոշում կայացնելու հարցում օգնեց վնասվածքը, հենց հիվանդանոցում նա վերջնականապես որոշեց։
— Նախկինում ևս ուզում էի, բայց չգիտեի, թե ինչ բժիշկ դառնալ, — ասաց Վարդանը։
— Իսկ ինչու հենց վիրաբու՞յժ, — հարցնում ենք մենք։
— Որպեսզի բոլորի ոտքերն ու ձեռքերը բուժեմ։
Ինչպես պարզվեց, վիրաբույժ է ցանկանում դառնալ նաև արցախյան քառօրյայում վիրավորված մյուս տղան` Գևորգը։ Դպրոցական առարկաներից նախընտրում է աշխարհագրությունը, սակայն հավատարիմ է մնում բժիշկ դառնալու իր որոշմանը։
«Մարդկանց բուժելու համար», — ասում է Գևորգը։
Նա գրեթե առողջ է։ Իր եղբոր` Վաղարշակի, հետ տեղի ունեցած Մարտունու ողբերգական դեպքից հետո ընտանիքը տեղափոխվեց Շուշի։
Sputnik Արմենիային երեխաների առողջական վիճակի մասին մանրամասներ պատմեց Ստեփանակերտի «Արևիկ» մանկական հիվանդանոցի տնօրեն Մեսրոպ Մարգարյանը։ Նրա խոսքով` երեխաների մոտ վերականգնման գործընթացը նորմալ է ընթանում, հետագայում որևէ առողջական խնդիր նրանք չեն ունենա։
Ստեփանակերտի «Արևիկ» մանկական հիվանդանոցի տնօրեն Մեսրոպ Մարգարյանը
«Գևորգը լավ վիճակում է, նա մշտապես մեր հսկողության ներքո է։ Նոյեմբերին Վարդանին կրկին վիրահատեցին։ Նախկինում տեղադրված ներքին ֆիքսման սարքը հանել են, ոսկորն ամբողջությամբ աճեց։ Հունվարին նա արդեն առանց հենակների էր տեղաշարժվում, հեծանիվ քշում։ Սակայն, ցավոք, ընկավ հեծանվից և կոտրեց ոտքը նույն տեղից, կրկին վիրահատվեց և դուրս գրվեց»,- պատմեց Մարգարյանը։
Բարեբախտաբար, վիրաբուժական միջամտության անհրաժեշտություն այլևս չկա։ Վարդանը պարզապես գտնվելու է բժիշկների մշտական հսկողության ներքո։
