Սերգեյ Բաբլումյան. հրապարակախոս, Sputnik-ի համար.
Գումարի առատությունը հարուստ երևակայություն ունենալու պարագայում ի զորու է հրաշքներ գործել՝ հաճախ դժվար կանխատեսելի հետևանքներով։ Ներկայացվում են ամենաթարմ նորությունները։
«Ռուս միլիարդատեր Անդրեյ Բակովը կնոջ հետ բանակցություններ է վարում Կիրիբատի հանրապետության կառավարության հետ Խաղաղ օվկիանոսի երեք կղզիներում նոր պետություն ստեղծելու վերաբերյալ», — հայտնում է The Guardian-ը։
Պետությունը լինելու է միապետական։ Թե ով է լինելու նրա ղեկավարը՝ դեռ պարզ չէ։ «Կղզիները Ռոմանովների կայսրության համար հիմք են հանդիսանալու»,- առանց անուններ նշելու ասում ե Բակովը։
Միլիարդատիրոջ ու նրա կնոջ նպատակների լրջությունը հաստատվում է ներկա պահին պետության ղեկավար Տանետի Մամաուի հետ բանակցություններով։ Այս ամենից հետո կողմերը համաձայնության կգան (ենթադրաբար՝ փետրվարի վերջին)։ Կամ էլ համաձայնության չեն գա։ Այստեղ փոքրիկ նրբություն կա։
Միապետություն վերականգնողը համաշխարհային օվկիանոսի տիրույթում խոստանում է ներդնել 120 մլն դոլար, այնուհետև՝ ևս 200 հազար, չհաշված հարկերն ու տուրքերը, որոնք նույնպես Կիրիբատիի գանձարան են գնալու։ Ընդ որում, խոստանալը մի բան է, անելը` մեկ այլ բան։ Այս է խնդիրը։ Բացի ավելորդ գլխացավանքից, ինչով են շահում կղզիներն այս գործարքից։
«Մենք մտադիր ենք օդանավակայան և ծովային նավահանգիստ, արևային կայաններ, ջուրն աղազրկելու համակարգեր, հիվանդանոցներ, դպրոցներ և աշխատակիցների համար բնակարաններ կառուցել։ Կղզու հիմնական տնտեսական օբյեկտները լինելու են էկոլոգիական հյուրանոցներն ու ձկան վերամշակման գործարանները։ Բացի այդ, մենք արևադարձային գյուղատնտեսություն ենք զարգացնելու և հիմնելու ենք Ռուսական կայսերական համալսարան»,- ասում է գործարար Բակովը։
Նախագիծը հետաքրքիր է նրանով, որ Կիրիբատի մշտական բնակություն կհաստատեն ռուսաստանցիների 1-2 տոկոսը, սակայն դժվար տանելի հասարակածային կլիման կարող է Կիրիբատիի նոր բնակչության թիվը չափազանց չնվազեցնել։
Մյուս կողմից՝ Կիրիբատին կարող էր հաջողության կղզի դառնալ իրենց տաղանդն ու ուժերը կիրառել ցանկացող ԱՊՀ նախկին աշխատավորների ահռելի զանգվածի համար։
Եվ այստեղ մենք կրկին ստիպված ենք վերադառնալ նախագահ Տանետա Մամաուի և նրա կառավարության համար վերը նշված գլխացավանքին։ Ո՞Ւր են երաշխիքները, որ բոլոր գունային և նրբերանգային հեղափոխություններին սովոր ԱՊՀ երկրների քաղաքացիները ռուսական միապետության տակ գործող երեք կղզիները (Մոլդեն, Սթարբակ և Միլենիում) չեն կոչի պատմականորեն իրենցը՝ այստեղից բխող բոլոր հետևանքներով։
Եվ այստեղ Կիրիբատիի աբորիգենների ազգային ինքնագիտակցությունը կարող է արթնանալ հանկարծակի՝ Մեծն խաղաղօվկիանոսյան հեղաշրջման գաղափարով։ Չի կարելի բացառել նաև պատերազմի «բռնկում» օվկիանոսի ափի, թենիսի խաղահրապարակների, զբոսանավերի, սրճարանների և դիսկոտեկների համար։
Եվ ինչ պետք է անի այդ պարագայում ռուս միլիարդատեր Բակովն իր միլիոնների հետ, որոնք ներդրել է ոչ ճիշտ գործի մեջ (ինչպես կարծում է հեղինակը)։
