Շատ պատճառներ կարելի է թվարկել, այդ թվում` շփման գծում բացահայտ սպանդ հրահրելու «կիևյան գիշակերների» անթաքույց ձգտումը` պաշտոնական Կիևի իշխանական կառույցներում լուրջ փոփոխություններին շեմին։ Այլապես, Պորոշենկոյի հեռանալու հետ մեկտեղ (ինչի մասին փորձում են չխոսել, բայց իրականությունից չես փախչի) նրանք` «Աջ հատվածի» առաջնորդ Յարոշի կամ «Ազովի» հրամանատար Բիլեցկու նման անախորժ կերպարները մոռացության կմատնվեն։ Ուղղակի չեն հասցնի թռչել հեռացող գնացքի վերջին վագոնի մեջ։
Այստեղից էլ ճակատում իրադրությունն առավելագույն կերպով սրելու Պորոշենկոյի ցանկությունը. չէ՞ որ այդ դեպքում հնարավոր է Ռադայում մի կերպ անցկացնել Ռազմական դրության մասին օրենքը։ Նաև կարելի է ի չիք համարել կառավարության և խորհրդարանի բացահայտ ամոթալի կոռուպցիոն գործերը, հետո էլ, ռազմական դրության պարագայում, քաղաքական ընդդիմադիրներին բռնելն ավելի հեշտ է։
Ի դեպ, ընդդիմադիրների մասին։ Նույն Յուլիա Տիմոշենկոյի առջև Դոնբասում, իրավիճակի սրման դեպքում, բացվում են լուրջ հեռանկարներ։ Թեկուզ այն տեսակետից, որ «Մինսկ 2»-ի պայմանավորվածություններից հրաժարվելը և «Մայդան 3» կազմակերպելու փորձը ռազմական դրության պայմաններում նախկին վարչապետին շանս կտան լուրջ ճնշում գործադրել Ուկրաինայի գործող նախագահի վրա։ Տիմոշենկոյի նպատակն է կրկին բարձրանալ իշխանական բուրգի գագաթը։
Չմոռանանք, որ հենց Տիմոշենկոն հիանալի տիրապետում է «մայդան» կազմակերպելու տեխնոլոգիաներին, որից գործող նախագահն ամենաշատն է վախենում ներկա ծանր սոցիալական պայմաններում։
Կիևի իշխանություններին շփման գծում իրավիճակի սրումը անհրաժեշտ է, որպեսզի Արևմուտքը չվրդովվի Ուկրաինայում ռազմական դրություն մտցնելու փաստից, ինչը նշանակում է այնպիսի հիմնական ազատությունների սահմանափակում, ինչպիսիք են հավաքները, խոսքի ազատությունը, գույքի անձեռնմխելիությունը։
Կիևը Դոնեցկի և Լուգանսկի իշխանություններից պատասխան միջոցներ (այսինքն` ակնհայտ ռազմական գործողություններ) չստացավ, նույնիսկ Դոնբասի բնակավայրերում շարունակական հրետանային և հրթիռային գնդակոծություններից հետո։ Ավելին, Պորոշենկոն չկարողացավ հեռախոսով բացատրել իր նոր տիրակալին (Դոնալդ Թրամփին) ստեղծված իրավիճակը և ստիպված էր խոստանալ դադարեցնել ռազմական գործողությունները։ Այդ ժամանակ Կիևում որոշել են գնալ բացահայտ սադրանքի։
Որպես թիրախ ընտրվել է Դոնբասի ռազմական ջոկատների մեկի խարիզմատիկ հրամանատար Միխայիլ Տոլստիխը (մականունը` Գիվի)։ Գործարկվել են ուկրաինական հատուկ ծառայությունները։
Կրեմլը հստակ հնչեցրել է ահաբեկչական գործողության գնահատականը, որի հետևանքով սպանվել է Գիվին։ Ռուսաստանի նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկվն ասել է. «Ակնհայտ է, որ խոսքը գնում է Դոնբասում իրավիճակն ապակայունացնելու մասին։ Անշուշտ, մենք հույս ունենք, որ դիմացկունության որոշակի շեմ կա, և նրանց, ովքեր կանգնած են նման սպանությունների հետևում, չի հաջողվի հանգեցնել իրավիճակի հետագա լարվածության։ Իրավիճակն առանց այն էլ շատ լարված է` կապված ագրեսիվ գործողությունների հետ, որոնք ձեռնարկել է ուկրաինական կողմը», — մեջբերում է Պեսկովի խոսքերը ՌԻԱ Նովոստին։
Ինչ էլ որ լինի, ահաբեկիչները հասել են հիմնական նպատակին. իրավիճակն իրոք ապակայունացվել է, և ինչպես Դոնբասում, այնպես էլ Ռուսաստանում բազմաթիվ ձայները պահանջում են պատասխան վրեժխնդրություն, գործողություններ, արյուն… Այսինքն` պահանջում են հենց այն, ինչի կարիքն ունեն Կիևի իշխանությունները, որպեսզի ստեղծված իրավիճակում մնան գահի վրա։
