ԵՐԵՎԱՆ, 9 հունվարի — Sputnik, Դավիթ Գալստյան. Ի տարբերություն արտասահմանցիների, հայկական ընտանիքներում ընդունված է մանկատներ դիմել միայն այն ժամանակ, երբ նրանք երեխաներ չունեն, ընդ որում ձգտում են որդեգրել միայն նորածինների։ Sputnik Արմենիային այս մասին պատմեց «Թռչունյան տուն» մանկատան և դպրոցի տնօրեն Սոնյա Սիմոնյանը:
«Ամեն տարի երեխաների ընդունելիս` մենք մտածում ենք, որ մյուս տարի նրանք ավելի քիչ կլինեն, բայց նրանց թիվն աճում է: Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարությունն իրականացնում է մի ծրագիր, որը կոչվում է«Առավոտ» և նպատակը երեխաներին ընտանիքներ տեղափոխելն է: Բայց կան երեխաներ, որոնք ծնողներ, ազգականներ, տուն չունեն: Մենք ունենք լքված երեխաներ, այսինքն` երեխաներ, որոնց լքել են ծնողները (նախկինում երբեք չէի մտածի, որ նման բան հնարավոր է)», — ասաց Սիմոնյանը:
Երեխաները չափահաս դառնալուց հետո հեռանում են մանկատնից, սակայն սաների թիվը չի նվազում, ամեն տարի այստեղ նոր երեխաներ են գալիս անապահով ընտանիքներից:
Նրանք, ովքեր 18 տարեկանից հետո մնում են առանց խնամքի, հերթագրվում են՝ սոցիալական բնակարաններ ստանալու համար: Ովքեր հարազատներ ու բարեկամներ ունեն, նրանց մոտ են տեղափոխվում:
«10-12 երեխա հեռանում է մանկատնից, բայց նրանց թիվը չի կրճատվում: Նորերն են հայտնվում: Գյումրիում կա 4000 անօթևան ընտանիք, և չի լինում այնպես, որ մեզ մոտ այդ ընտանիքիներից երեխաներ չգան», — ասաց Սիմոնյանը:
Ինչ վերաբերում է որդեգրմանը, ապա 13 տարվա ընթացքում «Թռչունյան տնից» ոչ մի երեխա չի որդեգրվել: Սիմոնյանի խոսքով՝ այդ ընթացքում ցանկացողները շատ են եղել, քանի որ իրենց մանկատան սաներն աչքի են ընկնում կրթության բարձր մակարդակով: Դրա ապացույցն այն փաստն է, որ տեղի դպրոցի 10 սաներից վեցն ընդունվել են բուհեր:
Մանկատունը գործում է բացառապես բարեգործական օգնության շնորհիվ:
Հոգաբարձուները հիմնականում մերժում են արտասահմանցիներին. ուզում են, որ երեխաները մնան ու մեծանան Հայաստանում:
«Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա մարդիկ հիմնականում ցանկանում են որդեգրել նորածին երեխաների, որպեսզի նրանք ավելի լավ հարմարվեն ընտանիքին: Մեզ մոտ նման երեխաներ չկան», — ասաց Սիմոնյանը:
Իսկ արտասահմանցիները ուզում են երեխաների որդեգրել՝ չնայած, որ իրենց սեփական երեխաներն էլ ունեն:
«Նրանք այդպիսի մտածելակերպ ունեն, բայց մեզ որդեգրման հարցով հիմնականում դիմում են այն ընտանիքները, որոնք երեխա չունեն: Նույնիսկ բարեկեցիկ ընտանիքները չեն ցանկանում երեխա վերցնել», — ասաց Սիմոնյանը:
Նա նշեց, որ գրքի, ուտելիքի կամ քաղցրավենիքի տեսքով օգնությունը գովելի է, բայց գլխավորը, որ պետք է երեխաներին, ընտանիքն է:
«Մարդիկ, որոնք ապրում են բարեկեցիկ կյանքով և ցանկանում են օգնել երեխաներին, կարող են վերցնել նրանց ու դաստիարակել: Երեխաները կմեծանան ընտանիքում, ամեն դեպքում դա աստվածահաճո գործ է», — ավելացրեց Սիմոնյանը:
«Մեզ մոտ կարծրատիպ կա, որ մանկատներին պետք է օգնեն սփյուռքահայերը: Նրանք որոշակի հնարավորություններ ունեն, սակայն այստեղ շատ մարդիկ կան, որոնք ի վիճակի են դա անել», — ասաց մանկատան տնօրենը:
Հետաքրքիր է, որ շատ արտասահմանցիներ նախընտրում են որդեգրել հենց հայ երեխաների: Ոչ թե ուրիշ երկրներից, այլ հենց Հայաստանից: Սիմոնյանի խոսքով՝ բացատրում են, որ հայ երեխաներն ավելի խելացի են:
Ֆինլանդացի մի կին, որն արդեն մի քանի տարի աշխատում է Երևանում, արդեն ցանկություն է հայտնել երեխա վերցնել մանկատնից: Նույն նպատակով նաև մի ամերիկուհի է դիմել, որը դժվարությամբ է գտել Հայաստանի տեղը քարտեզի վրա, բայց որոշել է հայ երեխայի որդեգրել:
Նյութի ռուսերեն տարբերակը
