Գոհար Սարգսյան, Sputnik.
Ստաս Նազարյանը հիանալի օրինակ է ինչպես հաշմանդամություն ունեցող, այնպես էլ առողջ մարդկանց համար: Նա կարողացել է լիարժեքորեն հաղթահարել 1988 թվականի երկրաշարժի արհավիրքը, զբաղվել լեռնադահուկային, առագաստանավային սպորտաձևերով, հաջողություններ գրանցել սպորտում և անձնական կյանքում: Հաջողության գրավականը, ըստ նրա, կամքի ուժ ու նպատակներ ունենալն է:
Կյանք՝ փլատակների տակ
Ես փողոցում էի, գնացել էի հաց առնելու, դեռ խանութ չհասած՝ մեծ պարիսպը ընկավ վրաս, հայրս ինձ գտավ, տեղափոխեցին Երևան, ասեմ, որ այդ ամենը շատ արագ կազմակերպվեց: Ես շատ կարճ եմ մնացել փլատակների տակ:
Շատ էի տուժել, երկու ոտքերս սարսափելի վիճակում էին: Տեղափոխեցին ինձ Հանրապետական հիվանդանոց, հետո՝ Միքայելյանի անվան ինստիտուտ:
Վիրահատություններից հետո արթնացա, մորս ասացի՝ մամ, տեսե՞լ ես, որ ոտքս կտրել են, մի ոտք այլևս չունեմ: Բնականաբար, մայրս տեսել էր, բայց ասաց՝ ոչ, չեմ տեսել: Ես էլ ասացի՝ ոչինչ, մամ, կարևորը առողջ եմ, կամ, իմ մեջ ուժ արթնացավ: Արդեն ամեն ինչին սկսեցի մակերեսորեն նայել, մտածում էի՝ կարևորը ողջ եմ, առողջական լուրջ խնդիրներ չունեմ, հատկապես, որ տեսնում էի՝ շուրջս ինչ է կատարվում:
Հաշմանդամությունը չխանգարեց սպորտային հաջողություններին
Անցան այդ ժամանակները: 1989 թվականից ընդգրկվեցի «Փյունիկ» հաշմանդամների միություն, որը նոր էր բացվել, այնտեղ շատ էին երկրաշարժի ժամանակ հաշմանդամություն ձեռք բերած մարդիկ: 3 տարի վերականգնողական ճամբարներ էին անցկացվում, և 93 թվականից սկսեցի հետաքրքրվել սպորտով:
2000 թվականին էլ մասնակցեցի Սիդնեյի Պարալիմպիկ խաղերին առագաստանավային սպորտով: Այդպես աշխարհի և Եվրոպայի մի շարք առաջնություններում:
Ուզում եմ ասել, որ 1997 թվականին զորակոչվել եմ հայկական բանակ կամավոր: 2 տարի ծառայել եմ ռազմական ոստիկանությունում:
Նոր սպորտաձև՝ նոր ակնկալիքներով
Արդեն 38 տարեկան եմ, բայց նոր սպորտով եմ սկսել զբաղվել: Կոչվում է անվասայլակային վազք: Մասնակցում եմ մարաթոնների: Հոկտեմբերին եմ վերադարձել Կանադայից: Մարզումներս հիմնականում անցկացնում եմ «Փյունիկի» մարզադահլիճում: Որպեսզի Սպիտակից Երևան շատ չգամ, «Փյունիկն» ինձ նվիրց սայլակի մարզասարքը, սայլակն ամրանում է վրան: Հիմա միայն տանն եմ մարզվում, բայց գարնանն արդեն դուրս կգամ փողոց: Նպատակ ունեմ, որ լավ արդյունքներ ունենամ: Զգում եմ՝ իմ մեջ կա այդ ուժն ու ցանկությունը:
Ուժեղ բազուկների հետ կամքի ուժ է պետք
Բազուկներն իրենց դերն ունեն, բայց միտքդ պետք է առողջ լինի, կամքի ուժ պետք է ունենաս: Ես ուզում եմ ինձ նման մյուսներին հորդորել, որ հույսն իրենց վրա դնեն: Այդ դեպքում կհասնես բարձունքի: Եթե ուժ ունեցար, նպատակ դրեցիր, ամեն ինչ իր հունով կգնա: Իսկ եթե տանը նստես ու սպասես, որ մեկը քեզ համար մի բան անի, տեղում կդոփես:
Լավագույն մարզական ընտանիքը
Ամուսնացած եմ, ունեմ 3 երեխա՝ 2 տղա, մեկ աղջիկ: Արդեն 3 տարի է՝ընտանիքով մասնակցում եմ «Լավագույն մարզական ընտանիք» մրցմանը, 3 տարին էլ առաջին տեղն եմ գրավում և արժանանում ՀՀ նախագահի մրցանակին:
