Զայդլի և նրա հավատարիմ կողակցի` սցենարների համահեղինակ Վերոնիկա Ֆրանցի, նման ամեն տարի Հարավային Աֆրիկա են մեկնում նաև այլ եվրոպացիներ։ Նրանց ուղևորության նպատակը էկզոտիկ կենդանիների որսն է, որն ավարտվում է զոհի հետ հաղթական ընտանեկան լուսանկարով։ Կենդանու փորոտիքը հանում են, որպեսզի տուն տանեն տոտեմ-խրտվիլակը` որսորդական ինտերիերի հանդիսավոր դեկորը։
Պսևդովավերագրության լավագույն ավանդույթներով ֆիլմում միահյուսվում են երկու հիմնական գծեր` բուն որսի գործընթացը, մաշկը քերթելու նատուրալիստական նկարահանումները, կիսաբեմադրված երկխոսությունները և ֆետիշիստական ինտերիերի դիմանկարները։
Եթե նամիբիական սավաննաներում ռեժիսորի տեսախցիկն ուղղված է այնտեղ, որտեղ և եվրոպացի որսորդների հրացանափողը, ապա ինտերիերներում Զայդլի նշանառության տակ երևում է մարդկային բնույթը` իր անհատակ սահմռկեցուցիչ խորություններով։
Ըստ էության, ռեժիսորն ուսումնասիրում է նեկրոֆիլիան իր ոչ սեքսուալ դրսևորումներում, որի էությունը դիակի հետ անմիջական մերձենալու մեջ գտնվելու և մահացած մարմինն անդամահատելու բուռն ցանկության մեջ է։ Զայդլն, ակամա, ընդհանրացված էկրանավորում է Էրիխ Ֆրոմի «Մարդկային դեստրուկտիվության անատոմիայի» հատվածները, որում մարդը ներկայացվում է որպես միակ կենդանին, որն ընդունակ է բնաջնջել այլ տեսակի։
Վավերագրական մատուցման սովորական ձևերի փոխարեն (դողացող տեսախցիկ, օպերատորական ռելսերի փոխարեն՝ պիկապի անիվներ, ծղրիդների, մոծակների, շարժիչի և կրակոցների ձայն՝ երաժշտության փոխարեն) մեր առջև բացվում են սենյակային-դեկորատիվ բեմադրություններ, որոնք կատարյալ համաչափ են և, միաժամանակ, հեգնական։
Սա տարածք է, որտեղ հերոսները գրեթե էքզիստենցիալ զրույցներ են վարում որսորդության, սևի և սպիտակի միջև տարբերության, համաշխարհային պոպուլյացիայի համամասնությունների, որսորդությունն արդարացնելու և այլ բաների մասին։ Սա տարածք է, որտեղ բացահայտվում է ծաղրական և գրոտեսկային Զայլդը։ Բայց դա չի փրկում հանդիսատեսին մշտապես աճող շոկի պատին գամվելուց, քանզի Ուլրիխը հանգամանորեն «կրակում է»` փոքր տրամաչափի փամփուշտներից մինչև ստուգողական կրակոց գլխին։
Կինոթատրոնից դուրս գալուց հետո պարզ է դառնում, որ հանդիսատեսը եղել է դահիճի ոչ թե կառափնարանում, այլ սառնարյուն դոկտոր Զայդլի սթափեցնող մարդաբանական սեանսում։
«Սաֆարի» ֆիլմը ցուցադրվել է Թբիլիսիի 17-րդ կինոփառատոնի շրջանակում։
