Բաթումի հեղինակային կինոյի միջազգային փառատոնի (BIAFF) տնօրեն, կինոռեժիսոր Գեորգի Գոգիբերիձեն Sputnik Արմենիային պատմեց հեղինակային կինոյի տարածման և այն մասին, թե որքանով են փառատոներն արտացոլում այսօրվա կինեմատոգրաֆիական պատկերը։ Զրուցել է Կարեն Ավետիսյանը։
-Այս տարի փառատոնը որևէ ծրագրային շեշտ ունեցե՞լ է։
— Մենք միշտ մեկ ծրագրային շեշտ ունենք` փառատոնում ցուցադրված յուրաքանչյուր ֆիլմի հեղինակի, ռեժիսորի ներկայությունը։ Ընտրություն կատարելիս մեզ համար բոլորովին կարևոր չէ թեման` լինի դա քաղաքական, թե ֆեմինիստական։ Գլխավորն այն է, որ դա հեղինակն է և նրա ֆիլմը` անկախ ամեն ինչից։
-Ձեր կարծիքով` տվյալ պահին համաշխարհային փառատոներն արտացոլու՞մ են աշխարհի կինեմատոգրաֆիական պատկերը։
— Կարող եմ վստահաբար ասել, որ աշխարհում չեմ տեսել որևէ փառատոն, որն ուղղված է բացառապես հեղինակային կինոյի տարածմանը։
Նույնիսկ Կաննի կինոփառատոնում զուգահեռաբար կարող են ցուցադրվել Ֆոն Թրիերի և Տակաշի Միիկեի ֆիլմերը։ Հարց է ծագում. որտե՞ղ է Տակաշի Միիկեն, որտեղ է հեղինակային կինոն։ Ինձ թվում է` նրանք պարզապես համադրելի չեն միևնույն մրցույթի շրջանակում։ Իսկ դա նշանակում է, որ փառատոնը որոշակի խաղի կանոններ է ստեղծում, և ժյուրին սկսում է աշխատել այդ կանոններով։
-Դուք, իհարկե, ներկա եք լինում տարբեր փառատոների։ Կա՞ արդյոք փառատոն, որը Ձեզ համար ընդօրինակելի է կամ ոգեշնչել է Ձեզ Բաթումի միջազգային կինոփառատոնը ստեղծելիս։
— Այո, իհարկե։ Դրանք շատ են, օրինակ, Կառլովի Վարիի փառատոնը, որի երիտասարդական ծրագրում ընդգրկվել եմ դեռ ուսանողական տարիներին և շատ ոգեշնչվել։ Հետո հասկացա, որ Բաթումը հիանալի վայր է փառատոն անցկացնելու համար, ի դեպ, Բաթումն այն սակավաթիվ քաղաքներից է, որտեղ խորհրդային շրջանում շատ ֆիլմեր են նկարահանվել` տարեկան մոտավորապես 30-50 ֆիլմ, և դրանցից շատերում քաղաքը չի ճանաչվում, բայց նկարահանումներն անցկացվել են հենց Բաթումում։ «Ռոբինզոն Կրուզոյի» ճանապարհորդությունը` Խորհրդային Միությունում առաջին ստերոսկոպիկ ֆիլմը, որը հիմա անվանում են 3D, նույնպես նկարահանվել է Բաթումում։
Համեմատության համար նշեմ, որ Բաթումում ԽՍՀՄ օրոք աշխատում էր 35-40 կինոթատրոն, իսկ այսօր միայն մեկն է և այն էլ` շատ փոքր։
-Իսկ կա՞ն վիճակագրական տվյալներ, որոնք ցույց կտային փառատոնի ձեռքբերումները վերջին 11 տարիների ընթացքում։
— Եթե անգամ հետևենք, թե քանի հանդիսատես է մտնում կինոթատրոն փառատոնային օրերին, իսկ քանի հոգի` փառատոնից դուրս, ապա կարող ենք համոզված լինել, որ փառատոնն անում է իր գործը։ Մարդիկ ակտիվ այցելում են կինոթատրոններ` չնայած վատ եղանակին և ծուլությանը, իսկ բաթումցիները բավականին ալարկոտ են (ծիծաղում է)։
-Հավանաբար, բոլոր ծովափնյա շրջանների բնակիչների նման։
— Իհարկե։
-Սովորաբար փառատոնի առաջին տարիներն այդքան հաջող չեն լինում. կայացման շրջան և նման բաներ։ Ի՞նչը կարող եք շրջադարձային պահ անվանել անցած տարիների ընթացքում։
— Վրացական կինոկենտրոնը տարեկան նկարում էր 5-6 լիամետրաժ ֆիլմ։ Բայց դրանք չէին մտնում վարձույթ, քանի որ չէին կարող միջոցներ հավաքել, և այդ ֆիլմերը տեսնելու և դրանք եվրոպական ֆիլմերի հետ համեմատելու միակ հնարավորությունը փառատոնն էր։
Աստիճանաբար հետևողական քայլերով մենք հասանք մեր նպատակին։ Ասացվածք կա` ջուրը քար է ծակում։
-Ենթադրենք մոտեցել է աշխարհի վերջը, և Դուք պետք է անցկացնեք վերջին փառատոնը, և բոլոր կինոաստղերը համաձայնել են այցելել այն։ Ու՞մ կհրավիրեիք։
— Ժան-Լյուկ Գոդարին` վերջին մոհիկանին և կենդանի դասականին։
