ԵՐԵՎԱՆ, 19 հուլիսի — Sputnik, Կարեն Ավետիսյան. Մի ժամանակ վրացական կինոն փառահեղ կինոռեժիսորներ ուներ: Հիմա էլ կարծես նրանց փոխարինող նոր սերունդ է հասունանում: Նինո Բասիլիան, ում համար «Աննայի կյանքը» դեբյուտային է, այդ նոր սերնդի ներկայացուցիչներից է:
«Մեր կինոարվեստը երկարատև վակուումի մեջ էր: Երկրում դժվար ժամանակներ էին, պատերազմ ու պայքար: Այնպես որ մենք ոչ թե կինոյի մասին էինք մտածում, այլ հացի համար գումար հայթայթելու և գոյատևելու: Հիմա իրավիճակը քիչ թե շատ հանգիստ է, մարդկանց կյանքը բարելավվել է, ու եկել է ժամանակը, որ մենք մեր հիշողություններն ու զգացմունքներն արվեստի մեջ արտահայտենք»,- ասաց Բասիլիան:
Նա նշեց, որ վրացի ռեժիսորների նոր սերունդն արդեն ասպարեզ է մտել, ստեղծագործում են Լևան Կոգուաշվիլին, Նանա Եկվտիմիշվին և մյուսները, այնպես որ «միջազգային կինոփառատոները կրկին գիտեն վրացական կինոյի մասին»:
Բասիլիան ցույց է տալիս կին հերոսուհու, ով պայքարում է գոյատևելու համար ու առերեսվում կոպիտ ու բիրտ հասարակությանը:
«Ես ինձ բախտավոր եմ զգում, որ Վրաստանում եմ ծնվել: Մեր անցյալը հարուստ աղբյուր է շատ գաղափարների համար: Դա կարող է արժեքավոր ժառանգություն դառնալ նոր սերնդի համար, որն ականատես չի եղել այդ ամենին: Կանայք ավելի ուժեղ են դարձել, ավելի անկախ: Վրացական կինոյում ռեժիսորների ու
գրողների մոտ 70%-ն այսօր կանայք են»:
Բասիլիան հուսով է, որ «Աննայի կյանքը» կդառնա ուժեղ կանանց մասին եռապատումի առաջին մասը, «այն կլինի կանացի, բայց ոչ ֆեմինիստական»:
Ֆիլմի նկարահանման ոճը շատ մոտ է Դարդեն եղբայրների ոճին, որոնց վերջին՝ «Անծանոթուհին» ֆիլմով օրեր առաջ փակվեց Երևանի «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնը:
«Մարդիկ նշել են, որ իմ ֆիլմը նման է Դարդենների ձեռագրին: Դա շատ հաճելի է լսել, թեև նրանց ֆիլմերն ինձ համար անմիջական ոգեշնչման աղբյուր չեն եղել: Իրականում ես պաշտում եմ Ջոն Կասավետիսի, Նուրի Բիլգե Ջեյլանի ու Ջիմ Ջարմուշի նման ռեժիսորներին, բայց իմ ֆիլմում շատ բարդ է նկատել նրանց ազդեցությունը»,- նշեց նա:
Ֆիլմի առանցքում «ամերիկյան երազանքի» որոնումներն են, որը, Աննայի կարծիքով, գոյատևելու միակ ձևն է:
«Շատ վրացի կանայք են հեռացել տնից ու չեն կարողացել վերադառնալ, որովհետև անօրինական էին հայտնվել Ամերիկայում: Վրաստանում մենք նրանց «Skype մայրեր» ենք անվանում, որովհետև նրանք իրենց երեխաներին Skype-ով են դաստիարակում»,- պատմեց վրացի ռեժիսորը:
«Աննայի կյանքի» ֆինալը հիշեցնում է Ֆելինիի «Կաբիրիայի գիշերների» ավարտը:
«Մենք շատ ենք քննարկել այս վերջին տեսարանն ու եկել ենք այն եզրակացության, որ այն պետք է հուսադրող լինի: Ես ուզում էի ցույց տալ Աննայի ու հասարակության միջև միասնությունը: Նրանք մտադիր են շարունակել պայքարն իրենց ապագայի համար ու շարժվում են առաջ՝ դեպի փոփոխություններ: Դա մեր ձոնն էր Ֆելինիին»,- նշեց նա:
Բասիլիան ասաց, որ նմանությունը Ֆելինիի ֆիլմի հետ պատահաբար էր ստացվել, բայց հետո իրենք նկատել են այդ նմանությունն ու որոշեցել պահպանել այն:
