ԵՐԵՎԱՆ, 12 հուլիսի-Sputnik. Նարե Մկրտչյանն իր` «Տան մյուս կողմը» վավերագրական ֆիլմում պատմում է երիտասարդ թրքուհու` Մայայի մասին, ում արմատները, պարզվում է, հայկական են։ Ռեժիսոը պատմեց, որ ինքը ցեղասպանության թեմայով խոսել է Մայայի հետ, սակայն բավական է եղել միացնել տեսախցիկները, և հայկական արմատներով թրքուհին ասել է, թե չի հավատում ցեղասպանության փաստին։
«Ես այնքան վիրավորված էի նրանից։ Դա ինձ համար դավաճանություն էր. դավաճանություն ոչ միայն մեր ազգի, այլև հենց իր ու իր նախնիների հանդեպ։ Ֆիլմն ինձ համար դարձավ նամակ Մայային, որպեսզի նա ի վերջո հասկանա եղելությունը»,-ասաց ռեժիսորը։
Sputnik Արմենիայի այն հարցին, թե ֆիլմն արդյո՞ք տվեց այն հարցի պատասխանը` իրականում ինչ է պետք ազգերի երկխոսության համար, նա պատասխանեց.
«Երբ ես եղա Թուրքիայում, հասկացա, որ 100 տարի անց էլ այնտեղ ոչինչ չի փոխվել։ Փորձում էի գոնե մի դրական բան տեսնել, հասկացա, որ իրականությունը տխուր է, և մինչ այսօր փոքր քայլերով ենք շարժվել առաջ»,-պատմեց Նարե Մկրտչյանը։
Չնայած իր հերոսուհու խոսքերին` ռեժիսորը հասկացել է, որ Մայան վախից դրդված է հերքել իրողությունը։
Մրցույթի մասնակից մյուս ռեժիսորը` Առնո Խայաջանյանը փորձել է թեմային անդրադառնալ այլ տեսանկյունից։ Նա ճամփորդել է Արևմտյան Հայաստանում` ներկայիս Թուրքիայում։
Ծանոթությունների ու շփումների ընթացքում նրան հաջողվել է գտնել պատմություններ այն մարդկանց մասին, ովքեր կյանքեր են փրկել 1915 թվականին։ Վավերագրական ֆիլմը կոչվում է «Քարքարոտ ճամփաներ»։
«Երկու տարի հետազոտական աշխատանքներ եմ իրականացրել ու պարզել շատ հետաքրքրիր պատմություններ։ Քանի որ ուզում էի երկխոսություն հաստատել թուրքերի հետ, փորձել եմ հիշել այն մարդկանց, ովքեր փրկել են հայերին։ Ես չեմ ցանկացել ագրեսիվ վերաբերմունք դրսևորել, որպեսզի նպաստեմ երկխոսությանը»,-ասաց Առնո Խայաջանյանը։
Ռեժիսորն ապրում է Ֆրանսիայում։ Նա մինչև օրս հայերեն խոսել չգիտե։ Sputnik Արմենիայի հարցին` արդյո՞ք ռեժիսորը չի կարծում, որ հայերեն սովորելով ավելի մոտ կլինի իր արծարծած թեմաներին, երիտասարդ ռեժիսորը պատասխանեց, որ հանգամանքներն են այդպես դասավորվել, սակայն հայերեն սովորելու ցանկությունը կա։
«Իմ նախնիները Ֆրանսիա են գաղթել ջարդերից հետո։ Նրանք խոսում էին թուրքերեն։ Ֆրանսիայում ավելի ընդունված լինելու համար սկսել են խոսել ֆրանսերեն ու փոխել են անգամ երեխաների անունները։ Մի պատճառ էլ կա, որ երեխաներին չեն սովորեցրել հայերեն. նրանք ունեցել են մղձավանջային զգացողություններ, որպեսզի նորից չհիշեն դա, հրաժարվել են նաև հայերենից»,-ասաց Խայաջանյանը։
Երիտասարդ ռեժիսորի հաջորդ ֆիլմը լինելու է Լեռնային Ղարաբաղի պատմության ու ներկայի մասին։
