Ծնվել է Հայկական ԽՍՀ-ում, Սևանի շրջանի Սեմյոնովկա գյուղում 1916 թվականին։
Բանակ է զորակոչվել 1940 թվականին, այնտեղից էլ 1941 թվականին պատերազմ է գնացել։ Հասել է մինչև Բեռլին։
Ֆաշիստական զորքի դեմ պատերազմելու ընթացքում Կազեևը կոնտուզիա է ստացել, իսկ հետո մի քանի անգամ վիրավորվել թշնամու գնդակից։ Հերթական անգամ, երբ նրան կրակել են, բոլորը կարծել են, թե զոհվել է, հագից հանել են զինվորական համազգեստը, տարբերանշաններն ու խրամատի մեջ դրել։ Մի ամբողջ օր նա մնացել է խրամատում, մինչև եկել են յուրայինները։
Պարզվում է, որ կռիվների ժամանակ նաև զավեշտալի դեպքեր են եղել։ Երբ խորհրդային բանակի զինվորներն ու գերմանացիները հայտնվել են խրամատների մոտ, նրանք զրույցի են բռնվել, կատակներ են արել ու խաղաղ հեռացել իրարից։ Կազեևն ասում էր` ծիծաղը փրկում էր իրավիճակը։
Պարգևատրվել էր «Կարմիր աստղ» շքանշանով։
Միխայիլը պատերազմից վերադարձել է 1946 թվականին։ Չէր սիրում պատմել պատերազմի մասին։ Ասում էր. «Աշխարհում պատերազմից ավելի վատ բան չկա։ Պատերազմը միայն ցավ ու վիշտ է պատճառում»։
Պնդում էր, որ միայն ազգի միասնությունն ու անձնվիրությունը կարողացան հաղթել նացիզմին։
Միխայիլը ազնիվ ու բարի մարդ էր։
Մահացել է 2012 թվականին։
