ԱԺ արտահերթ ընտրությունները կարող են նոր «առնետավազքի» պատճառ դառնալ այն կուսակցությունների համար, որոնք քաղաքական առումով պարտության են մատնվել, կամ նման վտանգի առաջ են։ Անցած շաբաթ վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը որոշեց միանալ «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության անդամներից մեկը, որը մի քանի ամիս պատգամավորական աթոռ զբաղեցրեց. խոսքը Հայկ Կոնջորյանի մասին է։
Ինչպես հայտնի է, «Քաղաքացիական պայմանագիրն» ու «Լուսավոր Հայաստանն» ընդամենը մեկ տարի առաջ միավորվեցին խորհրդարանական դաշինքում։ Այդ դաշինքն այսօր փլուզվել է. Փաշինյանը նախկին գործընկերների կարիքը չունի։ Ավելին, ինքն է քաղաքական բևեռ դարձել, որը դեպի իրեն է ձգում խելահեղ վարկանիշի վրա օգուտ քաղել ցանկացող սկսնակ և ամբիցիոզ քաղաքական գործիչների։
Անկասկած, քաղաքական դաշտում որևէ լուրջ բանով դեռ աչքի չընկած երիտասարդի որոշումը մեր ուշադրության կենտրոնում չէր հայտնվի, եթե ընտրությունների նախաշեմին վտանգավոր միտում չնկատվեր. հաշվի առնելով Փաշինյանի հեղինակությունը, նրա կուսակցությանը կարող են ցանկանալ միանալ բոլոր նրանք, ովքեր բացառապես ուզում են տաքուկ տեղ գտնել քաղաքական դաշտում։ Հաշվի առնելով «Քաղաքացիական պայմանագրին» նախորդող կուսակցության` ՀՀԿ–ի տխուր փորձը, հազիվ թե նման հեռանկարը Նիկոլ Փաշինյանի սրտով լինի։
Այն մասին, թե ինչու Փաշինյանը չունի և մոտ հեռանկարում չի էլ ունենա արժանի մրցակիցներ, տասնյակ էջեր են գրվել։ Չկայացած կուսակցական համակարգի պայմաններում գաղափարների և հայեցակարգերի պայքար չի սպասվում։ Գաղափարների բացակայությունն էլ հենց քաղաքական համակարգի միաբևեռության է հանգեցնում։ Տվյալ դեպքում համակարգը հենվում է մի մարդու անձնական վարկանիշի վրա։ Ըստ էության, «Քաղաքացիական պայմանագիրն» էլ մինչ օրս հազիվ թե կուսակցություն կարելի է համարել։ Եվ եթե վերոնշյալ միտումը շարունակվի, այն այդպես էլ կուսակցություն չի դառնա։ Դրա փոխարեն կունենանք երիտասարդ և ոչ այնքան երիտասարդ կարիերիստների, նախկին և ներկայիս չինովնիկների, բիզնեսի ներկայացուցիչների և այլ ավանտյուրիստների սովորական կոնգլոմերատ, ովքեր կարողացել են, ինչպես ասել է հայտնի ֆրանսիացին, «ժամանակին կանխատեսել»։
Ինչպես նշել էի վերևում, հազիվ թե Փաշինյանը ծրագրում է, որ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը երկրորդ ՀՀԿ դառնա այն դեպքում, երբ նա բողոքի շարժումը նախաձեռնել էր մեկ ուժի երկարամյա մենաշնորհը տապալելու նպատակով։ Ելնելով այս ամենից, վատ չէր լինի մանրակրկիտ մաղել նրանց, ովքեր ցանկանում են նրա հետ նույն թիմում հայտնվել։ Հասկանալի է, որ կադրային սովի պայմաններում դա այդքան էլ հեշտ չի անել, սակայն հենց նման բծախնդրությունը կարող է փրկել Փաշինյանի քաղաքական ուժը հավանական «հանրապետականացումից»։
Իշխող կուսակցության շարքերը համալրելու ձգտումը կրկնակի անհասկանալի է, հաշվի առնելով, որ առաջիկա ընտրություններին ամեն դեպքում որոշակի քաղաքական մրցակցություն լինելու է։ Դրանց որակական տարբերությունը նախորդներից այն է, որ այս դեպքում խորհրդարանում նախապես ծրագրած սցենարներ և ուժերի վերաբաշխում չկա։ Այո, վարչապետի պաշտոնակատարի վարկանիշը դժվարացնում է մյուս մասնակիցների համար մրցապայքարը, սակայն միևնույն ժամանակ, Փաշինյանը մտադիր չէ վարչական ռեսուրսներ օգտագործել և կաշառք բաժանել։ Այդպիսով՝ ընտրությունների մասնակիցների համար մեկնարկային պայմանները որոշակի առումով հավասար են, մնացածն արդեն կախված է ընտրողին նոր օրակարգ առաջարկելու, հասարակության կարիքներին ադեկվատ արձագանքելու նրանց կարողությունից։