https://arm.sputniknews.ru/20230701/cavvoq-hajrs-chtesav-hajuhi-nadezhdan-apacucum-e-odachu-linely-miajn-tghamardu-gvorts-che-61971917.html

Ցավոք, հայրս չտեսավ. հայուհի Նադեժդան ապացուցում է` օդաչու լինելը միայն տղամարդու գործ չէ

Ցավոք, հայրս չտեսավ. հայուհի Նադեժդան ապացուցում է` օդաչու լինելը միայն տղամարդու գործ չէ

Sputnik Արմենիա

Անկախ Վրաստանի քաղաքացիական ավիացիայի առաջին կին օդաչուն տեղափոխվել է Հայաստան ու այստեղ է աշխատում։ Ինչպե՞ս է ընտրել այս մասնագիտությունը, ի՞նչ... 01.07.2023, Sputnik Արմենիա

2023-07-01T20:02+0400

2023-07-01T20:02+0400

2023-07-07T20:47+0400

հայաստան

օդաչու

կին

https://cdn.am.sputniknews.ru/img/07e7/06/1e/61974437_0:0:1600:901_1920x0_80_0_0_a6596c898ff694b52dbefe4db77c614d.jpg

31–ամյա հայուհի Նադեժդա Բենկլյանը հիասքանչ օրինակ է այն բոլոր աղջիկների համար, որոնք մտածում են, թե օդաչուն կնոջ մասնագիտություն չէ։ Նրան ավիացիայի ոլորտ է բերել լ է հայրը։ Հենց նրա հետ է Նադեժդան առաջին անգամ ոտք դրել օդաչուների խցիկ, ու հենց այդ խցիկից էլ սկսվել է նրա ճանապարհը դեպի երազանք։Նադեժդան, որն արդեն հասցրել է դառնալ անկախ Վրաստանի քաղաքացիական ավիացիայի առաջին կին օդաչուն, Հայաստան տեղափոխվելու որոշում կայացրեց 1 տարի առաջ։ Առաջարկ ստացավ «FlyOne Armenia» ավիաընկերությունից ու հիմա արդեն իր գիտելիքներով ու հմտություններով ծառայում է հայկական ավիացիային։Նադեժդային հանդիպեցինք օդանավակայանում։ Դեռ վերջին թռիչքից հետո չէր հասցրել հանգստանալ, բայց, չնայած հոգնածությանը, լայն ժպտում էր։ Թբիլիսյան բարբառով բարևեց ու միանգամից խոստացավ` շուտով ավելի վարժ ու առանց բարդույթի կխոսի հայերեն։ Շատ է հավանում նաև Հայաստանի ջուրը, ասում է` Վրաստանում այդքան համեղ ու այդքան սառը չէր։ Բայց նրան ոչ թե բնությունն ու ջուրն են պահում այստեղ, այլ չափազանց ջերմ մարդիկ։«Ես ոչ մի կաթիլ չեմ ափսոսում, որ եկել եմ Հայաստան, ինձ այստեղ շատ են սիրում, հարգում են, գնահատում են։ Ես լավ եմ ինձ զգում այստեղ, գուցե իմ ժամանակավոր տեղափոխումը դառնա ընդմիշտ...»։Թբիլիսի–Վալենսիա–Երևան. ինչպես իրականացավ բորտուղեկցորդ Գրիգորի չվերթը դեպի երազանքԱվիացիոն մթնոլորտը, մայրիկի դիմադրությունն ու հայրիկի անկատար երազանքըՆադեժդա Բենկլյանը ծնվել է Վրաստանի Բորժոմի քաղաքում, մեծացել է Թբիլիսիում։ Քանի որ հայրն բորտմեխանիկ էր, նրանց բնակարանը օդանավակայանին շատ մոտ էր, ուստի դեռ փոքր տարիքից նա ամեն օր տեսնում էր ինքնաթիռների թռիչքն ու վայրեջքը, լսում շարժիչների ձայնը։ Այնպես որ ավիացիոն մթնոլորտն ապահովված էր։ Բայց փոքրիկ աղջկա մտքով անգամ չէր անցնում, որ նա մի օր այդ օդանավերից մեկը կկառավարի։Երազում էր երգչուհի դառնալ, հետո` ատամնաբույժ, բայց ամեն ինչ գլխիվայր շուռ եկավ, երբ հայրը 13–ամյա աղջկան որոշեց իր հետ թռիչքի տանել։Այդ գաղափարը տարիների ընթացքում ավելի ու ավելի հասունացավ։ Երբ արդեն ավարտում էր դպրոցը, ծնողներին պատմեց դրա մասին։ Լուրջ չընդունեցին, հետո, երբ հասկացան, որ աղջիկը լուրջ է տրամադրված, սկսվեց ամենաբարդը։ Մայրն ամեն ինչ անում էր, որ դուստրը հետ կանգնի որոշումից, առաջարկում էր աշխարհի ամենաթանկ ու ամենաէլիտար համալսարաններն ընտրել, միայն թե ավիացիա չգնա։«Ասում էր` ամբողջ կյանքում հորդ եմ սպասել սրտատրոփ, հիմա էլ քեզ պետք է սպասեմ,– հիշում է Նադեժդան ու միանգամից ժպիտով հավելում,– բայց հիմա շատ է հպարտանում ինձնով, ես էլ առիթը բաց չեմ թողնում ու հիշեցնում եմ նրան, որ այս ամենին ես հասա իմ ուժեղ բնավորության ու հանձնվել չկարողանալու ունակության շնորհիվ»։«Էլ ինչ դպրոց, աշխարհը մերն է». ինչպես Համլետ Մանուկյանի հաղթանակը փոխեց ընտանիքի կյանքըՆադեժդայի հայրիկն էլ է ժամանակին երազել օդաչու դառնալ, բայց նրա մայրը դեմ է եղել, ու երազանքն անկատար է մնացել։ Երևի հենց այդ էր պատճառը, որ հայրն առանձնապես չդիմադրեց։Ուսման ընթացքում հարցեր էր տալիս, ստուգում էր աղջկա գիտելիքներս, բայց երբեք չէր գովաբանում։ Միայն նրա մահից հետո է Նադեժդան ընկերներից իմացել, որ բոլորին պատմել է աղջկա հաջողությունների մասին ու հպարտացել նրա հաջողություններով։«Ցավոք, հայրս չտեսավ այդ օրը։ Իմ առաջին թռիչքից մեկ տարի առաջ նա հանկարծամահ եղավ։ Դա կյանքիս ամենամեծ ցավն է։ Նա իսկապես ամեն ինչ արել է, որ ես հասնեմ այս օրվան։ Նա մեկնել էր աշխատելու Աֆրիկայում, որպեսզի ավելի շատ գումար վաստակի ու ես կարողանամ ուսում ստանալ... բայց ես վստահ եմ, որ նա ինձ հիմա հետևում է ու պաշտպանում...»,– արցունքները հազիվ զսպելով` պատմում է Նադեժդան ու հավելում` ամեն ինչ անում է, որ հայրը հպարտանա իրենով։Առաջին թռիչքը դեպի հայրենիքԱռաջին անգամ նա 24 տարեկանում նստեց ինքնաթիռի ղեկին որպես երկրորդ օդաչու։ Թռիչքի տպավորությունների մասին խոսել չի սիրում, որովհետև չի հիշում։ Ասում է` այնքան լարված էր, որ չհասկացավ` ինչպես ամեն ինչ սկսվեց ու ավարտվեց։ Բայց այդ օրը Նադեժդայի կյանքում երկու կարևոր իրադարձություն տեղի ունեցավ։ Երջանիկ պատահականությամբ նրա առաջին թռիչքը Թբիլիսի– Երևան– Թբիլիսի ուղղությամբ էր։ Այդ օրը նա նաև առաջին անգամ ոտք դրեց Հայաստան, որի մասին մինչ այդ միայն լսել էր։«Մորական պապս իսկական հայ է, նա մեզ հետ միշտ միայն հայերեն է խոսում։ Պատմում էր տարատեսակ պատմություններ ու անընդհատ կրկնում, որ մենք հայ ենք։ Այնպես որ այն հայկականը, ինչ կա իմ մեջ, նրա շնորքն է։ Նրա շնորհիվ է, որ ես ամբողջ կյանքում, որտեղ ներկայացել եմ, անպայման շեշտել եմ, որ հայուհի եմ»։Երկնքում դեռ նպատակներ կան...Նադեժդան ցավով է նշում, որ կին օդաչուներին վստահությամբ չեն մոտենում, ու հիշում է մի պատմություն, երբ իր թռիչքներից մեկի ժամանակ մի ուղևոր, իմանալով, որ օդանավը կին է կառավարում, խուճապի է մատնվել ու պահանջել է իջեցնել ինքնաթիռը։ Բայց այս ամենը չեն վրդովեցրել Նադեժդային։ Նա պնդում է` կարևորը ոչ թե օդաչուի սեռն է, այլ հմտություններն ու գիտելիքները։«Այսօրվա ինքնաթիռներն այնքան արդիականացված են , որ երկու մատով կարող ես կառավարել, ֆիզիկական ուժ առհասարակ պետք չէ։ Ես հասկանում էի, որ իմ ունակությունները ներում են ինձ անել այդ գործը, դրա համար էլ ես ոչ մեկին չլսեցի ու գնացի այդ քայլին»։Մեր զրույցի վերջում 31–ամյա օդաչուն արդեն օդանավի խցիկում էր։ Նստած էր վստահ, ժպիտն ավելի պայծառ էր, իր սիրելի աշխատավայրում էր արդեն։«Ամեն անգամ, երբ նստում եմ այստեղ, համոզվում եմ, որ ճիշտ ընտրություն եմ կատարել»։«Երկի՞նք, թե՞ երկիր» հարցին նա պատասխանում է առանց մտածելու` միանշանակ երկինք։ Չէ՞ որ երկնքում դեռ բազմաթիվ նպատակներ կան։ Ամեն ինչ նոր է սկսվում։ Դեռ պետք է օդանավի հրամանատարի աթոռին նստի ու հորը հպարտանալու ևս մեկ առիթ տա։«Նա մտավ սահադաշտ և սլացավ». Սեմյոն Դանիելյանցը պատմել է ՀՀ տեղափոխվելու և երազանքի մասին

2023

Լուրեր

am_HY

հայաստան, օդաչու, կին