Գառնիում մեծ շուքով նշվեց Վարդավառի տոնը։ Հայաստանում պահպանված միակ հեթանոսական տաճարում այն տոնվեց իր բոլոր հեթանոսական ավանդույթներով։ Նախ հավաքվածները միմյանց օծեցին ջրով, ապա տոնին հարիր ավանդական երգ ու պարով շարունակվեցին Վարդավառը` հայերի ամենասիրած տոներից մեկը։
Արորդիների ուխտի քուրմ Վարուժանը օրհնեց գինին, որով պիտի խմեին հայ հեթանոս աստվածուհու` տոնի հիմնական «մեղավորի»` Աստղիկի կենացը։
Ապա հավաքվածները վանկարկեցի. «Միշտ հայ», իսկ քուրմ Վարուժը ջրով ցողեց շրջակայքը։
Տոնական մասին կրկին հետևեց ժողովրդի սիրած ջրոցին։
Նշենք, որ հազարամյակներ շարունակ Վարդավառը նշվել է որպես հայոց սիրո Աստղիկ աստվածուհու տոն: Տոնի խորհուրդը նախանշում է նաև ջրով (իհարկե` նաև հոգով) մաքրագործում։ Հնում տոնակատարություններն ու ծեսերը արվում էին հիմնականում աղբյուրների մոտ։ Իրար վրա ջուր ցողելով, միմյանց թրջելով՝ մասնակիցներն անցնում էին տոնական խաղի: Ջուրը նաև առատության խորհրդանիշն էր, և հողը թրջում էին, որ երաշտ չլիներ:
Հին Հայաստանում Վարդավառին նաև վարդեր են նվիրել սիրելիներին, երբեմն խնձոր՝ հավանած աղջկան, որը համբույրի ակնարկ է եղել: Զուռնա ու դհոլ, երգ ու պար է հնչել ամբողջ օրը: Ամենուր վարդեր և վարդաջուր: Տոնակատարություններ են եղել նաև ուխտավայրերում:
Մեր օրերում հայ արիները տոնական միջոցառմանն ավանդական ջրցանությամբ միմյանց ջրում են հայ արիադավան քրմերի հրով և սրով օծված ջրով, և մեծ ու մանուկ ջրոցի խաղալով փառաբանում են Աստղիկ աստվածուհուն և սերը, որը տիեզերաստեղծ միջուկ է ի վերուստ:
