Իրականում ներկայիս արցախյան կարգավորման գործընթացի ու ապագայում քննարկվելիք կարգավիճակի խնդիրներն իրար հետ սերտ կապակցված են: Ծրագրի շրջանակում դրան բազմիցս անդրադարձել ենք. արցախյան վերջին պատերազմը այդ հարցերը ոչ թե լուծեց, ինչպես Բաքվում էին երազում, այլ ամեն ինչ շատ ավելի բարդացրեց։
Հարևան Ադրբեջանի նախագահ Ալիևն ակնհայտ ստում էր, երբ պնդում էր, որ Արցախի հարցը լուծված է: Ստահոդ հայտարարություններն Ալիևն անում էր ներքին լսարանին դուր գալու համար:
Ադրբեջանի նախագահը խոսում է ուժի ու սպառնալիքի լեզվով. ՄԻՊ-ը նամակներ է ուղարկել ԵԱՀԿ, ՄԱԿ
Արցախի կարգավիճակի շուրջ գործընթացն իրականում նոր է սկսվում: Ու Բաքուն հենց դրանից է վախենում: Դա է պատճառը, որ հայ-ադրբեջանական սահմանի ամբողջ երկայնքով սադրանքներ է իրականացնում` փորձելով ժամանակ շահել, միջազգային հանրության ուշադրությունը բուն խնդրից` Արցախի կարգավիճակից, շեղել:
Ադրբեջանի նախահարձակ գործողությունները մտահոգություններ են առաջացնում․ Ժերար Լարշե
Այլ հարց է, որ հայկական կողմը ստեղծված իրավիճակում չի կարող հանդես գալ որպես կարգավիճակի շուրջ բանակցությունների լիարժեք կողմ: Ու խնդիրը միայն Հայաստանի դիվանագիտական ռեսուրսի բառացի գլխատումը չէ: Այն ավելի խորքային է` Հայաստանի ներկայիս ղեկավարությունը պարզապես չի ուզում իր վրա վերցնել արցախյան հիմնախնդրի հետ կապված որևե պատասխանատվություն: Ավելին`վարչապետի պաշտոնակատարը դեռ 15-20 տարի առաջ էր երազում հրաժարվել արցախյան հիմնախնդրից, որ ձեռքերն ազատ լինեն ու ի վերջո կարողանա դեմքով դեպի Արմուտք թեքվել, Եվրամիության հետ համագործակցել, ՆԱՏՕ-ին անդամակցել, ռուսական ռազմաբազան Հայաստանի տարածքից հեռացնել։
