Գյուլնարա Մինասյան հետ ծանոթացանք այն բանից հետո, երբ Վրաստանի գլխավոր դատախազությունը մայիսի 20-ին տեղեկություն տարածեց, որ 2021 թ․-ի մայիսի 19-ին Ֆրանսիան արտահանձնել է Վ.Գ.-ին՝ այդ աղմկահարույց գործով ևս մեկ կասկածյալի:
Մեր խմբագրություն դիմեց մի կին` հայտնելով, որ ինքը սպանված Նշանի դուստրն է։ Կինը ներկայացրեց նաև իր անձը հաստատող փաստաթղթեր և դատական գործընթացների արձանագրությունների պատճենները:
Նա պատմեց, որ իր չորս հարազատների դաժան սպանությունն ու իր ծանր վիրավորումը տեղի է ունեցել 1994թ․-ի փետրվարի 19-ին Թբիլիսիում։ Գյուլնարա Մինասյանն այդ ժամանակ 23 տարեկան էր։ Այսօր կինը գերադասում է, որ իրեն Նաիրա անվանեն և վստահ է, որ սպանությունը կազմակերպել էր իր եղբոր` Վազգենի համադասարանցին՝ Ալեքսանդր Ռևազաշվիլին։
Այն ժամանակ Ռևազաշվիլիների և Մինասյանների ընտանիքները մտերիմ էին, Ալեքսանդը մոր հետ միասին հաճախ էր իրենց հյուր գալիս։
Հարսանիքի էին պատրաստվում
1994թ․-ի հունվարի 17-ին Նաիրայի եղբորը՝ 18-ամյա Վազգենին, ուղարկել էին շուկա՝ գնումներ կատարելու։ Ընտանիքը Վազգենի հարսանիքին էր պատրաստվում։ Երիտասարդի ընտրյալն այդ ժամանակ հղի էր, այդ պատճառով ուզում էին երեխայի ծնվելուց առաջ օրինականացնել հարաբերությունները։
Այդ օրը Վազգենն այդպես էլ չվերադարձավ։ Նրա գնալուց երկու ժամ անց ընտանիքը զանգ ստացավ առևանգողներից, որոնք որպես փրկագին 150 հազար դոլար պահանջեցին։ Ընտանիքի համար նման գումար գտնելն անհնար էր։
«Մենք լավ ապրող ընտանիք էինք համարվում, բայց այդպիսի փողեր չունեինք։ Հայրս առևանգողների հետ բանակցություններ էր վարում, պայմանավորվեց վճարել գումարի կեսը, իսկ մնացածը՝ Վազգենին վերադարձնելուց հետո»,-պատմում է Նաիրան։
Որոշ ժամանակ անց եկան գումարի հետևից։ Մտան բակ և վերցրին 75 հազար դոլարը։ Նույն օրը` կեսգիշերին մոտ, Վազգենին վերադարձրին՝ ծեծված և հյուծված։ Ծնողները հազիվ ճանաչեցին կապտուկներով ու քերծվածքներով պատված որդուն։ Այնուամենայնիվ, թեթևացած շունչ քաշեցին։ Այն ժամանակ նրանք պատկերացնել անգամ չէին կարող, որ դա սոսկալի պատմության ոչ թե ավարտն է, այլ միայն սկիզբը։
Հունվարի 30-ին ծնվեց Վազգենի դուստրը։
1994 թվականի փետրվարի 19-ը
17 տարի անց, գործով հերթական լսումներից մեկի ժամանակ, մեղադրող կողմը փետրվարի 19-ը հայտարարեց «Մինասյան ընտանիքի ցեղասպանության օր»։
Նաիրան հիշում է, որ ամեն բան հանկարծակի պատահեց։ Ինքը Վազգենի կնոջ ու նրանց 20 օրական դստեր հետ երկհարկանի տան առաջին հարկում էր, երբ լսեց մոր՝ Ֆլորիդայի օգնություն կանչող ճիչերը։ Գյուլնարայի երեխաներն այդ պահին երկրորդ հարկում էին։ Ընդհանուր առմամբ տանը 10 մարդ կար։
«Ես գնացի, որ հասկանամ` ինչ է կատարվում։ Դիմակով, նիհար տղամարդը մազերիցս բռնեց, քարշ տվեց երկրորդ հարկ։ Հետո բերեցին հարսիս ու երեխային։ Բոլորիս քշեցին պատշգամբ։ Հայրս ու մայրս նստած էին բազկաթոռին, Վազգենն իր մարմնով փակում էր հայրիկին և խնդրում էր, որ չծեծեն նրան»,-պատմեց նա։
Հանցագործներից մեկը գոռաց, որ բոլորին կսպանի և անկանոն կրակ բացեց։ Ֆլորիդային սպանեցին մեկ կրակոցով՝ գնդակը սրտին էր դիպել։ Ստացած վերքերից Նշանը նույնպես նույն օրը մահացավ։
Վազգենը մահացավ դեպքից 2 օր անց` փետրվարի 21-ին։ Նրանց քույրը՝ 19-ամյա Գայանեն, վիրավորվել էր ազդրից. երկու գնդակ էր դիպել։ Նա ողջ մնաց։ Այդ մսաղացից փրկվեց նաև 23-ամյա Գյուլնարան, թեև նույնպես վիրավոր էր։ Սպանվել էր նաև նրանց կրտսեր եղբայրը, որն ուներ մանկական ուղեղային կաթվածի համախտանիշ (ՄՈւԿ)։
Հանցագործները թալանեցին տունը, վերցրին բոլոր արժեքավոր իրերը և փախան։ Կինը հիշում է, որ տեղի ունեցածից հետո այնպիսի վիճակում էր, որ խոսքերով անհնար է նկարագրել։ Մի վայրկյանում նա զրկվել էր ամեն ինչից՝ ծնողներից, եղբայրներից, ունեցվածքից։
Զենքի իրավունքը կյանքից ավելի թա՞նկ է, կամ երբ հրացան գնելը հեծանիվ ունենալու պես հեշտ է
«Գայանեն մի քանի օր մնաց հիվանդանոցում։ Նրան շուտով դուրս գրեցին և ես, վշտի մեջ, ստիպված էի ուժ գտնել, որ բացատրեմ նրան, թե ինչ է կատարվել։ Երկար ժամանակ չէի կարողանում արտաբերել, որ մաման ու պապան էլ չկան, քանի որ նա շոկի մեջ էր և հստակ չէր հիշում կատարվածը»,-պատմեց Նաիրան։
Պատմական նիստը
Մինասյան ընտանիքի գործով առաջին դատավարությունը կայացավ 2011թ․-ին։ Մեղադրյալները յոթն էին։ Երեքին հաջողվեց բռնել և դատել։ Մեկը մինչ այդ մահացել էր, մյուս երեքը փախուստի մեջ էին։
2013թ․-ին երկու մեղադրյալներին հայտնաբերեցին Ֆրանսիայում։ Դատական նիստը պատմական դարձավ ոչ միայն այն պատճառով, որ խիստ դաժան սպանության գործ էր քննվում։
Վրաստանում երդվյալ ատենակալների ինստիտուտը ներդրվել է 2009թ․-ին, բայց ատենակալների անմիջական մասնակցությամբ առաջին նիստը տեղի ունեցավ 2011թ․-ին՝ հենց Մինասյանների գործով։ Նիստին անձամբ հետևում էր երկրի այն ժամանակվա նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլին։
Նաիրան իմացավ, որ իր եղբայր Վազգենի առևանգման և սպանության կազմակերպիչը նրա ընկեր և դասընկեր Ալեքսանդր Ռևազաշվիլին է եղել։ Նա այդ գործով որպես մեղադրյալ էր անցնում։
«Երբ նրան տեսա դատարանի դահլիճում, ուշաթափվեցի։ 17 տարի շարունակ ուզել էի հասկանալ, թե ինչի համար և ինչու մեզ հետ այդպես վարվեցին։ Հայրս որքան կարողանում էր, բոլորին օգնում էր, աջակցում էր, բայց այդ դեպքերից հետո թե՛ ընկերները, թե՛ բարեկամները մեզնից երես թեքեցին։ Ես ու քույրս մենակ մնացինք»,-պատմեց Նաիրան։
Կնոջ խոսքով` նիստի ընթացքում պարզվել է, որ սկզբում ծրագրվում էր միայն Վազգենի առևանգումը՝ փրկագին ստանալու նպատակով։ Բայց երբ առևանգողներն իմացել են, որ հայրը՝ Նշանը, գիտի, թե ով է դա արել և կարող է բացահայտել, որոշել են հետքերը վերացնելու համար սպանել բոլորին։
Նաիրայի համար դժվար է Թբիլիսի վերադառնալը։ 27 տարի անց կինը դեռ հստակ հիշում է մոր ճիչերը, կրակոցներն ու արյունը։ Շատ արյունը։ Սկզբում նրա համար շատ ծանր էր, խոստովանում է, որ անգամ որպես մայր` իր պարտականությունները նորմալ կատարել չէր կարողանում, բավարար ուշադրություն չէր հատկացնում իր երեխաներին։
Կյանքը շարունակելու, հոգեկան հավասարակշռություն գտնելու հարցում նրան օգնեց Աստվածաշունչը։ Նաիրան կրթություն ստացավ և հիմա, իր խոսքով, ուրիշներին է օգնում։
«Մեծերին օգնելով` ես կարծես հարգանքի տուրք եմ մատուցում իմ ծնողներին, երիտասարդների հետ աշխատելով՝ լրացնում եմ այն, ինչ ինքս այդպես էլ չստացա։ Այն ժամանակ, երբ ինձնից ամեն ինչ խլեցին, ես, ինչպես նրանք, օգնության կարիք ունեի, բայց ինձ ոչ ոք չօգնեց։ Այդ պատճառով կարծում եմ, որ բոլորին պետք է օգնել»,-նշում է Նաիրան։
Մահացել է Ֆրանսիայի ամենադաժան սերիական մարդասպանը
Կինը պատմում է, որ ստացած վնասվածքներից հետո քրոջ՝ Գայանեի մոտ ոտքերի լուրջ խնդիրներ սկսվեցին։ Հիմա հազիվ է քայլում։
Այսօր նա միայն մի բան է ուզում` որպեսզի դադարեն իր ընտանիքի ողբերգության բոլոր շահարկումները, մեղավորները արժանի պատիժ կրեն, իսկ ինքն ու քույրը փոխհատուցում ստանան իրենց հասցված բարոյական և ֆինանսական վնասի համար։
