Թույլ տվեք ներկայացնել մի մեջբերում, իսկ դուք փորձեք կռահել, թե ով է նման գնահատական տվել սեփական պետությանը։ «Մենք ավելի շատ նման ենք գավառի, քան մշակույթի կենտրոնի։ Ըստ երևույթին, մեր ազգին հատուկ հանճարեղությունը շրջանցել է մեր պետությանը։ Մենք ունենք բազմաթիվ տաղանդավոր մարդիկ, սակայն անհնար է պնդել, թե աշխարհով մեկ սփռված մեր հայրենակիցների իղձերն ուղղված են դեպի այս պետությունը, և որ նրանք այն ընկալում են որպես իրենց մշակույթի կենտրոն»։ Միանգամից ասեմ՝ այս ավելի քան խիստ խոսքերը` մենք ավելի շատ նման ենք գավառի, քան մշակույթի կենտրոնի, պատկանում են Իսրայելի վարչապետներից մեկին՝ Արիել Շարոնին, որը որպես հմուտ զինվորական մասնակցել է Իսրայելի վարած բոլոր պատերազմներին և հարազատ պետության կայացման համար արել է ամեն ինչ։
Համեմատեք այն գնահատականների հետ, որոնք մեր հարազատ երկրին տվել են մեր հարազատ ղեկավարները։ «Հայաստանը տարածաշրջանի ամենակազմակերպված պետությունն է», «մեր բանակը տարածաշրջանի ամենամարտունակ բանակն է», «մեր ջանքերի շնորհիվ Հայաստանի տնտեսությունը երկնիշ աճ է արձանագրել», «մենք մեկ տարում ստեղծել ենք 40 հազար աշխատատեղ»։
Էլ չեմ խոսում այն նվաճումների մասին, որոնց երկար ցանկը հրապարակեցին իշխող ուժի ներկայացուցիչները մեր խորհրդարանի վերջին նիստում։ Պարզվեց, որ նույնիսկ Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը տարբեր երկրներում մեր իշխանությունների անխոնջ աշխատանքի արդյունքն է։ Լավ էր գոնե մեր ֆուտբոլային հաջողություններն իրենց չվերագրեցին։ Թե՞ դա էլ արեցին. ամբողջ նիստը չեմ նայել։ Ինձ հեգնանքով անվանեք անուղղելի ոչմիթիզական, բայց ես պարզապես որպես լրագրող փաստում եմ անհերքելի ճշմարտությունը՝ Իսրայելն իր ողջ գոյության ընթացքում չի զիջել ոչ մի թիզ հող, միայն գրավել է։ Միգուցե նաև այն բանի շնորհիվ, որ ոչ թե շարունակ ուռճացրել է իր ձեռքբերումները, այլ համառ ու հետևողական աշխատանքով իրական նվաճումների է հասել։ Եվ մայիսի 14-ի նախօրեին, երբ նշվելու է Իսրայելի կազմավորման 73-ամյակը, «Ֆիգարո» թերթը թվարկում է այդ նվաճումները։
Պատկերացնո՞ւմ եք` ընտրություններում հաղթի Քոչարյանը, իսկ Երևանի քաղաքապետ մնա դերասանը
«Իսրայելը Մերձավոր Արևելքի միակ դեմոկրատական պետությունն է»,-գրում է ֆրանսիական պարբերականը։ Ի դեպ, այս փաստարկը դեռ տասնամյակներ առաջ մշտապես օգտագործում էր ՄԱԿ-ում Իսրայելի ներկայացուցիչ Աբբա Էբանը, որն ասում էր. «Եթե ՄԱԿ-ի գլխավոր նպատակներից մեկն է ժողովրդավարության հաստատումն աշխարհում, ապա չեք կարող անտեսել, որ դեմոկրատական սկզբունքներով առաջնորդվող Իսրայելի դեմ կռվող բոլոր պետությունները բռնապետական են։ Թերթի հեղինակը շարունակում է. «Տնտեսական առումով Իսրայելը տարածաշրջանի առաջատարն է բարձր տեխնոլոգիաների բնագավառում»։ Իսրայելը նաև ստեղծել է տարածաշրջանի ամենահզոր բանակը։ Իսկ ռազմական արդյունաբերության տեսակետից Իսրայելը գերազանցում է Ֆրանսիային»,– փաստում է թերթը, բերելով այն օրինակը, որը մեզ` հայերիս, համար շատ ու շատ ցավալի է հնչում. «Վերջին տեխնոլոգիաների վրա հիմնված պատերազմները մշտական են դարձել աշխարհում, և հենց իսրայելական արտադրության անօդաչու թռչող սարքերը մեծապես նպաստեցին Ադրբեջանի հաղթանակին Լեռնային Ղարաբաղում», - կարծիք է հայտնում «Ֆիգարոն»։
Համաձայնեք՝ ավելի քան զարմանալի է, մի՞թե ֆրանսիական թերթի հոդվածագիրը պիտի տեղեկացնի Հայաստանի իշխանություններին, որ այսպես կոչված կիբեռպատերազմները վաղուց արդեն մշտական են դարձել աշխարհում, և այս կամ այն կողմի ռազմական հաջողությունները ամենաժամանակակից դրոններից են կախված։ Մի փաստ էլ, ու վերջ։ Ինչպես նշում է «Ֆիգարոն», համավարակի դեմ պայքարում Իսրայելն աշխարհի չեմպիոնն է։ Պետությունը, որն ունակ է կանխատեսելու և ցանկացած գործ առավելագույն արդյունավետությամբ կազմակերպելու, դեռ գարնան կեսերին ապահովել էր պատվաստանյութի 110 չափաբաժին յուրաքանչյուր 100 բնակչի հաշվով։
Թող ներեն ինձ նրանք, ովքեր տանել չեն կարողանում Հայաստանի համեմատությունը Իսրայելի հետ, բայց հո հանրահայտ փաստ է՝ մեզ մոտ մինչեւ հիմա չի պատվաստվել բնակչության 99 տոկոսը։ Գիտեմ, թե ինչ հակափաստարկ եք հիմա հնչեցնելու՝ եթե Իսրայելում ամեն ինչ այդքան լավ է, ապա ինչո՞ւ է այդքան վատ, և ինչո՞ւ են իսրայելցիներն ամեն օր նետվում դեպի ռմբապաստարանները՝ տագնապի ազդանշանը լսելիս։ Կներեք, բայց հենց իրենք՝ իսրայելցիներն են անվերապահորեն ընդունում. «Այո՛, մենք իրավունք կունենանք տոնելու մեր պետության լիակատար հաջողությունը միայն այն ժամանակ, երբ խաղաղություն հաստատենք արաբական ողջ աշխարհի հետ»։
