Պյոտր Ակոպով, ՌԻԱ Նովոստի
Ռուսաստանը ոչ մեկին խորհուրդ չի տալիս իր հետ հարաբերություններում հատել կարմիր գիծը, իսկ թե որտեղով է անցում այդ կարմիր գիծը, Ռուսաստանն ամեն կոնկրետ դեպքի համար ինքն է որոշում։ Վլադիմիր Պուտինի` Դաշնային ժողովին ուղղված ուղերձից այս խոսքերն արդեն համեմատել են Մյունխենի նրա ելույթի հետ ու կոչել Ռուսաստանի նոր արտաքին քաղաքական մանիֆեստ:
Իսկապես պատմական նոր ժամանակաշրջան է սկսվել է, բայց նախագահի այս խոսքերը միայն ընդգծում են այն, ինչն արդեն տեղի է ունեցել։ Ռուսաստանը ընկել ու բարձրացել է, Ռուսաստանը կենտրոնացել է ու այժմ գրոհում է: Ոչ թե Ուկրաինայի կամ Արևմուտքի վրա, ուղղակի Ռուսաստանն անցնում է իր ազգային շահերի ավելի բացահայտ և կոշտ պաշտպանությանը։
Դա չի նշանակում, որ Ռուսաստանը նախկինում ազգային շահերը չի պաշտպանել, պուտինյան կառավարման բոլոր տարիներին դա երկրի արտաքին քաղաքական դոկտրինի էությունն էր։ Որքան Ռուսաստանն ուժեղանում էր, այնքան խորանում էր մեր համոզմունքը սեփական ճշմարտացիության մեջ, որքան իրադարձությունների ընթացքն ապացուցում էր մեր` արտաքին իրավիճակի գնահատականների ճիշտ լինելը, այդքան համառ ու կոշտ էր դառնում Ռուսաստանի կեցվածքը համաշխարհային ասպարեզում և ՌԴ-ն ավելի ակտիվ էր խաղում աշխարհաքաղաքական բոլոր ասպարեզներում։ Եվ այդքան ուժեղ էին Ռուսաստանը դեմոնիզացնում` աշխարհի համար որպես սպառնալիք ներկայացնելով, փորձելով արգելափակել ու մեկուսացնել։
Յոթ հետղրիմյան տարիները ցույց տվեցին, որ դա ոչ միայն անիմաստ է, որ դա համաշխարհային մասշտաբով պարզապես չի աշխատում։ Ռուսաստանին զսպելու քաղաքականության արդյունքները վկայում են, թե որքան է փոխվել աշխարհը։ Ընդ որում, փոխվել է ինչպես օբյեկտիվ պատճառներով, այնպես էլ պատմության ընթացքն արագացրած՝ Ռուսաստանի նպատակաուղղված գործողությունների շնորհիվ։
Երևանը հույս ունի հզոր բանակ կառուցել Ռուսաստանի օգնությամբ. ԱԽՔ
2014 թվականի ակնհայտ ընդվզմամբ Ռուսաստանն արագացրեց գլոբալ առաջնորդության արևմտյան նախագծի ճգնաժամը, թեև Ղրիմի հետ կապված իրավիճակում մենք առաջին հերթին պաշտպանում էինք մեր ազգային շահերը։ Արևմուտքը բացահայտորեն մերժում էր ՌԴ-ին անգամ այդ շահերը ձևակերպելու իրավունքի հարցում։ Ռուսաստանին 90-ականներից հաշվի չէին առնում ու շատ զարմացան, երբ Մյունխենի ու Ղրիմի միջոցով այն սկսեց վերադառնալ գերտերության իր դիրքերին։ Այո, ԽՍՀՄ-ի ծավալները չեն, բայց բավարար է կազինոյի տերերի ամբողջ խաղը փչացնելու համար։ Քանի որ Արևմուտքն ինքն այդ պահին փուլ եկավ գլոբալիզացիայի Բաբելոնյան աշտարակի շինարարության ընթացքում, ու նույնիսկ Ռուսաստանի սահմանափակ հնարավորությունները թույլ տվեցին ազդել Ատլանտյան աշխարհակարգի փլուզման գործընթացի արագացման վրա:
Դրա գիտակցումը հանգեցրեց ատլանտիստների հիստերային, թե «ռուսները միջամտում են ամեն ինչին»։ Իբր նրանց քիչ էր Ղրիմը և Սիրիան, ռուսները նաև Թրամփին ընտրեցին և Brexit -ը կազմակերպեցին. արդեն տարիներ շարունակ մենք լսում ենք այդ ամբողջ զառանցանքը։ Արևմուտքը սկսեց իրեն անպաշտպան զգալ, փնտրել ռուսներին յուրաքանչյուր մահճակալի տակ և տեսնել նրանց սեփական ամեն խնդրի ու ձախողման հետևում։ Իսկ այդ ձախողումները, բնականաբար, գնալով շատանում էին։ «Ռուսները դա արեցին»-ն արդեն կատակ մեմ է դարձել։ Հակառուսական քարոզչությունը Ռուսաստանի համար սկսեց աշխատել արդեն համաշխարհային մասշտաբով․ եթե ռուսներն այդքան ամենակարող են, ինչպես ասում են Արևմուտքում, ուրեմն նրանց հետ պետք է գործ ունենալ,ավելին` ընկերություն անել։
Ասիայի, Լատինական Ամերիկայի, Աֆրիկայի աչքերում Ռուսաստանը լրացուցիչ գովազդվեց, դրան գումարվեց Ռուսաստանի վերադարձը մոլորակի տարբեր մասեր: Ուզում էին Պուտինով վախեցնել, բայց աշխատեցին նրա հեղինակության ամրապնդման ուղղությամբ։
Ռուսաստանին սկսեցին առիթ ու անառիթ «կծել»։ Մենք դրան սովոր ենք, բայց պատասխան տալ պետք է։ Ու ոչ այն պատճառով, որ դա երկրի համար վիրավորական է, թեև դրոշի պատիվը պաշտպանելը ինքնին պետք է, այլ որովհետև դա ՌԴ-ի վրա գործադրվող ճնշման նոր ձև է։ Տեղի ունենում այն, ինչը կարելի է անվանել միջամտություն երկրի ներքին գործերին և ազգային շահերի միտումնավոր անտեսում: Նավալնիի և Ուկրաինայի պատմությունների միահյուսումը դրա ամենապատկերավոր վկայությունն է։
Պուտինն ու Մակրոնը կհայտարարեն ԼՂ հիմնախնդրի լուծմանն ուղղված նոր նախաձեռնության մասին
Պատժամիջոցները ու Նավալնիի պատճառով «Հյուսիսային հոսք -2»-ի կանգնեցման սպառնալիքը, Ուկրաինա «ռուսական ներխուժման վտանգի» շուրջ հիստերիայի խորացումը, որի համար արդեն հիմա պետք է Ռուսաստանին գին ներկայացնեն, այսինքն՝ կարմիր գծեր անցկացնեն։ Այս ամենը Արևմուտքը փորձում է վաճառել որպես «նոր նորմալություն»: Բայց Ռուսաստանը չի սովորի իրեն առաջարկվող խաղի կանոններին։ Այսինքն՝ չի խաղա Արևմուտքի կանոններով, որովհետև հասկանում է, որ դրանք միայն պատրվակ են՝ Ռուսաստանին վնաս հասցնելու համար։ Քարոզչական, քաղաքական, տնտեսական և ամենակարևորը՝ աշխարհաքաղաքական։ Այսինքն՝ Արևմուտքն ուզում է Ռուսաստանից խլել նախաձեռնությունը, շեղել անվերջ արդարացումներով՝ մե՛կ Նավալնու համար է, մե՛կ Ուկրաինայի։ Ընդ որում, այդ երկու թեմաներն էլ գտնվում են Պուտինի հիշատակած կարմիր գծերից դուրս։ Եվ Արևմուտքը դա շատ լավ հասկանում է, բայց կրկին փորձում է առաջ տանել։ Մեկ էլ տեսար ստացվեց։
Ոչ, ավելի լավ է նույնիսկ չփորձել, չսադրել, որ հետո ստիպված չլինեն զղջալ։ Պուտինի այս խոսքերը վերաբերում են բոլոր քայլերին՝ և՛ ուկրաինական ճակատում սադրանքներին, և՛ ցանկացած այլ կետում, որտեղ Ռուսաստանի ազգային շահերը կան։ Դրանք շատ են։ Իհարկե, Ռուսաստանը գլոբալ տերություն է, ոչ թե գերտերություն` գերիշխանության հավակնություններով (ԱՄՆ-ի պես), այլ հենց գլոբալ շահերով երկիր։ Ռուսաստանը ոչ միայն հետխորհրդային տարածքում է, այլև Սիրիայում և Վենեսուելայում, Վիետնամում և Սերբիայում, Եգիպտոսում և Անգոլայում։ Եվ, ինչն ավելի կարևոր է, Ռուսաստանն առկա է նոր աշխարհակարգի կառուցման մեջ, որով Մոսկվան և Պեկինը ավելի ակտիվ և համակարգված են զբաղվում։
Բայց արդյո՞ք շատ ինքնավստահ կեցվածք է չէ ասելը, թե Ռուսաստանն ինքն է որոշելու, թե յուրաքանչյուր առանձին դեպքում որտեղով է անցնում կարմիր գիծը: Այսինքն` Արևմուտքին չի թույլատրվում զսպել Ռուսաստանին, իսկ Ռուսաստանն արդեն պատրաստ է թելադրել, թե ինչ է թույլատրվում։ Ոչ, դա չափազանց չէ, քանի որ խոսքն օտար տարածքներում, օտար ազգային շահերի գոտում Ռուսաստանի էքսպանսիայի մասին չէ։ Խոսքը սեփականը պաշտպանելու և վերադարձնելու մասին է, այն, որ Արևմուտքը փորձել է կամ դեռ փորձում է խլել ՌԴ-ից։ Ու լրացուցիչ հստակեցնելու, պարզաբանելու կարիք չկա, քանի որ կատուն գիտի՝ ում միսն է կերել։ Ավելի ճիշտ՝ փորձում է ուտել։
