Նախ, այսպես կոչված, հայկական Դավոսի մասին։ Ուղիղ 10 տարի առաջ՝ 2011 թվականին, այն ժամանակվա վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը որոշեց Ծաղկաձորում կազմակերպել տեղական Դավոս։ Այսինքն՝ տնտեսական համաժողով, որտեղ պետք է քննարկվեին մեր կյանքի ամենահրատապ խնդիրները, նաև ուրվագծվեին հեռանկարները։ Էկոնոմիկայի նախկին նախարար Տիգրան Դավթյանը, ելույթ ունենալով Ծաղկաձորում, հուսադրող բաներ ասաց. «Համաշխարհային և Հայաստանի տնտեսությունները դուրս են գալիս ճգնաժամից, ու այժմ արագ տեմպերով ընթանում է տնտեսության վերականգնման գործընթացը, առաջանում են դրական սպասումներ։ Այդ դրական սպասումները հիմնավորված են, քանի որ այս տարվա միտումները ցույց են տալիս, որ զգալի տնտեսական աճ ենք ունենալու»։
Համաձայնեք՝ նախարարի լավատեսությունը հիմնավորված էր։ Նախորդ տարիներին մեր տնտեսությունը պարզապես աննախադեպ անկում էր ապրել ու այդ համատեքստում նույնիսկ չորս տոկոսանոց աճը կարելի էր մեծ նվաճում համարել։ Ոգևորությունը մի քանի տարի էլ տևեց, բայց հետո տնտեսական ցուցանիշները սկսեցին հետզհետե նվազել ու ի վերջո 2016-ին չկարողացանք նույնիսկ կես տոկոսանոց աճ գրանցել։ Հայկական դավոսների անցկացման գաղափարից էլ իսպառ հրաժարվեցինք, մանավանդ, որ քիչ անց Տիգրան Սարգսյանը մեկնեց ԱՄՆ–ում ՀՀ դեսպան։ Էլ ինչ հայկական Դավոս։
Հիմա ավանդական Դավոսի մասին։ Ավանդական Դավոսը ավանդաբար շատ թանկ է։ Մասնագետները հաշվել են՝ եթե ուզում եք մասնակցել շվեյցարական այդ գողտրիկ քաղաքում անցկացվող ամենամյա էլիտար հավաքին, պետք է ունենաք առնվազն 40 հազար դոլար։ Ամսական մոտ 400 դոլար ստացող միջին հայաստանցու համար դա գրեթե 10 տարվա աշխատավարձ է, բայց, համաձայնեք` մեծահարուստի համար այնքան էլ մեծ գումար չէ։ Սակայն եթե նույնիսկ ունեք այդ 40 հազար դոլարը, բոլորովին երաշխավորված չէ, որ Դավոսում կապրեք շքեղ հյուրանոցում։ Վերցրեք 2018 թվականը, երբ դավոսյան համաժողովին վերջին անգամ մասնակցեց մեր վարչապետ Կարեն Կարապետյանը։ Ինչու վերջին։ Այն պարզ պատճառով, որ, իհարկե, հիշում եք, անցավ ընդամենը մի քանի ամիս, ամեն ինչ փոխվեց և Հայաստանի վարչապետ դարձավ բոլորովին այլ մարդ, որի նկատմամբ վերաբերմունքն այժմ` մանավանդ խայտառակ պատերազմից հետո, ամենևին միանշանակ չէ։
Դավոսի ֆորումից չարժե արմատական և հեղափոխական բնույթի քայլեր սպասել. Դավիթ Հախվերդյան
Այն ժամանակ՝ 2018-ի ձմռանը, հյուրերը շատ էին. այն էլ ինչ հյուրեր՝ Դոնալդ Թրամփ, Անգելա Մերկել, Թերեզա Մեյ, իսկ քաղաքի հնարավորությունները բավական սահմանափակ են։ Համաժողովից առաջ տեղի համայնքի հոգևոր առաջնորդը զգուշացրել էր՝ գլխավոր եկեղեցին մի շաբաթով փակվելու է, չի գործելու։ Ինչու։ Վարձով է տրվում տնտեսական համաժողովի կազմակերպիչներին, որոնք քննարկումներից մեկը մտադիր են անցկացնել եկեղեցում։
Ավելին` վարսավիրանոցներն են փակվում ու վարձով տրվում։ Պատկերացնում եք՝ համաշխարհային տնտեսության ամենահրատապ խնդիրների մասին թեժ բանավեճը ծավալվում է սովորական վարսավիրանոցում։ Էնպես որ, եթե որոշեք գնալ Դավոս, որտեղ բոլոր հյուրանոցների ու հյուրատների համարները պատվիրված են եղել ամիսներ առաջ, ու ձեզ առաջարկեն մնալ սովորական ավտոտնակում՝ օրը հազար դոլարով, իմացեք, որ ձեր բախտը բերել է։
Սակայն այս տարի նման պրոբլեմ չկա։ Պատճառը գիտեք՝ կորոնավիրուս։ Էլի գրանցվում եք, մի կլորիկ գումար եք մուծում, ելույթի իրավունք եք ստանում, բայց Շվեյցարիա չեք հասնում, կարող եք նստել ձեր տանը, «պետական» առանձնասենյակում, որտեղ ուզեք, և դիմում եք մասնակիցներին, որոնք ձեզ հետևում են էկրանից։ Այ այս դեպքում շատ լավ կլիներ, եթե մերոնցից մեկը այս տարի մասնակցեր, որովհետեւ նախ կարիք չկա ինքնաթիռի և հյուրանոցի վրա փող ծախսելու, բայց ամենակարևորը՝ հնարավորություն կա մանրամասն բացատրելու մարդկանց, թե ինչ և ինչպես տեղի ունեցավ Արցախում։
Սահմանադրության մութ կողմերը, կամ ինչպե՞ս անել, որ առաջնորդը հեռանա առանց դիմադրության
Եթե, իհարկե, մեր իշխանությունները ուզում են բացատրել։ Համենայնդեպս երեկ յութուբյան նյութ էի նայում, որտեղ Դավոսյան շրջանակներում օնլայն քննարկվում էր կատարվածը, և պատկերացրեք բոլորը՝ Ռուսաստանի ներկայացուցիչը, Ադրբեջանի ներկայացուցիչը, Ղրղզստանի ներկայացուցիչը միանշանակ ու հաստատ պնդում էին՝ այն, ինչ կատարվեց՝ շատ լավ էր ողջ տարածաշրջանի համար։
