Մեկը մարդու ծննդյան օրն է՝ դե դա բոլորիս համար զուտ անձնական պահ է, իսկ երկրորդը, այո, Ամանորն է, երբ արդեն ողջ մարդկությունն է ջանում ինչ-որ ընդհանրական գնահատական տալ անցած տարուն ու գուշակել, թե ինչ է լինելու առաջիկա 365 օրերի ընթացքում։ Համաձայնեք՝ բարդ պահ է, մանավանդ քաղաքագետների և վերլուծաբանների համար, որովհետև ոչ ոք չի սիրում սխալվել, առավել ևս ընդունել իր սխալը, իսկ դեկտեմբերի վերջին ստիպված խոստովանում ես, որ տարվա ընթացքում չի կատարվել այն, ինչ դու ակնկալում էիր, ու սկսում են լուրջ կասկածներ առաջանալ ապագան կանխատեսելու սեփական ունակությունների նկատմամբ։
Հիմա, իհարկե, շատերը կպնդեն՝ ասում էի, չէ՞, որ 2020-ին մեր տարածաշրջանում, Հայաստանում և Արցախում նման զարգացումներ կլինեն։ Ճիշտն ասած չեմ հիշում, որ ինչ-որ մեկն այդպիսի ստույգ կանխատեսումներ աներ պատերազմի, դրա հետևանքների և հայաստանյան գրեթե ամենօրյա բողոքի ակցիաների մասին, բայց միգուցե եղել են նման կանխատեսումներ, ուղղակի կամ տեղյակ չեմ եղել, կամ պարզապես մոռացել եմ։ Համենայնդեպս առնվազն մեր բողոքի ակցիաները ու նաև հանրության պառակտումը համահունչ են եղել, այսպես ասենք, համաշխարհային միտումներին։
Ճիշտն ասած, չեմ ուզում կրկին խոսել ամերիկյան նախագահական ընտրությունների մասին, որովհետև եթե մեզ մոտ իշխանությունները հաստատ պնդում են, թե երկրի ղեկավարի վարկանիշը շատ բարձր է, իսկ ընդդիմությունը համոզված է, որ դա բոլորովին այդպես չէ, և երկուսն էլ վկայակոչում են բողոքի հանրահավաքների մասնակիցների թիվը, Ամերիկայում գոնե ընտրություններ են տեղի ունեցել, որոնք ունեն շատ կոնկրետ պաշտոնական արդյունքներ։ Է, մեզ մոտ էլ անցկացրեք ու պարզեք մարդկանց տրամադրությունները։ Մանավանդ որ, կարծես թե, արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններին Հայաստանում բոլորը կողմ են՝ թե վարչապետը, թե նախագահը, էլ չեմ ասում ընդդիմության մասին։
Բայց դառնանք աշխարհին։ Չնայած կորոնավիրուսին, այս տարի բողոքի զանգվածային ցույցեր են տեղի ունեցել Արգենտինայում, Չիլիում, Պերուում, Թաիլանդում և այլ երկրներում։ Եթե Հայաստանում բողոքի ակցիաները գոնե առայժմ շոշափելի արդյունք չեն տվել, և իշխանությունները հիմնականում անտեսում են դրանք կամ պնդում, որ այդ բողոքները նախաձեռնում են, այսպես կոչված, նախկինները, ապա այլ երկրներում բողոքողները ինչ-որ արդյունքի հասել են։
«Դեր Շպիգել» գերմանական պարբերականը փաստում է. «Պերուում, Չիլիում և Թաիլանդում բողոքի շարժումները կարողացան իրականացնել քաղաքական և տնտեսական փոփոխություններ։ Նախաձեռնող խմբերից շատերին իրենց ակտիվությունը հաջողվեց տեղափոխել համացանց, և հիմա նրանք մոբիլիզացնում են մարդկանց սոցիալական ցանցերում»։
Գերմանական պարբերականը կոնկրետ օրինակ է բերում։ Այս տարվա հուլիսից սկսած տասնյակ հազարավոր մարդիկ բողոքում են Թաիլանդում, հիմնականում նրանք երիտասարդներ են Բանկոգի փողոցներում։ Այդ մարդիկ պահանջում են, որ երկրի վարչապետը հրաժարական տա։ Բողոքավորների առաջնորդներից շատերը արդեն հրավիրվել են ոստիկանություն և հարցաքննվել։ Սակայն Թաիլանդում շատ բան փոխվել է՝ որոշ լրատվամիջոցներ լուսաբանում են բողոքի ակցիաները», գրում է գերմանական լրատվամիջոցը։
Համաձայնեք՝ բավական էական նմանություններ կան հայաստանյան և թաիլանդական իրողությունների միջև։
