2011 թվականին ֆուտբոլը միավորեց երեք պատանու, որոնք ոչ միայն խաղընկերներ, այլ նաև լավ ընկերներ դարձան։ Նրանցից ոչ մեկը չէր պատկերացնում, որ մարզումներից ու ֆուտբոլային հաղթանակներից բացի, մեկ այլ հաղթանակի համար էլ են պայքարելու։ Արցախյան վերջին պատերազմի ժամանակ նրանք դարձան նաև մարտական ընկերներ, իսկ հիմա Դավիթը միայն իր հիշողությունների մեջ է գտնում իր կորցրած ընկերներին՝ Արթուրին և Արտյոմին։
Հայաստանի մինչև 18 տարեկանների հավաքականի ֆուտբոլիստներ Արթուր Բարսեղյանը, Արտյոմ Մկրտչյանը և Դավիթ Գրիգորյանը որոշել էին բանակում ծառայելուց հետո շարունակել մարզվել։ Սակայն 44 –օրյա պատերազմի ընթացքում Արթուրն ու Արտյոմն անմահացան, իսկ Դավիթը վիրավորվեց:
2011 թվականին, երբ «Միկա» ֆուտբոլային ակումբում կազմավորվեց 2001 թվականներին ծնված ֆուտբոլիստների թիմը, դեռահաս ֆուտբոլիստները չէին մտածում, որ հաղթելու համար ոչ միայն մարզահագուստ, այլ նաև զենք են կրելու։ Արթուրը թիմի ավագն էր, Արտյոմը` պաշտպանը` Դավիթը դարպասապահը։ Տղաների մեջ ընկերությունը գնալով ամրացավ, իսկ Արցախյան պատերազմի ժամանակ երեք էլ մարտնչեցին ամենաթեժ կետերից մեկում՝ Ջաբրայիլում։
Կա՛մ հերոս, կա՛մ դավաճան
Արթուրի հայրը՝ Վարդան Բարսեղյանը, Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում, հուզմունքը խեղդելով կոկորդում, հիշում է․«Համարյա ամեն օր կապ էինք հաստատում Արթուրի հետ։ Պատերազմի առաջին մի քանի օրերից հետո տղաս ինձ հեռախոսով ասեց, որ Ջաբրայիլում շատ դաժան բաներ է տեսել, ու երկու տարբերակ կա բոլորի համար՝ կա՛մ հերոսանալ, կա՛մ դավաճան դառնալ։ Երբ ասեցի, որ ուշադիր լինի, ինձ անիմաստ հերոս պետք չի,պատասխանեց`երբեք չի թողնի, որ գլուխս կախ ման գամ։ Հասկացա, որ իմ 19- ամյա որդին արդեն ավելի է մեծացել, քան կարծում էի»։
Արթուրը, Արտյոմը և Դավիթը Հայաստանի մինչև 18 տարեկան ֆուտբոլիստների հավաքականում երազում էին ֆուտբոլային ապագայի մասին։ Բայց նոր ձևավորվող Բանակի կենտրոնական մարզական ակումբում (ԲԿՄԱ) նրանք տեղ չգտան։ Արթուրը համարում էր, որ անարդար են վարվել իրենց նկատմամբ, չնայած միշտ էլ մտածում էր բանակում ծառայելու մասին, և նրանք զորակոչվեցին։
«Պատերազմի ընթացքում կապի մեջ էինք համարյա ամեն օր։ Հոկտեմբերի 28-ի երեկոյան ժամը 18։30-ին խոսեցինք վերջին անգամ։ Ես ինչ իմանայի, որ մի քանի ժամ անց որդիս զոհվելու է։ Նրանց մարմինները գտանք ռազմական գործողությունների դադարեցումից հետո։ Արթուրի դին գտնելու համար պահանջվեց երկու անգամ ԴՆԹ հանձնել։ Հանգեց վերջին հույսս», - ասում է Վարդան Բարսեղյանը։
Պաշտպանության եռյակը
Խաղադաշտում Դավիթը, Արթուրն ու Արտյոմն իրենց խաղային օղակներով մոտ էին։ Իրար հուշելով ու ոգևորելով` պայքարում էին հաղթանակի համար։ Մարտի դաշտում էլ երեքով մտածում էին լավ պաշտպանվելու ու հակագրոհելու մասին։
«Իմ ընկերները իզուր չեն զոհվել։ Մենք մարտի դաշտում չենք պարտվել։ Կռվել ենք ինչքան որ հնարավոր էր ու ավելին։ Նրանք իմ հերոսներն են, որոնց ցավոք այլևս երբեք էլ չեմ տեսնի»- մեզ հետ զրույցում պատմում է Դավիթ Գրիգորյանը։
Հզորն ու «ջիգյարովը»
Դավիթը մարտական դիրքերում էր, երբ ստացավ Արտյոմի զոհվելու լուրը։ Թիմի դարպասապահը վիրավորվեց, հայտնվեց հոսպիտալում, հետո նորից մեկնեց գունդ։ Իսկ ռազմական գործողությունների դադարեցումից հետո Դավիթին հասավ նաև Արթուր մահվան բոթը։
«Արթուրը մեր թիմի ավագն էր, ու մենք ամենադժվար պահին էլ նրա հետ էինք հույսեր կապում։ Նա մեր հզորն էր, մեր առաջատարը։ Իսկ Արտյոմի մեջ այնքան եռանդ ու կյանք կար, որ դժվար է նկարագրել։ Նա աշխարհի «ամենաջիգյարով» տղան էր։ Մենք եղբայրներ էինք, ու հիմա, որ անցյալով եմ խոսում նրանց մասին հոգիս կտոր- կտոր է լինում։ Ես երբեք չեմ մոռանա իմ հերոս ու հզոր ընկերներին», - կսկիծը սրտում հիշում է Դավիթը։
Ինչպես էր Մարադոնան պարում հայկական երաժշտության ներքո ու խմում մեր հավաքականի կենացը
2011-ին ձևավորված թիմի ֆուտբոլիստներից էլի կային տղաներ, որոնք պատերազմի դաշտում են եղել, վիրավորվել են։ Ֆուտբոլիստների ծնողներին այս օրերին ոչ թե խաղի ու հաղթանակի սպասումը, այլ ընդհանուր վիշտն է միավորել։
