Տնտեսագետ Թադևոս Ավետիսյանի դիտարկմամբ` կորոնավիրուսի բացասական ազդեցությունն ակնհայտ է, ինչն արդեն իսկ արտացոլված է մակրոտնտեսական ցուցանիշներում։ Ըստ նրա` հետևանքները ոչ միայն իրական են, այլև խորացող, քանզի միտումները վկայում են, որ տնտեսական ակտիվության ցուցանիշը, ընդհանուր առևտրային շրջանառությունը անկում են ապրել, և դա առավել ակնառու երևում է օրինակ զբոսաշրջության, բեռնափոխադրումների ոլորտներում, որտեղ գրանցվում են ինտենսիվ, առաջանցիկ անկման տեմպեր։
«Շուտով կլինեն նաև ութ ամիսների նոր ցուցանիշները, որոնց հիման վրա հնարավոր կլինի ընդհանուր տվյալների օգնությամբ կանխատեսումներ անել ամբողջ տարվա կտրվածքով։ Կառավարությունը պետք է ի սկզբանե աշխատեր այն ուղղությամբ, որպեսզի հնարավորինս կանխվեին բացասական հետևանքները, տնտեսական կորուստները, այլ ոչ թե պոպուլիստական ձևակերպումներով անդրադառնար ապագային։ Արդյունքում մեծանում է արտաքին պարտքը, խորանում են բացասական միտումները, իսկ մյուս կողմից կրճատվում է պետական աջակցության ռեսուրսը, որովհետև կրճատվում են հարկային եկամուտները»,– նշում է տնտեսագետը։
Նրա կարծիքով` առկա ֆոնին, երբ այս փուլում լսում ենք 2050 թվականին առնչվող դատողություններ, մի տեսակ տարօրինակ զգացողություն է առաջանում` հաշվի առնելով ներկա մտահոգիչ իրողությունները ներդրումային միջավայրի, սոցիալական խնդիրների լուծման, համավարակի դեմ պայքարի իմաստով։ Իսկ ինչ վերաբերում է առարկայական միջնաժամկետ ծրագրերին, որոնցով պետք է ուրվագծվեն գալիք երեք տարիների բյուջեները, ապա տնտեսագետն ընդգծում է, որ այդ ծրագրերի ու 2050 թվականին միտված նպատակադրումների միջև կապ չկա։
ՀՀ տնտեսությունն այնքան էլ վատ վիճակում չէ. որը պետք է լինի պետության միակ անելիքը
«2050 թվականի ռազմավարության մեջ մատնանշված են առարկայական ցուցանիշներ, և եթե ցանկություն կա երեսուն տարի հետո հասնել նպատակներին, ապա առնվազն ապագա երեք տարինեին պետք է դրվեն դրա հիմքերը, կամ երևան հստակ ուղենիշները, մինչդեռ մենք ոչ թիրախներ ունենք, ոչ էլ աճի իրական ձևակերպումներ արդեն իսկ ընդունված կոնկերտ ծրագրերում»,– նշում է տնտեսագետը։
Ավետիսյանի գնահատմամբ` մենք տարեկան պետք է ունենանք երկնիշ ցուցանիշին մոտ տնտեսական աճ, որ ապահովենք ՀՆԱ–ի քսանապատկումը, մինչդեռ դրա նույնիսկ կեսը թիրախավորված չէ, հետևաբար իշխանությունները խորքային պետք է գիտակցեն իրենց իսկ ձախողումները, գնահատեն ու նոր հանդես գան ապագային միտված մոտեցումներով։
