Որքան էլ տարօրինակ է, առողջապահության նախարարն ուզում է մի քանի օրից արձակուրդ վերցնել, այնինչ հենց մի քանի օրից դպրոցներում դասերն են վերսկսվելու և ահագնանալու է վիրուսի տարածման վտանգը։ Ինչևէ՝ հայաստանցիների գերակշիռ մասի համար արձակուրդների սեզոնն ավարտվում է և սկսվում է սեպտեմբերը՝ հայերիս երկու պետությունների անկախությունների ամիսը։ Համաձայնեք՝ դեռ մի քանի տասնամյակ առաջ դժվար թե որևէ մեկը կանխատեսեր, որ մենք՝ հայերս, հարյուրամյակներ շարունակ պետականություն չունենալուց հետո, ի վերջո, 21-րդ դարում կունենանք ոչ թե մեկ, այլ միանգամից երկու հայկական պետություն՝ Հայաստան և Արցախ:
Ընդ որում՝ այնպիսի երկու պետություն, որ եթե ասում ես՝ դրանք առանձին պետություններ են՝ ամեն կողմերից միանգամից հակադարձում են՝ ինչպես կարելի է Ղարաբաղը անջատել Հայաստանից, դա մեկ միասնական պետություն է: Վարչապետի ասած՝ «Արցախը Հայաստանն է և վերջ»։ Բայց, երբ կրկնում ես վարչապետի ասածը և պնդում, թե Արցախը Հայաստանն է և վերջ, այսինքն՝ մենք մի պետություն ենք, միանգամից մյուս կողմից ես սուր քննադատության արժանանում՝ ինչպես թե՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանարապետությունը միանգամայն անկախ պետություն է, ինչը հռչակվել է 1991 թվականի սեպտեմբերի 2-ին: Հենց այդպես էլ կոչվում է այդ օրը Ստեփանակերտում ընդունված փաստաթուղթը՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հռչակագիր: Այսինքն՝ ոչ թե անկախություն են հռչակել ղարաբաղցիները, այլ պարզապես ամրագրել են նոր պետության՝ արցախյան հանրապետության գոյության փաստը:
Ինչպես Ռուսաստանը երկուսուկես դար առաջ նպաստեց ամերիկացիների անկախացմանը
Ու երևի թե այն ժամանակ դա տրամաբանական էր, որովհետև դրանից առաջ՝ ինչպես հիշում եք, 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին երևանյան խորհրդարանում հայտարարվել էր: Պարզապես մեջբերեմ՝ «Հայկական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության Գերագույն Խորհուրդը և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը հռչակում են Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի միավորումը»: Արժե արդյոք հիշեցնել, թե դրանից հետո քանի-քանի անգամ է քննարկվել Հայաստանի կողմից Ղարաբաղի ճանաչման հարցը: Ոչ միայն երևանյան սրճարաններում և խոհանոցներում: Նաև բարձրագույն օրենսդրական մարմնում՝ այդ նույն խորհրդարանում, որը հռչակել էր միացումը: Այսինքն՝ սկզբից միավորել ենք Հայաստանն ու Ղարաբաղը, հետո սկսել ենք քննարկել Երևանի կողմից Հայաստանի մի մասի ճանաչման խնդիրը:
Հայաստանը կարող է պատվով կատարել Արցախի անվտանգության երաշխավորի գործառույթը. Փաշինյան
Է, ինչու եք զարմանում։ Աշխարհում շատ ավելի արտառոց դեպքեր կան: Օրինակ՝ Ամերիկան, որն ինքն է ժամանակին անկախացել Մեծ Բրիտանիայից, իսկ հիմա չի ուզում ճանաչել Ադրբեջանից անկախացած Ղարաբաղի ինքնիշխանությունը: Պարզապես կոնկրետ փաստեր բերեմ, որոնց մասին միգուցե շատերն այնքան էլ տեղյակ չեն: Մի ժամանակ՝ նախանցած դարի կեսերին՝ քաղաքացիական պատերազմի տարիներին Միացյալ Նահանգների մի մասը՝ 7 նահանգ որոշել էր անջատվել մնացած նահանգներից և առանձին պետություն հռչակել:
Ավելին՝ Ալաբամա նահանգը 1861 թվականի ամռանը հայտարարեց, որ դուրս է գալիս Միացյալ Նահանգների կազմից և անկախ պետություն է դառնում: Եվ ինչ եղավ։ Այո, շատ կարճ տևեց Ալաբամայի անկախությունը, մոտ մեկ ամսից այդ նահանգը վերահաստատեց, որ մնում է ամերիկյան միասնական պետության կազմում: Ինչո՞ւ: Որովհետև անմիջապես էլ դաշնային զորքերը կտրեցին Ալաբամայի ելքը դեպի ծով: Ու դրանով ամեն ինչ վերջացավ:
Հիմա կասեք՝ բավական է էլի, հարյուրերորդ անգամ փորձում ենք ապացուցել մեր իրավացիությունը, որ Ղարաբաղը անկախանալու իրավունք ուներ, 30 տարի շարունակ դրանով ենք զբաղվում: Միանգամայն ճիշտ եք: Ստեփանակերտցի կամ մարտակերտցի բժշկի և ուսուցչի համար բացարձակ տարբերություն չկա՝ ինքը միջազգայնորեն ճանաչվա՞ծ է, թե՞ ոչ: Իրականում ամենակարևորն այն է, որ ճանաչված Հայաստանը և չճանաչված Արցախը կապված են երկու ճանապարհներով, հիմա էլ որոշվել է կառուցել երրորդ ճանապարհը։
