Գյուղում տների միջև հեռավորությունը բավականին մեծ է։ Ըստ պաշտոնական տվյալների՝ այստեղ մոտ 400 մարդ է բնակվում։ Օրվա կեսն անցկացրինք Գասպարյան Աշոտին՝ միակ հային փնտրելով, որ փախստական չէ ու մինչև 1988 թվականը ադրբեջանցիների հետ բնակվել է Հովք գյուղում, նրանց հետ հարևանություն ու ընկերություն արել։
Երկար փնտրտուքից հետո պարզեցինք, որ Աշոտը սարի վրա խոտ է հնձում։ Ճանապարհին՝ մինչև Աշոտին հասնելը, 6 կմ հաղթահարեցինք և հասցրինք տեսնել, թե որքան գեղեցիկ բնություն ունի Հովք գյուղը։
Տեսանք լճերը՝ բնական ու արհեստական, և նույնիսկ լսեցինք հետաքրքիր պատմություններ։
Հայաստանի թաքնված գեղեցկությունը. Ակնասարի դժվարին վերելքը հաղթահարված է
Ապա հաց պատրաստեցինք, մտանք Հովք գյուղի միակ ջերմոցը։
Պարզվում է, որ բանջարեղենն այնքան արագ է սպառվում գյուղում, որ նույնիսկ չեն հասցնում մոտակա գյուղեր բնակիչներին։ Վերջում էլ մեր հանգիստը:
