Պարզապես հիշեցնեմ՝ ուղիղ մեկ տարի առաջ՝ 2019 թվականի օգոստոսին, Երբ Արցախում անցկացվում էին համահայկական խաղերը, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ներկայացրեց մեր ռազմավարական նպատակները մինչև 2050 թվականը։ Մեջբերեմ. «Մինչև 2050 թվականը պետք է կարողանանք լուծել հետևյալ խնդիրները․ Հայաստանի բնակչությունը հասցնել առնվազն 5 միլիոն մարդու, ստեղծել 1 միլիոն 500 հազար աշխատատեղ, լուծել 2․5 միլիոն մարդու զբաղվածության հարց և վերացնել աղքատությունը։ Հայաստանը դարձնել արդյունաբերական երկիր, տասնհինգապատկել Հայաստանի համախառն ներքին արդյունքը, ունենալ 10 միլիարդ դոլար արժեքը գերազանցող առնվազն 5 հայկական տեխնոլոգիական ընկերություն և 10 հազար աշխատող ստարտափ, յոթնապատկել միջին աշխատավարձը, բանակի մարտունակության ցուցանիշով տեղ զբաղեցնել աշխարհի առաջատար երկրների առնվազն առաջին քսանյակում, ունենալ աշխարհի 10 ամենաարդյունավետ հետախուզական ծառայություններից մեկը, ապահովել առողջապահական ծառայությունների 100 տոկոսանոց հասանելիություն և առողջապահության ֆինանսավորումը քսանապատկել, կրթությունը դարձնել ազգային ապրելակերպ, կրթության և գիտության ֆինանսավորումը քսանապատկել, Հայաստան այցելող զբոսաշրջիկների թիվը հասցնել 15 միլիոնի»։
Չգիտեմ՝ հիշո՞ւմ եք, որ Փաշինյանը խոսեց նաև այն մասին, որ Հայաստանը մինչև 2050 թվականը պետք է ունենա նաև 25 օլիմպիական ոսկե մեդալ։ Առնվազն այս տարի կայանալիք Օլիմպիական խաղերը հետաձգվեցին հայտնի պատճառով։ Բայց եկեք անդրադառնանք պարոն վարչապետի նշած հենց առաջին՝ 30 տարի անց Հայաստանում 5 միլիոն բնակչություն ունենալու նպատակին։
Իհարկե, կարող եք հակադարձել՝ իսկ մեկ տարի առաջ ով կարող էր կանխատեսել, որ կորոնավիրուսի համավարակ է լինելու։ Սակայն փաստն այն է, որ Հայաստանի բնակչությունն աճում է հենց արհավիրքների հետևանքով։ Հիշենք թեկուզ Սիրիան․ պատերազմը հանգեցրեց նրան, որ ավելի քան 10 հազար սիրիահայեր եկան Հայաստան։ Ուղղակի հիշեցնեմ, որ այն ժամանակ սիրիահայ հոգևորականներն ասում էին․ «Հայերը չպիտի հեռանան Սիրիայից, այստեղի համայնքը պետք է ուժեղ մնա»։
Իսրայելա-լիբանանյան կոնֆլիկտն ու Բեյրութի պայթյունը. ինչ կապ ունի «Հըզբոլլահը»
Համաձայնեք՝ հենց սա է հիմնական հարցը ամեն կոնկրետ դեպքում՝ գնա՞լ Հայաստան, թե մնալ և կենսունակ պահել հայ համայնքն արտերկրում։ Լիբանանի պարագայում այս հարցն առավել քան հրատապ է։ Իմ գործընկեր Թաթուլ Հակոբյանը փաստում է. «Բեյրութը սփյուռքի ոչ պաշտոնական մայրաքաղաքն է: Լիբանանում են Հայ առաքելական եկեղեցու նվիրապետական աթոռներից մեկը՝ Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսությունը, Հայ կաթողիկե եկեղեցու նստավայրը և Զմառի վանական համալիրը, Հայ ավետարանական համայնքը: Լիբանանում գործում է Հայ բարեգործական ընդհանուր միության ներկայացուցչությունը, բազմաթիվ մշակութային ու բարեգործական կառույցներ, հայկական ավանդական երեք կուսակցությունները՝ Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը, Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցությունը և Ռամկավար-ազատական կուսակցությունը։ Հայաստանից դուրս Լիբանանը միակ երկիրն է, որտեղ հայությունն ունի իշխանություն՝ նախարար կամ նախարարներ և պատգամավորներ, ինչն ամրագրված է օրենսդրորեն»:
Շատերն ասում են՝ ոչ մի խնդիր էլ չկա։ Բա հրեաներն ինչպես են արել՝ համ գնացել են Մերձավոր Արևելք և այնտեղ իրենց պետությունն են ստեղծել, համ էլ մնացել են տարբեր երկրներում և շատ մեծ ազդեցություն ունեն այդ պետությունների քաղաքականության վրա։ Առարկելը դժվար է՝ վիճակագրական տվյալներ կան՝ Միացյալ նահանգների Կոնգրեսում միշտ եղել է մոտ 60 հրեա պատգամավոր։ Այս իրողությունը միանգամայն հասկանալի է՝ եթե ես պետություն եմ ստեղծել այնտեղ, որտեղ այդ պետությանը մշտական վտանգ է սպառնում, ես մի կողմից ազգովի պիտի գնամ ու պաշտպանեմ այդ պետությունը, մյուս կողմից՝ շատ լուրջ ներկայություն ունենամ այն պետություններում, որոնք կարող են վճռորոշ ազդեցություն ունենալ իմ պետության վրա։ Համաձայնեք՝ արժե շատ ավելի մանրամասն ուսումնասիրել այս փորձը։
