Հայաստանում իշխանափոխության հեռանկար կարծես թե չկա հենց այն պատճառով, որ առաջիկա առնվազն մեկ տարում համապետական ընտրություններ չեն նախատեսվում, իսկ թե մեկ տարի հետո ինչպիսի իրավիճակ կստեղծվի՝ կարծում եմ Նոստրադամուսն էլ չէր կարողանա կանխատեսել։
Համենայնդեպս պարզ է, որ իշխանափոխության հեռանկարն առաջին հերթին վերաբերվում է այն պետություններին, որտեղ մինչև համավարակն էլ քաղաքական իրավիճակը բավական խախուլ էր ու անորոշ և, որոնք չեն կարող խուսափել հզոր տերությունների ազդեցությունից ու ճնշումներից։ Ամենավառ օրինակը երևի թե Վենեսուելան է։ Շատ կոնկրետ փաստ ներկայացնեմ․ հենց երեկ ամերիկյան Սենատի արտաքին գործերի հանձնաժողովում ելույթ ունեցավ Վենեսուելայի գործերով հատուկ հանձնակատար Էլիոթ Աբրահամսը և ասաց, որ Վենեսուելայի նախագահ Նիկոլաս Մադուրոն ամենայն հավանականությամբ իշխանությունից կզրկվի մինչև տարեվերջ։
Որն է այս կանխատեսման հիմքը։ Ամերիկացի պաշտոնյան հիշեցրեց, որ դեկտեմբերին Վենեսուելայում խորհրդարանական ընտրություններ են կայանալու, իսկ ներկա պայմաններում ժողովուրդը դժվար թե իր քվեն տա գործող իշխանություններին։ Մենք՝ հայաստանցիներս, իհարկե, շատ լավ գիտենք, որ ցանկացած ընտրությունների արդյունքները կարելի է նաև կեղծել, բայց Վենեսուելայի դեպքում մի շատ հետաքրքիր առանձնահատկություն կա․ այստեղի գործող խորհրդարանն ընդդիմադիր է։ Այո, այո, մի քանի տարի առաջ Վենեսուելայում հաղթել է ընդդիմությունը։
Պարզապես հիշեցնեմ՝ երբ սոցիալիստների նախկին առաջնորդ Ուգո Չավեսը մոտ ութ տարի առաջ կյանքից հեռացավ, Վենեսուելայում նախագահական ընտրություններ կազմակերպվեցին, հաղթեց Չավեսի հետնորդը՝ Նիկոլաս Մադուրոն։ Կասկածելի ընտրություններ էին, ընդդիմությունը ժողովրդին դուրս բերեց փողոց, տեղի ունեցան բախումներ, սպանվեց ավելի քան 40 մարդ: Համաձայնեք՝ շատ ծանոթ ու ցավոտ պատկեր է: Բայց մեր երկու երկրների նմանությունը այսքանով կարծես թե սահմանափակվում է: Մենք նավթ ու գազ չունենք, իսկ Վենեսուելայի արտաքին եկամուտների 95 տոկոսը գոյանում է նավթի արտահանումից:
Եթե լրագրողը ճշմարտությունն է ասում, նրա ի՞նչ գործն է հոգալ հետևանքների մասին. Բրեդլի
Հիշո՞ւմ եք՝ Սովետի ժամանակ այսպիսի մի չար կատակ էր շրջանառվում․ «Սոցիալիզմը այն հասարակարգն է, որտեղ անվճար դեռ ոչինչ չեն տալիս, իսկ փողով արդեն ոչինչ հնարավոր չէ գնել»: Այ, մոտավորապես այսպիսի պատկեր ստեղծվեց Վենեսուելայում․ սուպերմարկետներում հսկայական հերթեր էր, անհետանում էր շաքարը, կաթը, բրինձը, սուրճը, ալյուրն ու ձեթը: Իհարկե, կարող եք ասել՝ այսպիսի հետևանքների է հանգեցնում սոցիալիստական գաղափարախոսությունը: Կարող եք նույնիսկ Ուինսթոն Չերչիլին մեջբերել․ «Կապիտալիզմի գլխավոր թերությունը՝ բարիքների անհավասար բաշխումն է, սոցիալիզմի հիմնական առավելությունը՝ աղքատության հավասար բաշխումը»։ Բայց, ախր, Վենեսուելայի դեպքում խոսքն այն երկրի մասին է, որն ունի աշխարհում ամենամեծ նավթային պաշարները։
Վերջին տարիներին Վենեսուելայից հեռացել է ավելի քան 4 միլիոն մարդ, կամ յուրաքանչյուր ութերորդ բնակիչը։ Այս աննախադեպ արտագաղթն ահագնացել է այն բանից հետո, երբ, ըստ մասնագետների, դեռ մեկ տարի առաջ փլուզվել է Վենեսուելայի առողջապահական համակարգը, սկսվել է գիպերինֆլյացիան, իսկ հաղթած ընդդիմության առաջնորդը՝ Խուան Գուայդոն հայտարարել է, որ հենց ինքն է երկրի ղեկավարը։ Այսինքն՝ վերջին խորհրդարանական ընտրություններից հետո այստեղ երկիշխանություն է։ Քանի դեռ զինվորականները սատարում են Մադուրոյին, նա կարող է իրեն ապահով զգալ։ Բայց ընդդիմությունն էլ, ինչպես ասում են, ձեռքերը ծալած չի նստում։ Մի քանի ամիս առաջ՝ մայիսին հաղորդվեց, որ ընդդիմության ներկայացուցիչներն ավելի քան 200 միլիոն դոլար են վճարել ամերիկյան ընկերություններից մեկին՝ Վենեսուելայում հեղաշրջում իրականացնելու համար։
Համաձայնեք՝ նման պայմաններում ամենևին չի բացառվում, որ մինչև այս տարվա վերջը աշխարհի առնվազն մեկ պետությունում՝ Վենեսուելայում, իշխանափոխություն տեղի կունենա։ Թե ինչ դեր է տվյալ դեպքում խաղում կորոնավիրուսը՝ կարելի է անվերջ վիճել։
