Արմենուհի Մխոյան, Sputnik Արմենիա
Գյումրու Տիգրան Մեծի փողոցում հիմա դիմակ են կրում անգամ փայտե մարդուկները։ Աննա Աթոյանի ձեռքի աշխատանքները ոչ միայն գույն ու տրամադրություն են հաղորդում փողոցին, այլև ինչ–որ տեղ դաստիարակիչ դեր կատարում։
«Համաճարակի առաջին օրն էր, գնալու էի աշխատանքի, մայրս ասաց՝ մի դիմակ տար, մարդուկներից մեկին դիր, ասացի՝ ամոթ է, ի՞նչ կմտածեն։ Բայց տարա, խաթրը չկոտրեցի։ Հիմա բոլոր անցորդները նկարվում են մարդուկի հետ: Գյումրիում շատերը դիմակ չեն կրում, իմ մարդուկը կրում է»,-պատմում է Աննան։
Գյումրու Տիգրան Մեծի փողոցը միայն կերպարներով չէ, որ տարբերվում է. հաստաբուն ծառերի շուրջ գունավոր քարեր, յուրահատուկ զարդարանք ու գեղեցիկ ծաղիկներ են:
Փողոցի վերանորոգումից հետո Աննան որոշել էր փողոցին գույներ հաղորդել ու ներկել ծառերի շուրջ եղած քարերը՝ գեղեցկացնելով շրջակայքը, իսկ փայտե մարդուկներ պատրաստելու և տեղադրելու միտքը Աննայի մոտ ծագեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի այցից անմիջապես հետո։ Նախորդ տարի նոր վերանորոգված փողոցով քայլելիս վարչապետը նկատեց գունավոր քարերն ու նշեց, որ դրանք տրամադրություն են ստեղծում։
«Հենց այդ ժամանակ որոշեցի այնպիսի բան անել, որ բոլորը զարմանան ու ուրախանան»,-պատմում է Աննան։
Նկարելու հետ սեր երբեք չի ունեցել, բայց ասում է` քանդակներ անելը պապիկից է ժառանգել:
Սառան դարձավ Հռիփսիմե, կամ ինչու է ամերիկուհին Վաշինգտոնից եկել Գյումրի. տեսանյութ
Առաջին տիկնիկը Գյումրու շուկայի տարածքում այրված ծառի ճյուղերից ստացված կերպարն էր, որին հետևեցին մյուսները: Բիզնեսի ոլորտում աշխատող Աննայի համար փայտե կերպարներ պատրաստելը հոբբի է դարձել, որով երբեմն այնքան է տարվում, որ հետին պլան է մղում աշխատանքը:
Մեկ փայտյա մարդուկի պատրաստման համար Աննայից 4-5 ժամ է պահանջվում՝ կախված կերպարի բարդությունից ու աշխատանքային գործիքներից։ Մայրը` Սվետա Աթոյանը, պատմում է, որ դուստրը անհրաժեշտ գործիքներ անգամ չունի. օգտագործում է ձեռքի տակ եղածը։ Նույնիսկ մեխերը հին ու ժանգոտած են։
«Ես դեմ եմ, որ այս աշխատանքով է զբաղվում, հատկապես, երբ տեսնում եմ, որ ձեռքերը վնասում է, ծանր ճյուղերը քաշ տալով բերում բակ, բայց երբ մարդիկ գնահատում ու գովում են՝ հպարտանում եմ»,-ասում տիկին Սվետան, որը դստեր աշխատանքների առաջին քննադատն է:
Տիկնիկներ պատրաստելիս ամենաբարդն Աննայի համար հենց այդ ծանր ճյուղերը գտնելն է։ Օգտագործում է ծառերի էտից հավաքած փայտը, իսկ հետո փայտե մարդուկներին «շունչ է տալիս» ձեռքի տակ եղած իրերով:
Այդ հարցում էլ թաղամասի երեխաներն են օգնության հասնում։ Նրանք իրենց փոքրացած հագուստներն են բերում փայտե մարդուկներին հագցնելու համար, և շատ հաճախ Աննան հենց այդ երեխաների անուններով էլ կոչում է իր ստեղծած կերպարները:
Պատրաստված է Հայաստանում. գյումրեցի եղբայրները պատրաստվում են փայտե ակնոցով գրավել աշխարհը
Աննայի համար ստեղծագործելու հաճույքից բացի ամենակարևորն այն է, որ փայտե կերպարները մարդկանց վերաբերմունքն են փոխել. նրանք ասես ավելի են բարիացել:
Ինչ վերաբերում է երեխաներին, նրանք ոչ միայն չեն վնասում ստեղծածը, այլև զգուշացնում են փողոցում աղբ թափողներին ու շրջակայքն աղտոտողներին:
Աննան այսքանով իր աշխատանքն ավարտած չի համարում՝ նոր գաղափարներ շատ ունի. որոշել է նաև կենդանիներ ստեղծել։
Կարևորը` կա անսահման երևակայություն ու գեղեցիկը ստեղծելու ցանկություն:
Արաքսի տատը պահանջ ունի Թուրքիայից. վերջին հույսը Եվրադատարանն ու Նիկոլ Փաշինյանն են
