Ուղիղ 103 տարի առաջ Պորտուգալիայում տեղի է ունեցել նման իրադարձություններից մեկը։ Խոսքը Ֆաթիմայի հրաշքի մասին է։
Համոզված եմ՝ շատերը վաղուց տեղյակ են այդ զարմանահրաշ պատմությանը, այնուամենայնիվ, փորձեմ հնարավորինս հակիրճ ներկայացնել այն, ինչ պատահեց 1917 թվականի մայիսի 13-ին։ Ֆաթիմա կոչվող քաղաքում այժմ ապրում է մոտ 10 հազար մարդ, իսկ այն ժամանակ՝ անցած դարի սկզբներին՝ դա պարզապես մի անհայտ գյուղ էր Պորտուգալիայի կենտրոնական մասում։ Մայիսյան այդ օրը երեք երեխաներ՝ քույր և եղբայր Ժասինտան ու Ֆրանչեսկուն, ինչպես նաև նրանց բարեկամ Լյուսիան ոչխարներ էին արածեցնում հարազատ գյուղի արոտավայրում, երբ հանկարծ հայտնություն եղավ։ Ինչպես իրենք են պատմել՝ երկնքում՝ ամպի վրա երևաց Մարիամ Աստվածածինը։
17 թվականին Առաջին համաշխարհայինը շարունակվում էր և Տիրամայրն ասաց երեխաներին, որ պետք է ջանադրաբար աղոթել, որպեսզի մեծ պատերազմն ավարտվի։ Նաև խոստացավ, որ այսուհետ ամեն ամսի տասներեքին կրկին կհայտնվի, գաղտնիքներ կհաղորդի, իսկ հոկտեմբերի 13-ին հրաշք կգործի։ Երեք երեխաները՝ 7-ից մինչև 10 տարեկան, ամեն ամսվա 13-ին գալիս էին այդ նույն վայրը, նրանց վկայությամբ, սուրբ Մարիամը իրոք հայտնվում էր, խոսում էր իրենց հետ, նրանք էլ այդ մասին պատմում էին ծնողներին ու համագյուղացիներին։
Մարդիկ, բնականաբար, խիստ թերահավատորեն էին վերաբերվում նրանց ասածներին, բայց Աստվածամոր հայտնությունների մասին լուրերը տարածվում էին երկրով մեկ և հոկտեմբերի 13-ին Ֆաթիմա գյուղի մոտ մի մեծ բազմություն էր հավաքվել՝ մոտ 70 հազար մարդ՝ պատկերացրեք՝ մեր «Հրազդան» մարզադաշտը լեփ-լեցուն։
Իհարկե, միայն նրանք չէին եկել, ովքեր հավատում էին, որ հրաշք կկատարվի։ Միգուցե նույնիսկ ավելի շատ էին թերահավատները, որոնք սպասում էին, որ ոչինչ տեղի չի ունենա, որպեսզի հեգնանքով կարողանան ասել՝ «Բա ո՞ւր է ձեր խոստացած հրաշքը»։
Բայց ինչ-որ բան այնուամենայնիվ կատարվեց և պատահածը հետագայում ստացավ «Արևի հրաշք» անվանումը։ Սա արդեն երեխաները չեն պատմում, կան բազմաթիվ վկայություններ, որոնցից շատերն իր գրքում ներկայացրել է հետազոտող Ջոն Հաֆերթը։ Պատկերը մոտավորապես այսպիսին է․ այդ օրը՝ հոկտեմբերի 13-ին, անձրև էր տեղում, հավաքվածներից շատերն արդեն ուզում էին հեռանալ և հանկարծ կեսօրին ամպերը բացվեցին և երկնքում երևաց արևը։ Արեգակն իրեն շատ տարօրինակ էր պահում․ նախ սկսեց պտտվել սեփական առանցքի շուրջը, հետո փոխեց գույնը՝ վառ կարմիր դարձավ և վերջապես, ինչպես պնդում են ականատեսները, պարի բռնվեց, այսինքն՝ սկսեց շարժվել այս ու այն կողմ և դա տևեց մոտ տասը րոպե։
Այս տարօրինակ երևութի մասին վկայում են ոչ միայն տեղի գյուղացիները, շարքային ուխտավորները, այլև Լիսաբոնից ժամանած համալսարանական պրոֆեսորները և ամենազարմանալին՝ իմ գործընկերները՝ լրագրողները։
Դուք հո լավ գիտեք, որ մենք՝ լրագրողներս, ընդհանրապես ամեն ինչին ենք խիստ թերահավատորեն վերաբերվում։ Բայց Լիսաբոնում լույս տեսնող «Օ սեկուլա» թերթը, որը հայտնի էր իր հակակղերական հայացքներով, տպագրեց իր թղթակցի՝ Ավելինո դե Ալմեյդայի ռեպորտաժը, որտեղ լրագրողը բառացիորեն ասում էր. «Արևը սկսեց անսպասելի, անհավանական, անբացատրելի շարժումներ անել, որոնք չեն համապատասխանում մեզ հայտնի տիեզերական օրենքներին»։
Ավելացնեմ միայն, որ այդ երեխաներից երեկուսը՝ քույր և եղբայր Ժասինտան և Ֆրանչեսկուն 1917-ի այդ առեղծվածային իրադարձություններից ընդամենը մեկ տարի անց, ցավոք, մահացան մարդկությանը պատուհասած ամենամեծ աղետներից մեկի՝ իսպանական գրիպի համավարակի հետևանքով։ Իսկ երրորդ երեխան՝ Լյուսիան ապրեց շատ երկար և կյանքից հեռացավ 2005 թվականին 97 տարեկան հասակում։ Թույլ տվեք միայն մեջբերել հույն փիլիսոփա և աստվածաբան Ավրելիոս Օգոստինոսի խոսքերը. «Հավատքի էությունն այն է, որ մենք հավատում ենք այն ամենին, ինչը չենք տեսնում, բայց հավատը մեզ հնարավորություն է պարգևում տեսնելու այն, ինչին հավատում ենք»։ Համաձայնեք՝ խորիմաստ խոսքեր են։
Օձնեցու տոնն ու «Օձի պորտը». հավատքը հաղթահարում է անգամ կորոնավիրուսը
