Գրեթե 10 տարի առաջ՝ 2011 թվականի մայիսի սկզբին տեղի ունեցավ մի իրադարձություն, որի մասին խոսեց ողջ աշխարհը՝ Պակիստանի Աբոթաբադ քաղաքում սպանվեց «Ալ Քաիդա» ահաբեկչական միջազգային ցանցի ղեկավար Ուսամա բեն Լադենը:
Պաշտոնական վարկածը հայտնի է: Երկար տարիներ այդ մարդուն որոնելուց հետո ամերիկյան հատուկ ծառայությունները վերջապես նրա կապավորի միջոցով հայտնաբերեցին այն առանձնատունը, որտեղ թաքնվում էր աշխարհի թիվ մեկ ահաբեկիչը: Առանց տեղեկացնելու Պակիստանի իշխանություններին՝ ամերիկացի հատուկ ջոկատայինները ուղղաթիռներով վայրէջք կատարեցին այնտեղ և կարճատև փոխհրաձգությունից հետո սպանեցին բեն Լադենին, որի մարմինը հետո տարան և թողեցին ծովի հատակին:
Մի քանի տարի առաջ բրիտանական պարբերականներից մեկում հրապարակվեց ամերիկացի հայտնի լրագրող Սեյմուր Հերշի ծավալուն հոդվածը, որտեղ նա, վկայակոչելով ամերիկյան հատուկ ծառայությունների անանուն բարձրաստիճան պաշտոնյային, որը հիմա պաշտոնաթող է եղել, պնդում է, որ Սպիտակ տան և ամերիկյան ուժային կառույցների ներկայացրած պաշտոնական վարկածը ամենևին չի համապատասխանում իրականությանը:
Հերշը պնդում է՝ Պակիստանի իշխանությունները ոչ միայն տեղյակ էին ամեն ինչից, այլև դեռ 2006 թվականից հսկում էին այն տունը, որտեղ ապրում էր Ուսամա բեն Լադենը: Եվ նրա գտնվելու վայրի մասին Վաշինգտոնում իմացել են ոչ թե կապավորին հետևելով, այլ հենց պակիստանյան հատուկ ծառայությունների մի սպայից, որը պարզապես ցանկացել է ստանալ այն 25 միլիոն դոլար պարգևավճարը, որն ամերիկացիները խոստացել էին բեն Լադենի մասին տեղեկատվության դիմաց:
Պատրաստեք ձեր երեխաներին բարդ կյանքին
Ավելին՝ Պակիստանի իշխանությունները ոչ միայն թույլ են տվել ամերիկացի զինվորականներին մտնել իրենց օդային տարածքը, այլև անջատել են էլեկտրականությունը Աբոթաբադում, որպեսզի ավելի նպաստավոր պայմաններ ստեղծեն հատուկ ջոկատայինների համար:
Բուն գործողության ընթացքում, պնդում է Հերշը, բացարձակ ոչ մի փոխհրաձգություն չի եղել, հատուկ ջոկատայիններն ընդամենը կրակել և սպանել են ահաբեկչին: Ուրիշ կրակոց չի եղել: Ու բեն Լադենի մարմինն էլ ծովի հատակին չէ, այլ Աֆղանստանում՝ անանցանելի լեռնային մի տարածքում:
«Ինչո՞ւ է Սպիտակ տան վարչակազմը թաքցրել իրականությունը: Պարզապես հաջորդ տարի՝ 2012 թվականին Ամերիկայի այն ժամանակվա նախագահը՝ Բարաք Օբաման, վերընտրվելու խնդիր ուներ և ընտրողների սիրտը շահելու համար որոշվեց ամեն ինչ վերագրել հենց նախագահին»,-համոզված է Սեյմուր Հերշը: Հիմա կարող եք, իհարկե, հակադարձել՝ նման սենսացիոն բացահայտումներ շատ ենք տեսել, դրանք միշտ չէ, որ համապատասխանում են իրականությանը և շատ որոշակի նպատակներ են հետապնդում: Լիովին կհամաձայնեմ ձեզ հետ, եթե դուք էլ ընդունեք՝ այնուամենայնիվ, լինում են դեպքեր, երբ տարբեր երկրների, այդ թվում նաև Հայաստանի իշխանությունները փորձում են պատմական իրադարձությունները ներկայացնել իրենց համար շատ շահեկան լույսով:
Նույն այս ամերիկացի հետաքննող լրագրողը՝ Սեյմուր Հերշը ուղիղ 50 տարի առաջ՝ 1970 թվականին արժանացել է աշխարհի ամենահեղինակավոր պարգևներից մեկին՝ Պուլիտցերյան մրցանակին: Այն ժամանակ նա պատմել էր հանրությանը, թե ինչ էր իրականում կատարվել 1968 թվականին Վիետնամում, երբ ամերիկացի զինվորականները խաղաղ բնակիչների ջարդ կազմակերպեցին Միլայ կոչված բնակավայրում: Սկզբից Սպիտակ տունը և Պենտագոնը պնդեցին, թե այնտեղ հերոսական ճակատամարտ է տեղի ունեցել և ամերիկացի զինվորականներին հաջողվել է ոչնչացնել մոտ 150 զինված կոմունիստների: Իսկ Հերշը՝ հենվելով ամենատարբեր աղբյուրների վրա, ապացուցեց, որ իրականում ամերիկացիներն այդ ավանում պարզապես կոտորած են իրականացրել, անխնա սպանելով մոտ 400 անզեն վիետնամցիների՝ ծերերի, կանանց և երեխաների:
Լուկաշենկոն և Բերդիմուհամեդովը հաղթեցին կորոնավիրուսին. ինչ վիճակ է նախկին ԽՍՀՄ երկրներում
Հիմա դա արդեն որևէ մեկը չի հերքում, այնինչ այն ժամանակ Հերշը իր հետաքննության արդյունքների մասին հոդվածն առաջարկել էր ամենահայտնի ամերիկյան պարբերականներին և նրանք հրաժարվել էին տպագրել: Ինչո՞ւ՝ որովհետև հակասում էր պաշտոնական վարկածին: Բայց համաձայնեք, պաշտոնական վարկածները միշտ չէ, որ համապատասխանում են իրականությանը, որովհետև իմաստուն մարդկանցից մեկն ասել է․ «Նրանք, ովքեր կերտում են պատմությունը, շատ հաճախ հենց իրենք էլ խեղաթյուրում են այն»: Եվ, եթե դուք հիմա առաջարկեք՝ եկեք այնուամենայնիվ, պատմությունը թողնենք պատմաբաններին, ես էլ կհիշեցնեմ ձեզ բրիտանացի հայտնի քաղաքական գործիչ Յան Մաքլեոդի խոսքերը․ «Պատմությունն այնքան լուրջ բան է, որ այն երբեք չի կարելի վստահել պատմաբաններին»։
