Աշոտ Սաֆարյան, Sputnik Արմենիա
Զորացրումը յուրաքանչյուր զինծառայողի կյանքում յուրահատուկ իրադարձություն է։ Ուրախությանը խառնվում է որոշակի տխրություն. առջևում զինվորական պարտականություններից ու խիստ կանոնադրությունից զերծ կյանքն է, բայց առանց ծառայակից ընկերների, որոնց հետ արդեն եղբայրացել ես։ Իհարկե, եղել են վեճեր, տարաձայնություններ, առանց դրանց էլ չի լինում։ Բայց ծառայության վերջին օրն այդ ամենը մոռացվում է. մնում են միայն հրաժեշտի գրկախառնություններն ու բարեմաղթանքները։
Sputnik Արմենիայի նկարահանող խումբն այցելել է երևանյան զորամաս և ներկա եղել զորացրման արարողությանը։
Ամեն ինչ սկսվեց առավոտյան սովորական տողանից, որի ընթացքում հրամանատարն ամփոփեց նախորդ օրվա աշխատանքի արդյունքները և նոր առաջադրանքներ տվեց անձնակազմին։ Այնուհետև հայտարարեցին զորացրվողների անունները։
Քիչ անց հանդիսության «մեղավորները» շարային քայլով դուրս եկան շարքերից, մոտեցան հրամանատարին, ներկայացան։ Գնդապետ Աշոտ Հակոբյանը հերթով սեղմեց նրանց ձեռքը, շնորհակալություն հայտնեց, հանձնեց զինվորական գրքույկներն ու պատվոգրերը անթերի ծառայության համար։
«Իմ աշխատասենյակի դռները բաց են ձեր առաջ։ Ցանկացած ժամանակ եկեք։ Եթե կարողանամ, կօգնեմ, եթե ոչ, գոնե խորհուրդ կտամ։ Փոխանցեք իմ երախտագիտության խոսքերը ձեր ծնողներին, նրանք կարգին տղաներ են դաստիարակել։ Կեցցե՛ք դուք, շնորհակալություն բարեխիղճ ծառայության համար», – ասաց Հակոբյանը տղաներին։
Հայրենիքն էլ է մեր սերը, իսկ հարսները կսպասեն. այս տարվա 1-ին նորակոչիկները
Տողանից հետո զինվորները հրաժեշտ տվեցին ընկերներին։ Ավանդույթի համաձայն` մի քանի ամրակազմ տղաներ «օդ նետեցին» զորացրվողներին։
Հետո զրուցեցինք տղաների հետ, հարցուփորձ արեցինք, թե ինչ պլաններ ունեն «քաղաքացիական» կյանքում։ Պատասխանները գրեթե միանման էին` ուսում, աշխատանք։ Ոմանց դեպքում` և՛ մեկը, և՛ մյուսը։
«Մինչև զորակոչվելն ընդունվել եմ Տնտեսագիտական համալսարան, մասնագիտությունս «ֆինանսների կառավարում» է։ Բանակից հետո անպայման կշարունակեմ ուսումս, զուգահեռ ուզում եմ բիզնեսով զբաղվել», – պատմում է Տիգրան Այվազյանը։
Այվազյանը գոհ է ծառայությունից։ Ասում է` ընդհանրապես չի ափսոսում, որ 2 տարի ծառայել է բանակում։
«Բոլոր տղաներին խորհուրդ կտամ անպայման բանակում ծառայել», – ասում է Տիգրանը։
Նրա խոսքով` դա լավ դպրոց է, որը պետք կգա նաև ծառայությունից հետո։
«Չէի ասի, որ ծառայությունը հեշտ է անցել։ Ամեն օր մարզումներ, շարային պատրաստվածություն, զորավարժություններ։ Բայց մենք լավ հասկանում ենք` որտեղ ենք։ Առանց դժվարությունների չի լինում»,– պատմում է ապագա ծրագրավորող Ռոբերտ Պողոսյանը։
Նրան հարցնում եմ զորամասում մթնոլորտի, զինծառայողների միջև հարաբերությունների մասին։ Պողոսյանը վստահ պատասխանում է` այստեղ թողնում է իսկական ընկերների։
«Ինքներդ եք տեսնում, թե ինչպես են մեզ ճանապարհում։ Դա ամենալավն է ցույց տալիս, թե մեզ մոտ ինչ մթնոլորտ է», – նշում է զինվորը։
Արարողության «մեխը» գնդի քահանայի զորացրումն է։ Սարկավագ Ավետիքը ճեմարանում սովորելուց հետո զորակոչվել է բանակ` որպես հոգևորական։
Նորակոչիկներն իրենց հետ այլևս սնունդ չեն բերի հավաքակայան
«Մեր ծառայությունն ինչ-որ դասաժամ չէ կամ շարային ծառայություն, այն ավելի շատ զինվորի հոգևոր կարիքների, ինչու չէ, նաև ընկերական խոսքի, հոգեբանական աջակցություն է», – ասում է հոգևորականը։
Նա նշում է նաև, որ տղաները շատ քաջ են, և որքան ինքն է նրանց սովորեցնում, այդքան էլ նրանցից է սովորում։
Քահանայի խոսքերը կասկածի տեղիք չեն տալիս։ Ի վերջո, նրանք հայոց բանակի զինվորներ են, որոնց շնորհիվ թեև փխրուն, բայց խաղաղություն է ապահովվում։ Այն բանակի, որը դեռ 2016թ–ի ապրիլին կանգնեցրեց մեծ պատերազմի անիվը։
