Սովորաբար կառավարությունն է քննարկում՝ արդյոք իրեն պետք է այս կամ այն մարմինը։ Հանուն ճշմարտության փաստենք, որ Հանրային խորհրդի անհրաժեշտության հարցը ի սկզբանե վիճահարույց էր։ Այն ժամանակ՝ մոտ 10 տարի առաջ, երբ ստեղծվում էր այդ խորհուրդը, դրա գոյության ջատագովները ասում էին՝ աշխարհի ավելի քան 40 երկրներում նման խորհուրդներ են գործում։ Ընդդիմախոսները հակադարձում էին՝ եթե ընդամենը 40 երկրներում կա նման մարմին, ուրեմն աշխարհի պետությունների գերակշիռ մասը լավ էլ յոլա է գնում առանց Հանրային խորհրդի։
Բայց խնդիրը դա չէ։ Հենց սկզբից էլ պարզ չէր, թե ինչ է անելու այս խորհուրդը։ Հինգշաբթի օրվա քննարկման ժամանակ դրա մասնակիցներից մեկը համառորեն պնդում էր՝ մենք ոչ թե խորհրդատվական, այլ խորհրդակցական մարմին ենք։ Կներեք, շատ երկար մտածել եմ՝ ինչով է տարբերվում խորհրդատվականը խորհրդակցականից, որևէ բանական պատասխան չեմ գտել բացի մեկից։
Եթե դու խորհրդատվական ես՝ դու խորհուրդներ ես տալիս կառավարությանը, իսկ եթե խորհրդակցական ես՝ կառավարությունն ինքը իր նախաձեռնությամբ քեզ հետ խորհրդակցում է։ Այսինքն՝ ամեն ինչ կախված է քո նկատմամբ կառավարության վերաբերմունքից։
Նոր կառավարության վերաբերմունքը Հանրային խորհրդի նկատմամբ ակնհայտորեն սառն է։ Եթե չասենք ավելին։
Խորհրդում կայացած քննարկման մասնակիցները անընդհատ շեշտում էին՝ ախր մենք մեծ գործ ենք արել, բայց մեր աշխատանքը չի գնահատվում։ Ամառային կինոթատրոնը փրկեցինք, «Զվարթնոց» օդակայանի հին շենքը փրկեցինք, մետրոյի նոր կայարանի հարցն ենք քննարկել, Երևանի 32 անավարտ օբյեկտների խնդիրը մեր ուշադրության կենտրոնում է։ Բայց այս ամենը չի լուսաբանվում, մարդիկ չգիտեն, որ մենք այսքան գործ ենք արել։
Այն, որ չի լուսաբանվում, անժխտելի է։ Բայց էստեղ օբյեկտիվ պատճառ էլ կա։ Մենք՝ լրագրողներս, երկարատև քննարկում չենք սիրում, սիրում ենք գործողություն, իրադարձություն կամ առնվազն հայտարարություն։ Այն էլ սենսացիոն հայտարարություն, որը վարկենապես կարող ենք տեղադրել Ֆեյսբուքում։ Իսկ եթե խմբագիրդ քեզ ուղարկել է Հանրային խորհրդի նիստը լուսաբանելու, պիտի ժամերով նստես ու ձայնագրես ձանձրալի քննարկումը, հետո ժամերով լսել այդ ձայնագրությունը, վերջում էլ կպարզվի, որ ոչ մի հետաքրքիր միտք չի հնչել։
Հանրային խորհրդի որոշ անդամներ հայտարարեցին, որ պատրաստ են հրաժարական տալ։ Ախր էստեղ էլ պրոբլեմ կա։ Հրաժարական է տալիս չինովնիկը, որն իր աշխատանքի դիմաց աշխատավարձ է ստանում, այսինքն նա հրաժարվում է պաշտոնից և աշխատավարձից։ Բայց եթե աշխատավարձ չես ստանում, կամավոր ես գործ անում, այդ դեպքում ինչ է նշանակում հրաժարական։
Այնուամենայնիվ, համաձայնեք, մեր Հանրային խորհրդում հավաքվել են գիտակ և փորձառու մարդիկ։ Իսկ մեր նոր իշխանությունները, ինչպես բնորոշեց խորհրդի անդամներից մեկը, ազնիվ են, ակտիվ, բայց անփորձ։
Համաձայնեք՝ ազնիվների, ակտիվների ու անփորձների համագործակցությունը փորձառուների ու գիտակների հետ՝ ամենալավ տարբերակը կլիներ։ Բայց կստացվի՞ արդյոք։
