ԵՐԵՎԱՆ, 4 սեպտեմբերի – Sputnik. Քաղաքագետ և «Մեդիապաշտպան» նախաձեռնության ղեկավար Աղասի Ենոքյանը մեկուկես տարի առաջ ողջունել էր «թավշյա հեղափոխությունը», բայց հիմա հիասթափված է։ Նա այս մասին ասաց Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում:
«Այո, ես ողջունել եմ հեղափոխությունը: Ողջունել եմ հին համակարգը քանդելու պրոցեսը, որ սկսել էր Նիկոլ Փաշինյանը: Նա, կոպիտ ասած, նման էր բուլդոզերավարի, որ փորձում է քանդել այն ամենը, ինչ նախկինում կար: Բայց, ցավոք, ժամանակի ընթացքում Նիկոլ Փաշինյանը չփոխեց իր գործիքը, նա մնաց բուլդոզերի վրա: Իսկ բուլդոզերը, գիտեք, միայն քանդող գործիք է, բուլդոզերով չես սարքում: Եվ դա էր, իհարկե, իմ մեծ հիասթափությունը»,– ասաց նա:
Մի հիասթափություն էլ հասունանում է հեռուստաեթերի ոլորտը կարգավորելուն կոչված օրենքի նախագծի բովանդակության առնչությամբ: «Մեդիապաշտպան» նախաձեռնության ղեկավարն այստեղ բավականին լուրջ վտանգներ ու այնքան էլ չքողարկված սպառնալիքներ է տեսնում:
Մշակվել ու ներկայացվել է օրենքի նախագիծ, որով հանրային մուլտիպլեքսորից օգտվելու իրավունք է տրվում միայն Հանրային հեռուստաընկերությանը իր 5 ալիքով (պարզ ասած՝ սովորական հեռուստաեթերով միայն Հանրայինի հաղորդումներն ու ալիքներն են լինելու):
«Այսինքն հանրային մուլտիպլեքսով կամ այն սովորական եթերով, որով կարծեմ 17 հեռուստաալիք է հեռարձակվում, այլևս այդ ալիքները չեն հեռարձակվելու այդ կերպ: Այսպիսի բան, որ միայն Հանրային հեռուստաընկերությունը հեռարձակվի, չգիտեմ, երևի միայն Լեոնիդ Բրեժնևի ժամանակ է եղել»,- նշում է Ենոքյանը:
Նրա խոսքով` խնդիրն այն է, որ իշխանությունը ցանկանում է ամբողջական վերահսկողություն սահմանել մեդիայի վրա:
«Ըստ որում, շատերին թվում է, թե դա այդքան կարևոր չէ, որ բոլորս կաբելային TV ենք նայում, արբանյակային և այլն: Բայց դա այդպես չէ: Ըստ որոշ գնահատականների` մեր բնակչության 65-70 տոկոսը նայում է այդ եթերը»,-ասում է քաղաքագետը:
Եվ ստացվում է, որ եթե այդ օրենքն ընդունվի և գործի, բնակչության կեսից ավելին միայն Հանրային հեռուստատեսություն նայելու հնարավորություն կունենա: Ենոքյանը կարծում է, որ այդ մոտեցման օգտին բերվող հիմնավորումներն էլ են տարօրինակ, քանզի նշվում է, թե այդպիսով ցանկանում են խթանել մասնավոր մուլտիպլեքսորների ստեղծումը (հեռուստառադիոալիքների խումբ, որը հեռարձակվում է մեկ թվային ալիքով, այս դեպքում՝ նման հնարավորություն տվող մասնավոր ընկերությունների մասին է խոսքը):
Տարօրինակն այս պարագայում այն է, որ մուլտիպլեքսորների ստեղծումը, պարզ ասած՝ հեռարձակման նման հնարավորությունների ձևավորումն ու շահագործումը թանկ հաճույք է, ըստ մեր զրուցակցի, խոսքը տասնյակ միլիոնավոր դոլարների մասին է: Հազիվ թե Հայաստանում որևէ մեկը նման ներդրումներ անի, ինչ է, թե մասնավոր հեռուստաընկերությունները հեռարձակման հնարավորություն ունենան: Սակայն դա չէ միայն հարցը։
«Ամենազարմանալին, այն է, որ այս առաջարկը ներկայացրել է ոչ թե պետությունը, այլ մի քանի ՀԿ-ներ, որոնք տասնյակ տարիներ ասել են, թե իրենք Հայաստանում պայքարում են մամուլի ազատության համար, հասկանո՞ւմ եք: Ուրեմն մամուլի ազատության համար պայքարը հեղափոխությունից հետո դառնում է մամուլը, հեռուստաընկերությունները փակելու համար պայքար, ինչը բավականին տարօրինակ իրավիճակ է ստեղծում: Եվ ամենակարևորը. այս օրենքի նախագիծը մշակելիս երբեք հեռուստաընկերությունների կարծիքը չեն հարցրել: Պարզապես մի քանի ՀԿ նստել, օրենք են գրել և այն ներկայացրել»,- նշում է Ենոքյանը:
Քաղաքագետի խոսքով` հեղափոխությունից հետո ՀԿ-ները դարձան հեղափոխության շահառու, և քաղհասարակության այդ դաշտը դատարկ մնաց, ինչը ներկայիս վիճակի խնդիրներից մեկն է:
Ենոքյանը նկատում է, որ նաև այդ պատկերն էր պատճառներից մեկը, որ ինքը նախաձեռնեց «Մեդիապաշտպան» կազմակերպության ստեղծումը, որը փորձում է իր չափով ու աստիճանաբար լրացնել այդ դատարկ մնացած հատվածը:
