Խորհրդանշական է, որ հենց Սահմանադրության օրը՝ հուլիսի 5-ին, հրատապ հնչեղություն է ստացել մի հարց, որը հակասում է մեր Մայր օրենքին: Լուրջ իրավաբաններն ահազանգում են, որ Եվրոպայի խորհրդի ՝ կանանց նկատմամբ ու ընտանեկան բռնության դեմ պայքարի վերաբերյալ այսպես կոչված «Ստամբուլյան կոնվենցիան» հակասում է Հայաստանի Սահմանադրությանը: Մինչդեռ, Հայաստանի կառավարության ներկայացուցիչը, ի դեմս աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Զարուհի Բաթոյանի, միանգամայն պարզորոշ հայտարարություններ է անում, որոնցից ուղղակիորեն բխում է, որ իշխանությունը վճռական է տրամադրված «Ստամբուլյան կոնվենցիան» վավերացնելու հարցում:
Հետաքրքիրն այն է, որ Հայաստանը դեռ նախորդ իշխանությունների օրոք ստորագրել էր տվյալ կոնվենցիան: Սակայն այն դեռևս չի վավերացվել ԱԺ կողմից: Էլ ավելի հետաքրքիր է, որ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած իշխանությունը, ինչ-որ տեղ շեղվելով հեղափոխական սկզբունքայնությունից, ըստ որի ինչ կար-չկար նախորդների ժամանակ` նախորդներով հանդերձ, վատ էր, մերժելի և մերժված, այս դեպքում հակված է կոնվենցիայի վավերացմանը: Իշխանությունն ասում է, թե մարտական է տրամադրված՝ ընտանեկան բռնության դեմ պայքարի հարցում:
Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Զարուհի Բաթոյանի հայտարարությունները, որ արտացոլված են գերատեսչության պաշտոնական կայքի լրահոսում, այս առումով կասկածի տեղ չեն թողնում՝ իշխող ուժը արդեն իսկ որոշել է վավերացնել այդ կոնվենցիան: Ըստ որում, կառավարության ներկայացուցիչների անմիջական ներգրավմամբ օրերս մեկնարկել է ծրագիր, որի անվանումը հանում է բոլոր հարցերը. «Կանանց դեմ բռնության և ընտանեկան բռնության դեմ պայքարը և կանխարգելումը Հայաստանում․ Ստամբուլյան կոնվենցիայի վավերացման ուղղությամբ շարունակվող աշխատանքը»: Փոխարենը, ծագում են նոր հարցեր:
«Զսպեք» դեսպանին և դադարեցրեք գեյ–քարոզչությունը. ակտիվիստները նամակ են գրել Թրամփին
Ինչ վերաբերում է «հանվող հարցերին», ապա դրանց շարքում ամենից փոքրը, բայց աղմկոտն այն է, որ արդեն պարզից պարզ է, թե որտեղից էր գալիս և ինչին էր նպատակաուղղված կանանց ու երեխաներին, նաև ծառայության վայրում երիտասարդ տղաների բռնաբարելու վերաբերյալ անհասցե-անանուն բազմաթիվ «պատմությունների» թիրախային ժայթքումը:
Ինչ վերաբերում է ծագող նոր հարցերին, ապա առանձնացնենք առնվազն երկու՝ մասնագիտական հիմնավորվածության առումով ծանրակշիռ գնահատական:
Սահմանադրական իրավունքի մասնագետ, արդարադատության նախկին նախարար Գևորգ Դանիելյանն, օրինակ, հայտարարեց. « Հրապարակավ հնչեցնում եմ իմ դիրքորոշումը. այսպես կոչված, «Ստամբուլյան կոնվենցիան» միանշանակ հակասում է Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը (ընդ որում, ոչ միայն ընտանիք կազմելու իրավունքի համատեքստում, կան ավելի զորեղ փաստարկներ): Մեղմ ասած, չեմ կիսում այդ կոնվենցիայի առնչությամբ գործադիր իշխանության որոշ ներկայացուցիչների ոգևորությունը: Իրավունքի գիտության բարձր նվաճում եմ համարում Բուլղարիայի Սահմանադրական դատարանի որոշումը, որով այդ կոնվենցիան ճանաչվել է հակասահմանադրական ...»:
Շատ ավելի հանգամանորեն է այս խնդրին, ի դեպ, բավականին հետևողականորեն արդեն որերորդ անգամ անդրադարձել Փաստաբանների պալատի նախագահ Արա Զոհրաբյանը։
Ստամբուլյան երկսայր կոնվենցիան, կամ ինչու է աղմկում «հայկական համացանցը»
Իրավաբանի բնորոշմամբ՝ այս կոնվենցիան վավերացնելու դեպքում, կարող է խնդիր առաջանալ նաև այն առումով, որ կոնվենցիան պարտադրում է պետություններին արմատախիլ անել այն նախապաշարմունքները, սովորույթները, ավանդույթները և մյուս բոլոր այն երևույթները, որոնք հիմնված են, օրինակ՝ կանանց և տղամարդկանց կարծրատիպային դերաբաժանման գաղափարի վրա (12-րդ հոդվածի 1-ին մաս): Ի լրումն՝ կոնվենցիայում օգտագործվող որոշ հասկացություններ հիմք են տալիս պնդելու (օրինակ՝ 4-րդ հոդված 3-րդ մաս), որ արական և իգական սեռերից բացի կարող է լինել նաև այլ (սոցիալական) սեռ:
Կոնվենցիայի՝ ավանդույթներն ու նախապաշարմունքներն արմատախիլ անելու վերաբերյալ դրույթը Արա Զոհրաբյանի համոզմամբ խնդրահարույց է: Նա նաև նշում է. «Մեր Սահմանադրությունը նույնիսկ ազգային փոքրամասնությունների ավանդույթները պահպանելու իրավունքն է երաշխավորել (56-րդ հոդված), իսկ կոնվենցիան ընդունելու դեպքում պետք է իր ժողովրդի ավանդույթները արմատախիլ անի: Այս թեզի ընդդիմախոսները կպնդեն, որ բացասական ավանդույթները վերացնելու մասին է խոսքը, բայց ով է որոշելու դա բացասական է, թե ոչ, երբ կոնվենցիայում կան շատ վիճելի հասկացություններ»:
Ի դեպ, այդ խնդրահարույց կոնվենցիայի որոշ դրույթներում ազգային և պահպանողական շրջանակները տեսնում են քողարկված ականներ, որոնց նպատակաուղղված են ընտանիքի ինստիտուտի քայքայմանն ու ավանդական արժեքային կողմնորոշիչների ոչնչացմանը: Ավելի վաղ, նկատենք, բավականին ինտենսիվ հակազդում կար նաև ընտանեկան բռնությանը, ինչպես նաև այսպես կոչված՝ «գենդերային» օրինագծերին: Ընտանեկան բռնության օրենքն, ինչպես հայտնի է, ընդունվեց: Իսկ, թե որքան ազատ են ժամանակակից Հայաստանում իրենց զգում ԼԳԲՏ-ները, թող ոստիկանները ասեն: Նրանք, որոնց վրա հենց բաժանմունքում հարձակվել էին նշված սեռական կողմնորոշմամբ անձինք, կամ այն ոստիկանները, որոնց հասցեին օրերս բարձրաձայն հայհոյանքներ էին հնչեցվում գիշերային Երևանում:
