Հայաստանում և հավանաբար ամբողջ աշխարհում իրավապահ մարմինների նկատմամբ վերաբերմունքը միանշանակ չէ։ Մի կողմից մենք հասկանում ենք, որ առանց այդ կառույցի հնարավոր չէ, մյուս կողմից մշտապես բողոքում ենք նրա արդյունավետությունից։ Հասկանում ենք, որ ոստիկանները մինչև կոկորդը թաղված են գործի մեջ, բայց պահանջում ենք անհապաղ արդյունքներ։ Ցանկանում ենք, որպեսզի նրանք իրավունքի իսկական երաշխավորներ լինեն մի կողմից, կարգ ու կանոնի` մյուս կողմից, հաճախ չգիտակցելով, թե որքան բարդ է այդ երկու հասկացությունները համատեղելը։
Հիշենք «թավշյա հեղափոխության» օրերը, երբ ոստիկանության համար հատկապես բարդ էր։ Հենց այդ ժամանակ այդ մարդիկ պետք է ապացուցեին, որ պարտքին հավատարմությունն ամեն ինչից վեր է, իսկ հրամանին հետևելը սուրբ պարտականություն է։ Եվ դա մարդկայնության հետ համատեղելը շատ բարդ է։ Հենց նրանց էին համատարած մատնանշում` պահանջելով մոռանալ պրոֆեսիոնալ պարտքի մասին՝ դիմելով նրանց մարդկային էության մյուս կողմին։
Կեցցեն նրանք, թեև աստված գիտի, թե նրանք որքան վիրավորանքներ, քմծիծաղներ և հարվածներ են ստացել պատահական անցորդներից։ Չէ՞ որ, որքան էլ խաղաղ էր մեր հեղափոխությունը, որոշ քաղաքացիների հիմարությունից ու կոպտությունից ոչ ոք չի ապահովագրել։
Այդ օրերին ստիպված էին ձեռքեր ոլորել, տանել մեկուսարաններ. կարելի էր սպասել երկրի համար ծանր պահերին։ Կարևորը՝ չեն եղել զոհեր ու վիրավորներ։ Եվ դրանում ոստիկանության վաստակը չընդունելն արդար չի լինի։
Նրանք կարողացան չանցնել մարդկայնության սահմանը` հավատարիմ մնալով պարտքին։
Այսօր մենք չենք փնովի ոստիկանությանը. մենք նույնպես մարդ ենք և ամեն ինչ հասկանում ենք։ Տոկոնություն մաղթենք նրանց, մենք ճանաչում ենք լավ ու ազնիվ ոստիկանների, նույնիսկ՝ եթե քաղաքի կենտրոնում օրը ցերեկով Sputnik Արմենիայի թղթակցի գողացված հեռախոսը երկու շաբաթ է չի գտնվում։ Մենք հասկանում ենք, որ նման դեպքերը հազարավոր են։
