Այսօր Ելենան 49 տարեկան է դառնում, դրանցից 35–ը նա անցկացրել է հաշմանդամի սայլակում։ Թեև, այդքան էլ ճիշտ չէ ասել սայլակում. նա բազում ոսկե, արծաթե ու բրոնզե պարալիմպիկ մեդալներ ունի ամառային մարզաձևերից՝ լողում, ձմեռայինից` բիաթլոնում ու դահուկային մրցավազքում։
Սակայն սայլակով ձեռք բերած սպորտային հաղթանակներից բացի այս հիանալի կինն ունի նաև հրաշալի ընտանիք ու երկու երեխա։
Ելենա Հակոբյանը երաժշտական ուսումնարան էր ընդունվել Բելգորոդում, հայրենի քաղաքից 400 կմ հեռավորության վրա, ուսուցիչների համար` Ենակիևոյում շատերն էին Բելգորոդի դպրոցն ավարտել։ Այո, 1985 թվականի օգոստոսին նա գնացքից գիշերով էր իջել ու այգում նրան թալանեցին։ Բայց գոնե միայն պայուսակը գողանային, ոչինչ. անհասկանալի է, թե ինչու նրա` աղջիկ երեխայի, երաժիշտի մեջքին դանակով հարվածեցին։
Ախտորշումը կարող էր դատավճիռ դառնալ, սակայն Լենան ավելի ուժեղ էր։ Ճիշտ է, նա ստիպված էր չորս տարով հրաժեշտ տալ երաժշտությանը, սակայն հետո նորից ընդունվեց։
Նրան տարօրինակ էին նայում ու վստահ էին, որ նա չի կարող ամեն աստծու օր սայլակում ութ ժամ անցկացնել գործիքով։ Նա դիմադրեց։
Դիմադրեց ու հասկացավ, որ եթե ջանք թափես, ոչ մի անհնարին բան չկա։ Հատկապես, որ հայրը` Հրաչիկ Հակոբյանը, աղջկա համար օրինակ էր ծառայում ու անում էր ամեն հնարավորն ու անհնարը։
«Հայրս մարզիկ է, մինչ ծնվելս նա հեծանվավազքով էր զբաղվել։ Ես ժառանգել եմ նրա բնավորությունը. առաջինը լինելու բնավորությունը, սպորտում կամքի ուժ դրսևորելու բնավորությունը։ Դեռ մանուկ հասակում ուզում էի սպորտով զբաղվել, բայց, քանի որ այդ ժամանակ արդեն երաժշտությամբ էի զբաղվում, չէի պատկերացնում` ինչպես է կարելի համադրել դա, թեև հիմա տեսնում եմ` ինչպես են երեխաները բարեհաջող կերպով զբաղվում և՛ մեկով,և՛ մյուսով»։
Մի անգամ հեռուստացույցով տեսա Ռիկ Հադսոնին, որը նույնպես սայլակով էր ու որը անվասայլակով շրջել էր ամբողջ աշխարհում ու ասում էր, որ կան այդպիսի մարդիկ, ինչպիսին մենք ենք, հաշմանդամի սայլակներով, ու որ մենք բոլորի պես ենք։ Նա հասցրեց մեր խնդիրները բոլոր մարդկանց։ Ես գրեթե սիրահարվեցի նրան, կարդացի բոլոր գրքերը նրա մասին ու ինձ մոտ նրա սխրանքը կրկնելու գաղափար առաջացավ», – այսպես էր ասում Ելենան լրագրող Օլգա Սուրաչի հետ հարցազրույցում դեռևս տասը տարի առաջ։
Ի դեպ, Հակոբյանը դեռևս 1998 թվականին էր Ուկրաինայում դարձել սպորտի վաստակավոր վարպետ, նա երեք անգամ երկրորդ տեղն էր զբաղեցրել Ատլանտայում պարալիմպիկ խաղերի երեք հեռավորությունների վրա։ Հետո չորս տարի անց Սիդնեում կրկնեց նույն արդյունքը (1996 թվականին)։ Իսկ Աթենքում, 2004 թվականին, 50 մետր հեռավորությունում երկար սպասված ոսկու ժամանակն եկավ։
Ելենա Հակոբյանը վստահ է, որ սայլակով թե առանց սայլակի մարդ կյանքում պետք է նպատակ ունենա. «Առանց նպատակի դու տեղում կդոփես ու կանես շարժումներ, որոնք, ըստ էության, անօգուտ են»։
Ելենան ասում է, որ չի կարելի հետ նայել, միշտ չէ, որ դա ստացվում է, բայց չի կարելի փորփրել անցյալը, միևնույնն է, ոչինչ չես փոխի. իսկ ձեռք տալ հազիվ լավացած վերքերին կամ ապրել թեկուզ հիանալի, բայց հիշողություններով, անիմաստ ու անարդյունավետ է։
Ճիշտ է. Ելենա Հակոբյանն իր առջև նպատակ է դրել ու օլիմպիալական մեդալների մի հավաքածու է հավաքել։ Մայր է դարձել, երեխաներն արդեն դպրոց են գնում, նա աշխատում է իր վրա` բիզնես լեդի դառնալու համար ու վարպետության դասընթացների է անցկացնում, լողալ է սովորեցնում այն մարդկանց, որոնք իր պես չեն հանձնվել ու գիտեն, որ իրենց մոտ անպայման կստացվի։
Չի կարող չստացվել։ Չէ որ Ելենա Հակոբյանի մոտ ստացվել է։
