Ֆրանսիայում, ինչպես նաև ամբողջ աշխարհում, ոչ մի ԶԼՄ անուշադրության չմատնեց Շառլ Ազնավուրի մահվան մասին վշտալի լուրը։ Եվ դա հասկանալի է։ Նա հսկա արժեք էր, լեգենդ, նա դուրս էր ազգային նեղ շրջանակներից։
Բայց, նախևառաջ, նա հայկական և ֆրանսիական մեծ մշակույթների որդին ու ձեռքբերումն էր։
«Հայ ժողովրդի հետ կիսում ենք Ֆրանսիայի ժողովրդի ցավը», – գրել է Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը։ Կարծես թե ավելի լավ ասել հնարավոր չէր։
Ֆրանսիացիների հետ մենք Շառլին չէին կիսում։ Ֆրանսիացիները Շառլին մեզ հետ չէին վիճարկում։ Նա նույնքան հայ էր, որքան ֆրանսիացի. այդպես էր միշտ ասում ինքը` Ազնավուրը:
Բոլոր ֆրանսիական ԶԼՄ–ները, մի «մարդու» պես այսօր հարգանքի տուրք մատուցելով իրենց կուռքին, կրկին գրեցին Հայաստանի մասին։
«Երբ Շառլ Ազնավուրը ստիպեց ամբողջ աշխարհին երգել հանուն Հայաստանի»։ Նման վերնագրով հոդված էր հրապարակել Paris Match–ը։
«Ազնավուրը` Հայաստանն է, Հայաստանը` Ազնավուր», – գրում է Europe 1 ռադիոկայանը «Ազնավուրը` հայ «հերոս» է» իր հոդվածում։
«Ազնավուրը` Հայաստանը սրտում» կոչվում է L'Obs–ի հոդվածը։ Եվ նման մոտ հարյուր վերնագիր կա արդեն։
Այդպիսին էր Շառլը. մեր սիրելի, հեգնական, նրբազգաց և հավատարիմ Ազնավուրը։ Եվ եթե մի օր նա բոլորին ստիպեց երգել, ապա այսօր, իր հեռանալով, նա ստիպեց բոլորին կրկին խոսել Հայաստանի մասին։
Եվ ամենևին էլ կարևոր չէ, որ Ազնավուրը 94 տարեկան էր։ Պատկառելի տարիք է, կասեն բոլորը, և ճշմարտացի կլինեն։ Բայց այդ փաստն ամենևին էլ չի սփոփում։ Ցավալի է ամեն դեպքում։
Պարզապես այդպիսի մարդիկ կան…
