Սարիբեկյանը նշում է, որ Հայաստանն ունի փոքր ՀԷԿ-երի հսկայական ցանց, որը շարքից հանում է փոքր գետերը։
«Կարևոր է այստեղ հասկանալ, որ մեր բնության համար այնքան կարևոր չէ այդ ՀԷԿ-երից ստացած էներգիան, որովհետև դրանց տեսակարար կշիռը շատ փոքր է, այլ այն, որ փոխարենը մենք կորցրինք գետերը, դրանց բուսական ու բնական միջավայրը»,- ասում է նա։
Սարիբեկյանը պատմում է, որ Գեղարդի մոտակայքում գտնվող Վիշապի լճից ժամանակին բավականին մեծ թվով փոքրիկ վտակներ էին հոսում, որոնք գալիս, դառնում էին Ազատ գետը։
«Գետը հիմա գրեթե ցամաքած է, որովհետև այդ տարածքներում փոքր աղբյուրները հատուկ տեխնիկայով խորացրել, մեծացրել են, ու ամիսների ընթացքում այդտեղ կուտակված ջուրը գետը սնուցելու փոխարեն տալիս են մեկ-երկու փոքրիկ ՀԷԿ-երին, ու դրանով մենք ձեռքներս լվանում, կանգնում ենք մի կողմ։ Մենք պահի, դրամի, կոպեկի համար մի ամբողջ էկոհամակարգ ոչնչացրինք։ Ես մասնագետ չեմ, բայց չեմ պատկերացնում, որ հնարավոր է նախկին էկոհամակարգը վերականգնել»,- նշում է նա։
Սարիբեկյանը մեկ այլ վտանգ էլ է նշում։ Փոքր ՀԷԿ-երի տարածքում պետք է ձկնուղիներ լինեին։
«Մասնագետներն ինձ ասացին, որ ժամանակին, երբ նախագծվել են դրանք, այդ ձկնուղիները կառուցել են մեկ այլ երկրի օրինակով, բայց պարզվել է` այնտեղի ձկնատեսակները կարողացել են հաղթահարել այդ բարձրության աստիճանները, իսկ մեզ մոտ ձկների այդպիսի տեսակ չկա»,- ասում է նա։
