ԵՐԵՎԱՆ, 26 մայիսի — Sputnik. Բելառուսում բնակվող Հովհաննես (Վոլոդյա) Հովսեփյանը Սկիդելում էկոլոգիապես մաքուր ֆերմերային տնտեսություն է ստեղծել, գրում է բելառուսական Rgazeta.by պարբերականը։
Ինչպես նշում է կայքը, Բելառուսի քաղաքացիություն ունեցող 37-ամյա հայը «մաքուր» դդմիկներ է աճեցնում (չկիրառելով հերբիցիդներ), որոնք օգտագործվում են մանկական սննդի արտադրության մեջ։
«Վեց տարի առաջ ինձ 3,7 հեկտար հող տվեցին Գլինյանի գյուղի մոտ։ Ձեռնարկության կանոնադրական կապիտալը 30 ռուբլի էր, նույնիսկ հեծանիվ չկար։ Հիմա իմ տնտեսությունում կա երկու տրակտոր, աշխատում է ութ մարդ, իսկ արտադրանքին սպասում են ամբողջ Բելառուսի ձեռնարկությունները», — Հովսեփյանի ասածը մեջբերում է պարբերականը։
Նա կրթությամբ տնտեսագետ է։ Ծնողների հետ Երևանից Գրոդնո է տեղափոխվել, երբ յոթերորդ դասարանցի է եղել։ Հովսեփյանը խոստովանում է, որ ուղնուծուծով հայ է, բայց իր համար հայրենիքը Բելառուսն է։ Նա 30 տարի չի եղել Հայաստանում։
«Նա ուզել է հիմնվել ծնողների գնած ագարակի մոտ։ Կնոջ՝ Յուլյայի հետ սկսել է հող մշակել։ Ո՛չ Վոլոդյան, ո՛չ Յուլյան հողի հետ աշխատելու փորձ չեն ունեցել», — նշվում է պարբերականում։
Զույգը ծանոթացել է համալսարանում։ Յուլյան խոստովանում է, որ այն ժամանակ չի էլ կասկածել, որ կհայտնվի ագարակում։ Ապագա ամուսինը նրան տարել է «Յագուարով»։
«Անցած տարի հավաքել եմ մոտ 100 տոննա դդմիկ։ Ամբողջ բերքը միանգամից տարել են սննդի ոլորտի ձեռնարկությունները։ Բանջար-բոստանային կուլտուրաների մասին միանգամից չեն իմացել։
«Դրանից առաջ վնասով ենք աշխատել կարտոֆիլի դեպքում, վարունգն ու սխտորը նույնպես դժվարությամբ են իրացվել։ Իսկ ահա դդմիկի պահանջարկը մեծ է եղել, Բելառուսում գյուղացիներից ոչ ոք չէր աճեցնում դդմիկ, իսկ մանկական սննդի համար հումքը ներկրում էին Մոլդովայից և Ուկրաինայից», — գործարարի խոսքերը մեջբերում է պարբերականը։
Նա ծրագրում է ընդլայնել արտադրությունը և վերականգնել Սկիդելի նախկին պահածոների գործարանը։ Վլադիմիրն ու Յուլյան մեկ տարեկան դուստր ունեն, անունը` Մարիանա։ Գործարարը սրճարան է բացել 64-ամյա մոր՝ Թամարա Հովսեփյանի համար։
«Ամուսինս գյուղատնտեսական գիտությունների թեկնածու է, դասավանդել է Հայաստանի համալսարաններից մեկում։ Նա միշտ ցանկացել է աշխատել հողի հետ։ Բելառուս տեղափոխվելուց հետո ես զբաղվեցի մեծածախ առևտրով, նա ուղեկցում էր բեռները։ Վովան գիտեր, որ ես սիրում եմ հյուրեր ընդունել, պարել։ Ես ու ամուսինս անցանք հանգստի, մեր ագարակում շատ ընկերներ էին հավաքում, և բոլորի համար տեղը չէր բավականացնում։ Այդպես ծնվեց բոլոր համար հաստատություն բացելու գաղափարը», — պատմում է Թամարան։
Հայաստանում նրա ամուսինը մեխակների ջերմոց է ունեցել, որը ցավով է թողել երկրից հեռանալիս։
«Նրա ջերմոցը մեկ շաբաթում հազար ռուբլի շահույթ էր ապահովում, այնտեղ հազար հատ մեխակ կար, յուրաքանչյուրի արժեքը` մեկ ռուբլի։ Ամուսինս ասում էր` իզուր ենք հեռացել՝ հողից բացի թողնելով նաև բնակարանն ու տունը», — պատմում է նա։
Թամարան և ամուսինը՝ Վանուշը (Վանյա), երբեք չեն զղջացել, որ տեղափոխվել են հենց Բելառուս։ Բայց Գրոդնոյում բնակարան չեն գնել, մտածել են, որ կվերադառնան Հայաստան։
Զույգը երեք երեխա ունի։ Վլադիմիրից բացի, ամուսինները հպարտանում են նաև 46-ամյա դուստր Վերոնիկայով, որը բժիշկ անեսթեզիոլոգ է դարձել, և 44-ամյա Գեղամով։ Թամարան և Վանուշը ունեն վեց թոռ և մեկ ծոռ։
